Rozdział XIV: "Pierwszy dzień"

Kiedy zajęłam miejsce na kanapie obok mnie zaczęła toczyć się rozmowa.

-Jack! Co Ona tu robi?! Miałeś zerwać tą znajomość i to już dawno!

-Przestań, mówiłem Ci już. Matka jej zmarła.

-To nie jest powód, by zabierać ją do Nas!

Oboje długo się kłócili. Co chwila kątem oka spoglądali na mnie.

-Ehem, ehem... – zakaszlałam teatralnie- przepraszam, że przerywam wam kłótnię, ale chciałam tylko powiedzieć, że myślałam, że wiecie iż do Was przyjeżdżam. Jack mi nie powiedział, że was nie powiadomił.

Mikołaj tylko głęboko odetchnął i przybrał łagodny wyraz twarzy.

-Przepraszam Elso. Wiesz, zrozum... byliśmy zaskoczeni twoim przybyciem... Na długo zostajesz?

-Tak- odparł białowłosy kiedy nabierałam powietrza na słowa.

-No więc choć, pokażę Ci twój pokój- powiedział North.

Szłam za mężczyzną po krętych, drewnianych, skrzypiących schodach. Mijałam stoiska, gdzie yeti składały zabawki. Właśnie przechodziłam obok stoiska elfów. Jeden mały ludzik owijał drugiego lampkami świątecznymi, a kiedy podłączył światełka do prądu elfa, na którym były lampki, przeszył prąd. Był cały niebieski, a ja mogłam dostrzec jego kości. Kiedy inny mały człowieczek odciął źródło prądu, poszkodowany, cały czarny, wywalił na wierzch język. Patrzyłam z przerażeniem na stworki w czerwonych kubraczkach z dzwoneczkami na głowie. North zorientował się, że patrzę na elfy i podszedł do mnie.

-Nie pytaj- odparł i ruszył dalej.

Z mieszanką zdziwienia, zaskoczenia i strachu na twarzy ruszyłam dalej. Właśnie koło mnie pojawił się Jack. Objął mnie w pasie i posłał promienny uśmiech. Mikołaj szeroko otworzył przed nami drzwi. Moim oczom ukazał się pokój. Stało w nim jedno małe, skromne łóżko, stare meble, a okna zakrywały pajęczyny. Po szafkach walał się kurz. Jack odwrócił się w stronę North’a.

-Żartujesz?- odparł unosząc jedną brew.

-Nie, ależ skąd, nie mam takiego dobrego poczucia humoru jak ty- Frost.

Białowłosy mocno mnie objął i uniósł się w powietrze po czym zleciał ze mną na niższe piętra. Wylądowaliśmy przed mocnymi, drewnianymi drzwiami. Jack z uśmiechem je otworzył.

-Rozgość się. To jest twój pokój.

-A-ale..- zająkałam się pokazując palcem w stronę pokoju, jaki pokazał mi North.

-Moja księżniczka nie będzie spać w jakiejś norze.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Było tam duże łóżko przykryte błękitną narzutą. Największe wrażenie zrobiły na mnie lodowe ozdoby przytwierdzone do ścian. Pokój był przepiękny. W zwiedzaniu przeszkodził mi Mikołaj wpadający szybko do pokoju.

-Żartujesz?- zwrócił się do białowłosego zdyszany.

-Nie, ależ skąd, nie mam takiego dobrego poczucia humoru jak ty- North- odparł z chytrym uśmieszkiem białowłosy.

Mężczyzna odpuścił i wyszedł.

-Rozpakuj się. Przyjdę po Ciebie na kolację.- oznajmił zadowolony Jack.

Pokiwałam potwierdzająco głową i zabrałam się za rozpakowywanie. Otworzyłam błękitną walizkę i zaczęłam układać ubrania na półkach i wieszakach. Kiedy po całej godzinie skończyłam padłam ciężko na łóżko.

-Witaj kochanie. Pora na kolację.

Z uśmiechem szybko wstałam i udałam się za białowłosym. Weszliśmy do jadalni. Ku mojemu zdziwieniu stał tam czteroosobowy stół, a przy nim dwa, drewniane krzesła. Trochę zaskoczona zajęłam swoje miejsce.

-Myślałaś, że jemy razem?

-Tak.

-Hm, nie ma mowy. North odchudza się od lat dziewięćdziesiątych. Inni strażnicy mają swoje domy.

-A czemu Ty nie masz domu?

-Wiesz... No to trzeba trochę czekać i zasłużyć, ale słyszałem, że już niedługo.

Jedzenie było pyszne, a dwie świece palące się żółto-pomarańczowym płomieniem dodawały nam otuchy. Kiedy skończyłam posiłek udałam się do łazienki. Tam wzięłam kąpiel w dużej, białej wannie z złotymi wykończeniami. Weszłam do pokoju nucąc sobie pod nosem. Usiadłam na bardzo szerokim parapecie i patrzyłam przez okno na dużą, okrągłą tarczę księżyca. Nagle na szybie zaczął pojawiać się szron, a na nim napis „Kocham Cię”.

-Jack- uśmiechnęłam się, wstałam i otworzyłam okno.

Do pokoju wszedł białowłosy z bukietem czerwonych róż pokrytych szronem w ręku.

-Och, jakie piękne, dziękuję.

Przyjęłam kwiaty i włożyłam je do pobliskiego wazonu.

-Elsa, mogę z Tobą zostać?

-Jack, nie wypada- zarumieniłam się.

Jednak zaraz potem pod wpływem tych dużych, wielkich, cudownych, pięknych błękitnych cholernych oczu się złamałam. Zasnęliśmy wtuleni w siebie.

-Będzie dobrze, zobaczysz- przylgnął do mnie bardziej chłopak.

-Wiem, gdziekolwiek będę, jeśli z Tobą- będzie dobrze...

Kolejny zwykły, neutralny rozdział, zero uczuć, opisów. 

Po prostu jedna wielka klapa. Wena zaczyna mnie opuszczać.

Mam nadzieję, że jednak tylko się osłabiła i na kolejne rozdziały do mnie powróci.

Dałam już Wam dwie podpowiedzi. Jedną pod trzynastym rozdziałem, drugą w komentarzu ostatniego rozdziału.

To już trzecia podpowiedź, ostatnia. 

Jest nią jedno słowo: "Łowca"

Proszę o chodźby próbę rozwiązania tej zagadki. Niecierpliwych zapraszam do główkowania.