Rozdział XIII: "Kolejny wyjazd"

     24 czerwca pogrzebaliśmy moją matkę. Królową Arendelle o wielkim sercu i wyrozumiałości dla poddanych. Mój ojciec kompletnie się załamał. Od pogrzebu nie widziałam go ani razu. Jakby zamknął się w swoim gabinecie na wieki.  Był zrozpaczony, a kiedy chciałam z nim porozmawiać odpowiadała mi cisza. Raz na jakiś czas słyszałam jednak ciche pociąganie nosem. Tata bardzo kochał mamę. Była dla niego całym życiem. Od chwili poznania się dbał o nią najbardziej jak potrafił.

     Ania dość szybko się pozbierała. Co prawda od tygodnia nie widziałam na jej twarzy uśmiechu. Nie pokazuje już swoich śnieżnobiałych zębów. Nie zanudza mnie już historiami o chłopakach i, szczerze mówiąc, bardzo mi tego brakuje. Sobotnie śniadanie jem sama. Siedzę przy ogromnym stole niegdyś wypełnionym masą radości i ciepłą atmosferą. Teraz w zamku wszędzie czuło się przygniatający chłód. Dni, nawet te słoneczne, wydają się pozbawione kolorów. Jakby odejście mamy nałożyło nam na nosy szare okulary.

     Ja jako jedyna chyba tak dobrze sobie z tym radziłam. Wiedziałam, że to kiedyś minie, a żyć jakoś trzeba. Na mojej twarzy także rzadko gościł uśmiech. Jeśli już, było to delikatne, wymuszone uniesienie kącików ust. Byłam na to za młoda, ale przejęłam nieoficjalnie władzę w państwie. Doradcy utrzymywali wszystkich w przekonaniu, że królowi jest ciężko, ale nie będzie zaniedbywał swoich poddanych. Tymczasem wszystkie ważne decyzje podejmowałam ja. Ustawy, sojusze. Dzięki temu mogłam też trochę pogrzebać w papierach i zobaczyć jakie mamy fundusze. Okazało się, że możnaby zrealizować projekt sierocińca w górach. Tata mnie okłamał! Wystarczyłoby też na wiele innych moich pomysłów. Moim zdaniem powinno się odjąć trochę bogactwa tym starym, emerytowanym urzędnikom, których dzieci tylko czekają, by przejąć majątek. Płace powinny być adekwatne do wykonywanej pracy, a nie do stanowiska.

     Jack bardzo mnie wspierał. Pomagał też Annie. Doradzał mi, bo jednak żył na tym świecie 150 lat, a ja tylko 16 i, cóż, miał ogromne doświadczenie. Potrafił po pierwszym spojrzeniu poprawnie ocenić ludzi. Doskonale znał się na polityce. Myślę, że byłby świetnym królem, a nasze państwo byłoby królestwem szczęśliwych ludzi, uśmiechniętych twarzy. Codziennie nosiłam żałobę. Musiałam nawet dokupić kilka sukni.

-Tą!

-Jack! Ta nie wypada!- spojrzałam karcąco na białowłosego trzymającego w ręku krótką, dość skąpą sukienkę.

-Przepraszam- chłopak spokorniał i odwiesił ubranie.

Długo zastanawiałam się nad wyborem sukienki. Jedne odkrywały zbyt dużo, w innych czułam się jak zakonnica.

-A ta?- usłyszałam białowłosego za plecami.

-Jack nie mam ochoty kolejny raz...- odwróciłam się w stronę chłopaka- o, ta jest w miarę ładna- spojrzałam na czarną sukienkę całą w koronce z odkrywanymi ramionami i wykończeniami na górze w kształcie łagodnych szlaczków.

Sukienka naprawdę była przepiękna. Jack pomógł mi też przy wyborze innych.

-Jeszcze do obuwniczego...

-Kobiety... – wyszeptał pod nosem chłopak.

Stanęłam z kilkoma torbami na środku ulicy.

-Myślisz, że mi tak przyjemnie?! Ale muszę chyba jakoś wyglądać! Nie mogę codziennie chodzić w tym samym! A wiesz co?- podałam (w sumie to je rzuciłam) białowłosemu torby- trzymaj!- zadarłam głowę do góry i ruszyłam przodem- faceci...

     Dni mijały mi bardzo szybko. Często siedziałam do późna nad papierami. Jack czasem zanosił mnie do łóżka, bo zastawał mnie z głową w segregatorze. Każdy dzień przynosił coraz większą ulgę. Białowłosy nie dawał mi chwili odpoczynku. Nie pozwalał mi myśleć o mamie. Anna i tata separując się od społeczeństwa wyrządzali sobie większy ból, a myśli o jednej z najbliższych osób odbijały się na ich psychice. Czerwcowe dni stawały się coraz cieplejsze.

-Elso. Jestem strażnikiem zimy. Nie wytrzymam tak długo. Czuję się tak, jakby mnie ktoś wrzucił w ogień...

-Ale Jack, ja nie wytrzymam bez ciebie...- obudziła się we mnie panika.- jak ja...

-Elsa! – zdecydowałam się uciszyć- Zabieram cię ze sobą!

Otworzyłam szeroko swoje oczy.

-A- ale Jack. Ja muszę papiery, sojusze, Anna... nie, nie poradzą sobie beze mnie...

-Elso... wszystko załatwiłem. Dzisiaj wyjeżdżamy...

Patrzyłam długo w oczy białowłosego wypełnione nadzieją. Wreszcie pękłam. Opuściłam ramiona i głośno wypuściłam powietrze.

-Zgoda...

-Ej, ej, ej...- Jack podniósł moją brodę- wszystko będzie dobrze moja mała księżniczko...

Chłopak mnie pocałował i zaczął się pakować. Przez te trzy miesiące nazbierało się w moim pokoju trochę jego rzeczy. Ostatnimi czasy prawie w ogóle nie bywał na biegunie. Kiedy błękitnooki wyszedł z łazienki z małą torbą wypełnioną kosmetykami i ubraniami ujrzał moje dwie, duże walizki stojące przed drzwiami.

-Elsa! Jak ty chcesz to zabrać?!- mówił z przerażeniem w oczach.

-Nie wiem. To Ty chcesz mnie stąd wywieść. Wymyśl coś...- odparłam z uśmiechem.

W końcu zdecydowaliśmy, że wezmę tylko niewielką torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami, a resztę weźmie piasek, podczas swojego nocnego patrolu. Wybraliśmy się w największą śnieżycę. W pewnym momencie widoczność była tak ograniczona, że musieliśmy nocować w jaskini. Nazbieraliśmy drewna i rozpaliliśmy ognisko. Jack wyczarował cztery wielkie futra. Na dwóch z nich leżeliśmy, a pozostałe dwa służyły do okrycia się. Nie mieliśmy wyboru- musieliśmy spać blisko siebie. Księżyc widząc naszą miłość postanowił obdarować ciało Jack’a ciepłem już dwa tygodnie temu. Był teraz dwadzieścia razy cieplejszy niż ja. Uwielbiałam się do niego tulić. Kiedy minęła długa i mroźna noc wyruszyliśmy w dalszą drogę. Białowłosy zapukał do wielkich, drewnianych drzwi. Otworzył nam Mikołaj.

-Jack- niemal wykrzyknął ucieszony- nie widziałem Cię od...- mężczyzna spojrzał na mnie- a ona co tu robi?

Spojrzałam wymownie na chłopaka.

-Nie wiedzieli?!- odparłam z wyrzutem.

-Oj choć... nie jęcz- pociągnął mnie za nadgarstek białowłosy.

No cóż, kiedy byłam tu ostatnio prawie umierałam, więc raczej nie miałam okazji przyjrzeć się wnętrzu. Było bardzo ciepło urządzone. Dominowały czerwień i zieleń. Wszechobecne kokardy wspaniale współgrały z przeważającym zdecydowanie jasnym drewnem. Usiadłam ciężko na czerwonej kanapie. Dokładnie rozejrzałam się wokół siebie. Może tu będzie lepiej...

No cóż... Nie jestem zadowolona z tego rozdziału.... ale musiałam

zrobić jakiś przerywnik przed tym, co ma się zaraz stać. Mam coś dla Was:

" Rozwiązać to może chyba tylko fan Kristen Stewart. Podpowiedzi szukajcie 

w rozdziale czwartym: Koszmary, błyskotliwi domyślą się co knuję"