Rozdział VIII: "Nareszcie wszystko wraca do normy"

     Po tym, jak Jack nieco się pokaleczył byłam na tyle zdrowa, że mogłam się nim zająć. Nareszcie miałam szansę, by się mu odwdzięczyć za te dni troski i opieki. Robiłam mu pyszne jedzenie i starałam się dać mu odpocząć choć rzadko mi się to udawało. Buzia mi się nie zamykała i dopiero kiedy widziałam, że Jack jest bardzo zmęczony, a powieki same opadają karciłam się w myślach.

-Oj... Przepraszam. Znowu nie dałam Ci odpocząć... Już nie będę tyle gadać.

-W ogóle mi to nie przeszkadza. Uwielbiam słuchać twojego głosu. Proszę, paplaj dalej- uśmiechnął się lekko- tylko nie gniewaj się, kiedy zasnę.

Lubiłam rozmawiać z nim o głupotach. Kochałam Go i bardzo chciałam, żeby już czuł się dobrze. Miałam już dosyć tych ciągłych wypadków. Najpierw miałam gorączkę, która zagrażała mojemu życiu. Potem wpadłam pod lód, a teraz Jack rozbił szybę i jest cały pokaleczony. Dosyć tego! Nigdy więcej tylu na raz niefortunnych wypadków! Nie pozwolę na to, by ciągle któreś z nas leżało w łóżku.

-Elso, możemy wejść?- doszedł mnie głos zza drzwi. Był to głos mojej mamy, łagodny i ciepły.

-Już, już, zaraz!

Podniosłam lekko Jack’a i położyłam na podłodze z dala od łóżka, by rodzice nie widzieli lewitującej kołdry. Popędziłam odtworzyć im drzwi.

-Witaj córeczko- odezwał się tata.

Weszliśmy w głąb pokoju. Ja i mama usiadłyśmy na łóżku, a tata zajął miejsce na fotelu.

-Kochanie...- zaczęła nieśmiało mama i spojrzała na tatę- ostatnio... wydaje nam się, że zbyt dużo czasu spędzasz w pokoju. Powinnaś wyjść, złapać świeżego powietrza i poznać poddanych. Po chwili zastanowienia odparłam:

-Dobrze- w mojej głowie narodził się plan- ale pod jednym warunkiem. Będę mogła zanosić co drugi dzień na biedne dzielnice koszyki z jedzeniem.

Rodzice spojrzeli na siebie i skinęli głowami.

-Zgoda. To bardzo dobry pomysł.

Rodzice zapytali się jeszcze o naukę i samopoczucie, a potem wyszli.

-Obiecujemy, że będziemy Cię częściej odwiedzać.

Kochałam rodziców. Byli bardzo ciepłymi ludźmi, a ich ograniczona ilość miłości wynikała z ogromu obowiązków, a nie- z zaniedbania.

Kiedy drzwi mojej komnaty się zamknęły spojrzałam na Jack’a. Zdążył się obudzić.

-Przepraszam...- powiedziałam zatroskana i uklęknęłam przy białowłosym- po prostu rodzice przyszli i...- nie zdążyłam dokończyć, bo dostałam od Jack’a soczystego buziaka.

Ten jeden całus wyrażał milion słów. Błękitnooki dał mi nim do zrozumienia, że wie, co zaszło i nie muszę się tłumaczyć. Ku mojemu zaskoczeniu białowłosy wstał i teatralnie się otrzepał. Odtworzyłam szerzej oczy.

-Wiesz, świetnie się czuję- powiedział ukazując swoje piękne, śnieżnobiałe zęby. Zaraz potem gwałtownie złapał mnie w pasie, przyciągnął do siebie i pocałował- masz rację- odparł drapiąc się po głowie- pomogę Ci w roznoszeniu koszyków i ubrań- tym razem ja się promiennie uśmiechnęłam.

-Może wybierzemy się na spacer? – zaproponował chłopak.

Jack wyczarował mi piękną, fioletową suknię zdobioną w charakterystyczne dla Arendelle wzory i wyszliśmy z pokoju. Po drodze wstąpiliśmy do kuchni.

-Kosze przygotowane?- odparłam radośnie otwierając drzwi.

-Przygotowane Panienko, przygotowane- odparła z uśmiechem April.

Chwyciłam kosze w dłonie i ruszyłam w stronę wyjścia. Były to dwa wielkie wiklinowe kosze wypełnione po brzegi serem, kiełbasą, owocami i słodkościami. Kiedy tylko opuściliśmy zamek Jack wziął ode mnie jeden kosz. Ten większy oczywiście. Ja trzymałam plecionkę w prawej ręce, białowłosy w lewej. Szliśmy tak przez miasto ze splecionymi dłońmi. Kiedy dotarliśmy na miejsce zastanawialiśmy się jak to wszystko rozdać. Zdecydowaliśmy, że będę chodzić od domu do domu i dawać trochę zawartości koszyka w zależności od ilości domowników. Większość bardzo dziękowała za to, że przynosiłam im jedzenie, ale znaleźli się i tacy, którzy mówili o przekupstwie, fałszywej dobroci i o tym, że nie potrzebują litości.

-Tyle macie skarbów i litujecie się nade mną przynosząc kilka kromek chleba?!- wykrzyknął jakiś starzec i zamknął mi drewniane drzwi przed nosem.

     Rozdawanie długo trwa. Kiedy już skończyliśmy byłam bardzo zmęczona, ale się uśmiechałam, bo wdzięczność ludzi była dla mnie jak środek uśmierzający ból. Wracaliśmy ciemną, pustą ulicą trzymając się za ręce i machając koszykami do przodu i w tył. Nagle usłyszałam czyjś głos.

-Panienko, a co panienka robi sama o tak późnej porze?- ktoś chytro zapytał. Zapewne był to mężczyzna.

Zamarłam i stałam jak słup soli dopóki Jack nie pociągnął mnie za rękę. Biegliśmy wzdłuż ulicy do momentu, w którym mieliśmy pewność, że tego kogoś już nie ma. Nagle oboje posmutnieliśmy, choć Jack przypominał bardziej zamyślonego niż smutnego. Kiedy dotarliśmy do mojej komnaty białowłosy nadal miał taki wyraz twarzy. Nie wiedziałam co mu powiedzieć. Odstawiłam tylko kosze na podłogę i go przytuliłam.

-Elso- odparł Jack odsuwając mnie na długość swoich rąk- przykro mi, że jestem z Tobą, ale tak, jakby mnie nie było- ściągnęłam brwi- widzisz mnie tylko Ty- ciągnął dalej- i... i chyba zrzeknę się roli strażnika.