Rozdział XXXVI: "Nikt się tego nie spodziewał"

Ten rozdział powstał z okazji 10.000 (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

wyświetleń za które dziękuję z całego serca!

Z tej też okazji na blogu pojawił się nowy szablon, który mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu.

Ten rozdział dedykuję wszystkim moim czytelnikom czyli:

Korze Lis, która była poją pierwsza czytelniczką, Puli, która daje mi wsparcie, a także

Amelie White (niegdyś Firerka), Marti Frost,

Yuki, od której dawno nie było znaku życia,

Vanfanell Viceroy, która pisała mi wspaniałe komentarze,

Passion Forever,

Olce PL,

Your Nightmare,

Ewelli Frost,

Snow Moon,

Aniasam10,

Adze,

Lauris,

Layli (której daaaawno nie widziałam)

Matyldzie,

Oli,

Hikaru Neko,

(Jak o kimś zapomniałam to się zabiję)

A także innym , którzy czytają, ale nie komentują.

Dziękuję Wam dziewczyny! Jesteście kochane!

Jeszcze jedno!

Obiecałam, więc dotrzymuję słowa.

Zapraszam na bloga:

Who's Kira, who's L?

      Trzęsącą się dłonią chwyciłam okrągłą klamkę i wolno ją przekręciłam. Drzwi szybko się odtworzyły ukazując kilkucentymetrową szparkę. Spojrzałam jeszcze na wszystkich. Jasper, Jack, North, Ząbek, Zając, Piasek, Luna, Pauline, Amelia, Aro, Roszpunka. Byli dla mnie jak rodzina. Kochałam ich całym sercem pomimo sprzeczek i kłótni. Tak jak najbliżsi w kryzysowych sytuacjach narażaliśmy dla siebie życie i płakaliśmy w chorobie. To Oni byli moją prawdziwą rodziną. Słona łza leniwie osunęła się po bladym policzku. To był koniec, koniec wszystkiego. Miałam wrócić do normalnego życia. Bez czarów. Bez magii, która towarzyszyła mi każdego dnia od dziewięciu miesięcy. Zaczęłam płakać na dobre i wtedy podbiegła do mnie Roszpunka. Przytuliła mnie mocno, a ja odwzajemniłam uścisk. Potem bez słowa objął mnie Jack. Swoimi dłońmi otulił moją talię. Usta moje i Jasper’a złączyły się w gorącym pocałunku. Pożegnałam się z wszystkimi i zalewałam się łzami. Przyszła pora na North’a.

-Elso, byłaś wspaniałą strażniczką. Zawsze będziemy o Tobie pamiętać- położył mi swoje ogromne dłonie na ramionach.

Uśmiechnęłam się przez łzy. Byłam dla nich kimś ważnym, wartościowym, wyjątkowym. Chwyciłam klamkę i jeszcze raz spojrzałam na wszystkich.

-Dziękuję- powiedziałam po czym uchyliłam drzwi szerzej i weszłam do pokoju zmiany.

Srebrne, jasne światło padało na podest. Cała roztrzęsiona zaczęłam zbliżać się do wzniesienia. Odgłos moich obcasów niósł się głucho przez pomieszczenie. Weszłam po oblodzonych schodkach na podest i stanęłam w pełnym świetle. Przypomniałam sobie jak kilka miesięcy temu stanęłam w tym samym miejscu, by zmienić się w osobę, którą teraz jestem. Bałam się tego, co miało się zaraz stać.

-Nie bój się- usłyszałam łagodny, kojący, kobiecy głos.

Odwróciłam się natychmiast w jego kierunku. Stała tam piękna, blond włosa kobieta, od której zdawało się bić światło. Miała jasną cerę, delikatne dłonie, a ubrana była w białą, skromną, luźną suknię do ziemi. Po budowie ciała, ozdobach takich jak wieniec z kwiatów na głowie, wywnioskowałam, że kobieta była Elfem.

-Kim jesteś?

-Jestem wysłanniczką Księżyca, podejdź do mnie.- Nieco się zawahałam. Widząc moje obawy kobieta rzekła- nie bój się moje dziecko, nic ci się nie stanie- Chwiejnym krokiem zeszłam z podestu i udałam się w stronę kobiety- Nie martw się, nie zostaniesz odwołana.

-Jak to nie?- zdziwiłam się- przecież Księżyc...

-Wezwał Cię w innej sprawie- dokończyła kobieta łagodnym głosem- Wszyscy myśleli, że spotka ich kara za walkę, której prawo zakazuje. Jednak tak nie jest. Bo w słusznej sprawie czasem trzeba nagiąć prawo. Miałaś rację, wojsko Florence niszczy wszystko i odbija się to na obowiązkach i samopoczuciu strażników. Dlatego nie wezwaliśmy Cię, by odwołać Cię z funkcji strażniczki.

-Więc po co?- na chwilę przymrużyłam oczy.

Byłam nieco przestraszona, ale i ciekawa. Chciałam się dowiedzieć po co mnie wezwali. Czułam, że ta kobieta nie mogła mnie oszukiwać.

-Sama zobaczysz, chodź na podest- Posłanka Księżyca wbiegła na wzniesienie i spojrzała na mnie, nie zrobiłam ani kroku- No chodź...!- pogoniła mnie ruchem wyciągniętej w moją stronę ręki. Szybko się opamiętałam i weszłam na podest. –Zostań tu- po tych słowach kobieta zamieniła się w milion malutkich diamencików, które powędrowały w stronę otworu w dachu. Nagle z podłogi zaczęły wychodzić zbitki błękitnego pyłu, które pędziły w moją stronę niczym węże morskie pokonujące przeszkody. Podążały w moją stronę, więc przymknęłam powieki z nadzieją, że nie stanie się nic złego. Nagle pył uderzył we mnie, a ja poczułam na skórze drażniące, magiczne świecidełka. Znów doznałam tej magicznej siły oplatającej ciało, która była jak ciepły koc. Stałam tak kilka minut, aż wyczułam brak tej magicznej energii. Odtworzyłam jedną powiekę, potem drugą. Zrobiłam gwałtowny ruch ręką, z dłoni wyleciało mi parę śnieżynek otoczonych świecącym, srebrnym pyłem. Uśmiechnęłam się szeroko, cieszyłam się jak małe dziecko, że zachowałam swoją moc. Przycisnęłam mocno dłoń zwiniętą w pięść do miejsca, w którym powinno być serce. Opadłam z ulgą na kolana. Zaśmiałam się dziewczęco i padłam na plecy po czym zaczęłam bawić się moją mocą w powietrzu. Tworzyłam wzory i napisy. Byłam taka szczęśliwa. Wstałam podpierając się rękoma dalej z uśmiechem na twarzy. Otrzepałam ręce jedna o drugą i pomyślałam „ciekawe, czy zmienił się mój wygląd”. Zastanowiłam się chwilkę po czym stwierdziłam, że zobaczę się w lusterku. Podeszłam ostrożnie do zwierciadła nieco wychylając głowę. Jedyne co do tej pory zobaczyłam to nowe, śnieżno białe buty z futerkiem i dwoma bąbelkami.

Te po środku...

Bardzo mi się podobały, ale gdy zobaczyłam moje odbicie w lustrze oniemiałam. Zaczęłam upewniająco dotykać się po twarzy i włosach. Nie mogłam w to uwierzyć. Miała mnie spotkać kara, a zostałam nagrodzona. Moje nieco dłuższe, dalej śnieżnobiałe włosy zdobiło kilka zauważalnych tylko w świetle diamencików. Pierwsze pasmo z lewej strony miałam podpięte do tyłu. Tworzyło ono (pasmo włosów- dop. aut.) zgrabny łuk i było przypięte w połowie głowy na oko pięciocentymetrowym kwiatkiem z lodu, który był łudząco podobny do moich dzieł i także w świetle zmieniał kolor na fioletowy. Nieco po lewej stronie tyłu głowy widniały dwa, niewielkie warkoczyki plecione przez całą długość włosów. Pierwszy kosmyk prawej strony włosów, znajdujący się najbliżej twarzy (jak ma się przedziałek na bok to na jednej stronie jest więcej włosów, na drugiej mniej, na tej co jest więcej włosy były podpięte tym kwiatkiem- dop. aut.) był włożony za ucho i sprytnie przykryty pozostałymi włosami. Jedno pasemko po prawej stronie głowy miałam około dziesięć centymetrów od końcówek otoczone lodowym rzemykiem długości kilku centymetrów. Moja twarz się nie zmieniła. Jedynie cera nabrała blasku. Byłam ubrana w jasnoniebieskie rurki z białymi „przetarciami” na przedzie ud i puchatą, białą bluzę bez dekoltu, która posiadała jedną, dużą kieszeń i ogromny, puchaty kaptur. Nie zabrakło oczywiście dwóch sznurków zakończonych białymi bąbelkami. Buty dopełniały wspaniałą kompozycję. Na szyi wciąż widniał naszyjnik od Jack’a w kształcie gwiazdy nieco przypominającej śnieżynkę. Moje cienkie palce zdobiły białe, długie, wypiłowane na półokrągło paznokcie, w których rogu u nasady widniała jedna, mała błękitna śnieżynka. Na lewym nadgarstku znajdowała się srebrna bransoletka z zaczepkami w kształcie śnieżynek, bałwanków, choinek i lasek bożonarodzeniowych. W uszach miałam małe, diamencikowi śnieżynki, które zachwycały swoją dokładnością.

     To wszystko tworzyło wspaniałą kompozycję, bardziej dopracowaną i ładniejszą od tej poprzedniej. Mój poprzedni ubiór i wygląd wydawał się prosty i biedny w porównaniu z wyglądem innych strażników. Jak to było w zwyczaju na podeście pojawiła się błękitna walizka. Poszłam po nią uśmiechnięta od ucha do ucha. Chwyciłam za rączkę i spojrzałam na srebrną tarczę księżyca.

-Dziękuję- odparłam i udałam się z walizką w stronę drzwi.

Byłam z siebie bardzo zadowolona i dumna. Cieszyłam się, że księżyc zaakceptował nasz udział w bitwie przeciwko Florence. Czułam się też pewniej i rozpierała mnie dobra energia. Miałam większą moc, mogłam tworzyć jeszcze piękniejsze rzeczy. Ponadto stwierdziłam, że pewnie z czasem odkryję nowe właściwości moich czarów.

     Pewnie chwyciłam za klamkę, przekręciłam ją i dumnie wyszłam na korytarz wypełniony zmartwionymi strażnikami taszcząc walizkę za sobą. Wszyscy odwrócili głowy w moją stronę i po ich minach śmiałam wywnioskować, że są bardzo zdziwieni. Nastała cisza, a ja wodziłam wzrokiem od lewej do prawej poszukując jakiejkolwiek reakcji.

-Elsa!- nagle rozległ się krzyk, który sprawił, że podskoczyłam. Roszpunka rzuciła mi się na szyję i cmoknęła w policzek. Zaczęły się wiwaty, gwizdy i oklaski- Tak się cieszę, że Cię nie odwołali!- powiedziała uradowana blondynka.

Nastał gwar. Gratulacje, podziękowania, wyrazy szczęścia. Wszyscy ponownie mnie wyściskali i wyglądali na bardzo ucieszonych w związku z tym, że mnie nie odwołali. Nawet Aro, arogancki jak zwykle, przytulił mnie z całej siły i całkiem poważnie odparł

-Kurde! Wiesz, jak się martwiłem?! Durna jesteś!- po czym obrażony splótł ręce na piersi, uniósł głowę i odszedł.

Z tego wszystkiego nie zauważył brązowej kolumny i uderzył w nią upadając na tyłek. Wszyscy zaczęli się głośno śmiać, ja także, ale podczas tego całego zamieszania nie zauważyłam, że stał przede mną Jack.

-Cieszę się, że wróciłaś- odparł i przytulił mnie lekko, a potem poszedł na górę po schodach, zapewne do swojego pokoju.

Strażnicy stwierdzili, że trzeba to będzie porządnie uczcić.

-Ale to kiedy?- zapytałam- chyba nie teraz?

-A czemu nie?- ryknął North i zaczął tańczyć pomimo braku muzyki.

-Bo trzeba się wyspać, urządzić trochę wnętrze, zrobić jedzenie, ubrać się nie tak uroczyście...

Z każdym moim wymienionym powodem mina North’a stawała się coraz bardziej bledsza aż w końcu stwierdził:

-Dobra!- zatarł ręce- Więc jutro robimy imprezę na cześć pozostania Elsy! Początek jutro o 18, tutaj, kto chce niech przyjdzie!- krzyknął święty na całą salę główną.

Zaraz po tym ogłoszeniu strażnicy zaczęli się rozchodzić, a mnie złapał Jasper.

-Hej, hej, a ty gdzie się wybierasz?- zapytał Jasper.

-Spać...-stwierdziłam ziewając.

-Nie... jeszcze nie... chodź porozmawiamy, od razu Ci się polepszy.... No chodź... Proszę....- Jasper przekręcił nieco głowę w proszącym geście, a je nie potrafiłam się nie uśmiechnąć.

-No dobra...- powiedziałam radośnie.

Poszliśmy do jadalni, z której wyjątkowo dziś mało korzystaliśmy. Zajęłam miejsce u szczytu stołu. Anioł zaparzył herbatę z cytryną i postawił mi ją parującą przed nosem. Sobie zrobił taką samą i usiadł obok mnie. Oparł się prawą ręką o stół i przechylił mocno kubek wypijając połowę jego zawartości.

-No co?- odparł.

-Nic...- zaśmiałam się.

Siedzieliśmy tak dwie godziny przy mdłym świetle popijając herbatę. Wypiłam chyba dziesięć kubków tego rajskiego napoju. Pokazałam Jasper’owi moją moc, a on wydawał się nią bardziej zachwycony niż ja. Cieszyłam się, że go mam. Wydawał się inny niż wszyscy. Gdy zegar wybił dwudziestą trzecią stwierdziliśmy, że pora spać. Pożegnaliśmy się przy drzwiach od mojego pokoju namiętnym pocałunkiem i udaliśmy się do swoich sypialni.

     To był cudowny dzień. Dowiedziałam się ile dla nich znaczę. Zyskałam też nowy, ciekawszy wygląd, z którego byłam bardzo zadowolona. Nie sprawdzałam jeszcze zawartości walizki, ale nie miałam już na to siły ani czasu. Wzięłam szybką kąpiel i od razu po zatknięciu z miękką poduszką odpłynęłam w świat snów.

* * *

 Luna, Jasper i Amelia nocowali u nas. Siedzieliśmy jeszcze wszyscy w pidżamach przy stole w jadalni z kubkami gorącej czekolady lub kawy w rękach. Zając obudził wszystkich o siódmej rano na śniadanie.

-O Zgrozo! Wcześniej się nie dało...?- jęczałam opierając głowę na ręce.

-Cześć kochanie.- usłyszałam głos Jasper’a za plecami.

Brunet był ubrany w szare, luźne spodnie trzy czwarte i szarą koszulkę na krótki rękaw z lekkim rozcięciem pod szyją.

-Cześć kochanie- odparłam z lekkim uśmiechem.

Chłopak zbliżył się do mnie i położył dłonie na oparciu mojego krzesła. Daliśmy sobie krótkiego całusa po czym brunet zajął miejsce obok mnie. Siedzieliśmy tak jeszcze trochę w ciszy wolno jedząc lub przysypiając. Amelia siedziała w fioletowej, dresowej bluzie narzuconej na pidżamy, której rękawy zaciągnęła sobie na dłonie. Złapała wolno kubek z ciepłą kawą. Zbliżyła naczynie do ust i zaczęła pić.

-Cześć kochanie.- odparł Jack zbliżając się do Luny i dając jej całusa w usta.

Wszyscy byli tak zaskoczeni, że od razu się obudzili. Ale największego szoku doznała chyba Amelia, której kawa poszła nosem. Od razu popędziłam po ręczniki papierowe i podałam je strażniczce.  Jednak nikt inny nie zwracał na nią uwagi. Wszyscy gapili się na Lunę i Jack’a, którzy zajęli swoje miejsca i jak gdyby nigdy nic zaczęli jeść śniadanie.

-Chcecie nam o czymś powiedzieć...?- zapytał North przerywając ciszę.

-A! No tak. Ja i Luna jesteśmy razem- odparł Jack.

Już przygotowałam się do wstania. Oparłam ręce na stole i deko się podniosłam, ale gdy zobaczyłam, że Amelia, która już uporała się z nosem, uważnie mnie obserwuje przyjęłam wcześniejszą pozycję.

     Śniadanie minęło w dość dziwnej atmosferze, której zdawali się nie odczuwać Jack i Luna. Ja i Jasper porozumiewaliśmy się wzrokiem. Był do dla wszystkich spory szok i kolejny ciężar do zdławienia przed bitwą.

* * *

Pomagałam Ząbek w przygotowaniach do przyjęcia. Postawiłam ostatni talerz z przekąskami na stół w jadalni, który cały był zapełniony jedzeniem. Patrzyłam dumnie na swoje dzieło trzymając ręce na biodrach gdy nagle zobaczyłam czyjąś dłoń chwytającą w palce winogrono. Podniosłam natychmiast głowę i zobaczyłam przede mną Jasper’a jedzącego zielony owoc.

-Pycha...- odparł z uśmiechem przymykając powieki i unosząc ramiona.

-Ej! Nie wolno! Kompozycja stała! Nie dotykać!- strzeliłam w niego ścierką, którą akurat dzierżyłam w ręku.

     Salon został pięknie ozdobiony balonami, a Luna, Amelia i Pauline piekły dla mnie tort, którego  przed uroczystością nie dane mi było ujrzeć. W domu panował ciepły nastrój i radosna atmosfera. Wybiła 17:15. Stwierdziłam, że trzeba iść się zbierać, więc udałam się na górę, wzięłam gorącą kąpiel z dodatkiem lawendowego olejku. Włosów nie musiałam w ogóle układać. Założyłam jasne rurki, błękitną bluzkę na ramiączka, która składała się z trzech zwiewnych warstw i białe buty na obcasie, które były cudowną plątaniną pasków i paseczków. Odsłaniały fragmenty stopy i całe palce, więc nie miało prawa być mi za gorąco. Spojrzałam ostatni raz w lustro i na zegarek 17:50 po czym wyszłam z pokoju.

I oto rozdział! Mam nadzieję, że się podobał!!!

Wiem, ze opis wyglądu Elsy jest nieco zagmatwany i jeśli go nie zrozumieliście

to proszę przeczytajcie go ponownie aż zrozumiecie, bo wtedy będziecie sobie mogli ją lepiej wyobrazić.

Co myślicie o nowym wyglądzie Elsy?

O Lunie i Jack’u?

O nowym szablonie (tu liczę na odpowiedź w wszystkich komach)?

Zlitujcie się nad biedną Wiką i dajcie koma!

Pozdrawiam zimno i dziękuję na 10.000 wyświetleń!