Rozdział XXXI: "Omówienie sytuacji"

     Zostaliśmy sami. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co powiedzieć, jak zacząć. Niektórzy wydawali się mili i zainteresowani, a inni byli tu z przymusu. Zastanawiałam się jak Księżyc mógł wybrać takich aroganckich i próżnych ludzi na strażników.

-No, odezwiesz się w końcu piękna?- zapytał lekceważąco blondyn, jeden ze strażników natury, jakby chciał to jak najszybciej załatwić i wracać do swojej nory- niby taka wybranka Księżyca, a tak mało mówi....- dodał oglądając paznokcie.

-Ej... może się uspokój.... bo zaraz ty będziesz wybrany, ale pod względem dostania w ryj!- odparł groźnie Jack stając obok mnie.

Wzięłam głęboki oddech i dotknęłam lekko klatki piersiowej chłopaka.

-Spokojnie...- wyszeptałam- jak to „wybranka”?- zwróciłam się do Aro.

-Normalnie. Dostałaś dużą moc...

-Taką jak każdy- przerwałam mu.

-i jesteś pierwszą osobą, której księżyc powierzył tak potężne zwierze... Większość z Nas dostaje takie bezużyteczne badziewie jak ten tu...- wskazał na towarzysza Amelii.

-Ej...!- oburzyła się dziewczyna.

-Dobra, nie kłóćcie się!- krzyknęłam- zebraliśmy się tu w innym celu. Wszyscy wyciągnijcie przed siebie dłonie i pokażcie swoje moce.

Strażnicy wykonali polecenie, a ja powiodłam po nich wzrokiem. Amelia miała moc wody, która skupiała się w jej włóczni w kształcie przeźroczystego pędzla wypełnionego wodą ozdobionego niebieskimi diamencikami. Pomimo typowo żywiołowej mocy dziewczyna była strażnikiem aniołów o czym świadczyły jej duże, białe skrzydła. Luna także okazała się panować nad wodą, ale w zdecydowanie większym stopniu niż strażniczka aniołów. Domyślałam się, że to dlatego, iż Amelia nie mogłaby mieć dwóch silnych mocy. Pauline, tak jak myślałam, znakomicie panowała nad ogniem. Wystawiła rękę, a na niej pojawił się duży płomień. Potem uniosła dłoń do góry, a na każdym z jej palców tańczył delikatny płomyczek. W końcu dziewczyna zamknęła dłoń w pięść i jej moc zniknęła. Roszpunka wystawiła dłoń, nad którą pojawił się kwiat. Zostali tylko chłopcy, którzy nie wystawili przed sobą rąk.

-Aro?- zapytałam i przekręciłam głowę z nieco mrocznym wyrazem twarzy.

Blondyn gwizdnął, a przez otwór a dachu wleciał ogromny orzeł. Drugi gwizd przywołał białe wilki.

-Zwierzęta...- szepnęłam sama do siebie, ale szybko się opamiętałam, by nie dać strażnikowi natury satysfakcji.

-Jasper?- zapytałam.

Chłopak podszedł do mnie wolnym, sztywnym krokiem patrząc gdzieś w przestrzeń poza mną, jakby przenikał mnie wzrokiem. Jack zrobił krok w moją stronę, ale North wystawił przed nim rękę. Gdy Anioł był blisko mnie przeniósł wzrok na moje oczy, a jego wyraz twarzy zdecydowanie się zmienił. Z mrocznego, nieobecnego na pełen współczucia, troski. Jasper położył mi swoje dłonie na ramionach.

-Tylko pamiętaj, że mam Ci pokazać. To jak ćwiczenie, nie bój się...- powiedział bardzo troskliwie i przyjaźnie. Aż zrobiło się ciepło w sercu. Czarnowłosy oddalił się kilka kroków. Jego błękitna obręcz dookoła tęczówek zabłysnęła, a moje ciało wypełnił przeszywający ból. Jakby ktoś zadał mi poważny cios, którego nie mogłam zlokalizować. Czułam jakby ktoś miażdżył moje narządy, zaciskał pętlę na szyi pozbawiając oddechu. Ciało przeszywały dreszcze, a ja padłam na kolana. Do twarzy zaczęła napływać krew. Ból był tak ogromny, że nie mogłam się ruszyć. W końcu Jasper zaprzestał robić ze mnie królika doświadczalnego i odpuścił, a ja padłam na podłogę rozkładając ręce i ciężko oddychając, jakbym właśnie uchroniła się od śmierci. Czarnowłosy szybko do mnie podbiegł i pomógł mi wstać.

-Byłaś dzielna... – odparł.

-Wymieńcie jakie moce mają inni członkowie waszej grupy strażników.- odparłam gdy otrząsnęłam się z szoku, który niedawno przeżyłam.

-Czytanie w myślach, pióra niektórych są jak strzały- przebijają na wylot, zadawanie bólu wzrokiem, nadzwyczajna siła, rażenie światłem, władza nad wiatrem- odparła Amelia.

Zaraz po jej wypowiedzi Jasper zrobił gwałtowny ruch skrzydłami do przodu i chwilę później wzrok wszystkich zebranych spoczął na piórze huśtającym się jeszcze nieco na boki, które utkwiło w grubej belce. Kąciki ust czarnowłosego się podniosły, ale wzrok ani myślał zejść z drewnianej podłogi.

-Wszystkie cztery żywioły- odparła Luna.

-Jeszcze jedno!- wtrąciła się Amelia jakby nagle sobie coś przypomniała- wiatr u aniołów nie jest bezpośrednio związany z żywiołem. Jest to ruch skrzydeł wytwarzający go... O tak.- machnęła skrzydłami tak jak Jasper, a po  pomieszczeniu przeszła fala powietrza, która nie pozwalała nikomu zbliżyć się na krok do jej źródła.

-Zwierzęta, roślinność, zielarstwo, leki- odparła Roszpunka.

Kiwnęłam głową.

-Będziemy potrzebowali dużo specyfików na gojenie się poważnych ran- ściągnęłam brwi- coś co ja kiedyś miałam. Złoty płyn, w którym były zatopione zielone listki.

-Dobrze, mamy- odparł blondyn.

-Czy możecie walczyć w każdej chwili? Czy macie jakieś zajęcia, które musicie wykonać właśnie w jakimś dniu?- zapytałam.

Wszyscy pokręcili głowami, co bardzo mnie ucieszyło.

-Dobrze, omówię strategię z przywódcami królestw i pokażę wam ją.

-Zaraz zaraz... Ja dobrze rozumiem? To ludzie mają decydować? A nie tak dogodne istoty jak my?

-Każdy z nas był kiedyś człowiekiem i chyba nie przystoi nam tak o nich mówić. Pozatym każdy z nas nadal nim jest. Chodź by w części...

-Ale....!- Aro miał chyba ochotę na kłótnię.

Roszpunka macnęła palcem, a na ustach chłopaka pojawiła się zielona chusta. Strażniczka posłała mi uśmiech.

-Jeśli ktoś chce zostać to bardzo chętnie. Możemy zawsze bliżej się poznać...- zaproponowałam i spojrzałam na North’a, który kiwnął głowa na znak udzielonej zgody. 

W końcu to jego dom.

Aro bez wahania wyszedł. Roszpunka się ze mną pożegnała i także udała się do wyjścia. Reszta została.

-Świetnie!- odparłam entuzjastycznie- nie wiedzą co stracili- wskazałam wzrokiem drzwi- zapraszam do kuchni!- ruszyłam przodem, a ze mną strażnicy z lekka zdezorientowani.

Weszliśmy do pomieszczenia, gdzie długi i duży stół zastawiały różne pyszności. Mnóstwo ciast, wypieków, świeżych bułek, kurczaków, sałatek, owoców. Amelia i Jasper przystali przy wejściu do kuchni i chwilę się zastanawiałam co mają zamiar zrobić, ale zanim przełamałam się żeby o to zapytać już uzyskałam odpowiedź. Aniołowie chowali skrzydła, by mogli normalnie usiąść przy stole. Włócznie zostały oparte o ścianę, a wszyscy zajęli swoje miejsca.

-A więc wznoszę toast za waszą zgodę- odparłam unosząc wąski kieliszek do góry

-Za naszą zgodę!- krzyknęli wszyscy chórem unosząc naczynia, a następnie zbliżając je do ust.

Siedziałam między Luną, a Pauline. Obie różniły się jak.... ogień i woda??? To chyba trafne porównanie, bo jest ono po części dosłowne. Luna była bardzo rozgadaną dziewczyną o promiennym uśmiechu. Strażniczka ognia natomiast wolała się zagłębiać w trudne tematy.

-A właśnie!- zaczęłam odstawiając na stół szklankę z sokiem- czemu chodzisz boso?- zapytałam.

-Bo buty nie są mi potrzebne! Nie jest mi zimno, a tak jest przynajmniej wygodniej.- odpowiedziała Luna.

-Bo wiesz... zawsze pytałam Jack’a, ale on nie był skory do odpowiedzi chociaż też chodzi boso.

-Naprawdę?!- wykrzyknęła blondynka.

-Jack kochanie!!! Chodź tu....- białowłosy ruszył w moją stronę.

-Spójrz...- powiedziałam do Luny wskazując stopy chłopaka.

-A no tak!

-Macie wiele wspólnego...- powiedziałam. – oboje umiecie też latać- dokończyłam.

-Umiesz latać?- zapytał Jack.

-Tak! Choć- odparła rozentuzjowaną strażniczka ciągnąc białowłosego za rękę.

Chłopak na pewno chciał iść, ale zatrzymał się na chwilę i spojrzał na mnie. Wiedziałam, że chodziło mu o  pozwolenie, więc powoli kiwnęłam głową i się uśmiechnęłam. Luna pociągnęła chłopaka na zewnątrz, a ja wdałam się w pogawędkę z Pauline. Potem niestety ona musiała się zbierać, a Jack jeszcze nie wrócił. Odprowadziłam ją do drzwi.

-Wiesz, świetnie mi się z Tobą rozmawiało. No i jesteś śliczna...- powiedziałam.

-Dziękuję. Mi też się z Tobą super rozmawiało. Po bitwie musimy jakoś rozwinąć naszą znajomość. Chętnie poznałabym Cię bliżej- powiedziała strażniczka.- musze wracać. Pa, trzymaj się.

Przytuliłyśmy się na pożegnanie.

-Pa!

Zamknęłam drzwi. Pauline była świetną osobą, wrażliwa, miła, a nie- głupia i pusta. Była bardzo mądra i błyskotliwa, i potrafiła to w pełni wykorzystać. Uświadamiając sobie, że właśnie opuściła mnie osoba, z którą rozmawiałam postanowiłam przysiąść się obok Jasper’a, który bardzo mnie zaciekawił zarówno swoim specyficznym wyglądem jak i zachowaniem. Kiedy odsunęłam dość głośno krzesło czarnowłosy gwałtownie odwrócił głowę w moją stronę, a po chwili się uśmiechnął.

-Mogę się przysiąść?

-Jasne!- odparł.

-Wiesz... masz wspaniałą moc... nie to co moja...-Chłopak uśmiechnął się gorzko- czy powiedziałam coś nie tak?

-Nie.., tylko....eh... nie zrozumiesz mnie...

-A skąd wiesz?- odparłam nieco zadziornie.

-Moja moc potrafi tylko niszczyć, a twoja może tworzyć.

Chwycił moją dłoń i położył na stół po czym odwrócił. Jasper zrobił okrąg na wewnętrznej stronie mojej ręki, a potem w tym miejscu pojawił się szron.

-Przykro mi.... jestem w stanie Cię zrozumieć. Ale patrz jakie masz skrzydła- usiłowałam go pocieszyć- są piękne.

-Fakt, je lubię. Chcesz się przelecieć- ściągnęłam brwi- ze mną.... no choć... Proszę....- spojrzał na mnie tymi swoimi pięknymi oczami,  nie mogłam odmówić, bo pałał radością, którą widzę  w nim po raz pierwszy.

Wyszliśmy z bazy North’a. Chłopak wziął mnie na ręce, rozwinął skrzydła i wzbił się w powietrze. Lecieliśmy bardzo szybko, a wiatr delikatnie rozwiewał mi włosy. Skrzydła Jasper’a były bardzo silne, potężne i ogromne, ale taż bardzo piękne choć niebezpieczne. Piętnaście minut później wylądowaliśmy przed domem. Weszliśmy na chwilę do środka. Przy stole siedział Zając, Ząbek, Luna, North i Amelia. Około godziny osiemnastej strażnicy zaczęli się zbierać. Pożegnałam się z wszystkimi i ruszyłam do kuchni, żeby posprzątać. Jak zwykle ja i Ząbek zostawałyśmy same z tym bałaganem, a mężczyźni rozsiadali się na kanapie i dyskutowali zadowoleni. Kiedy już uporałyśmy się z sprzątaniem ruszyłyśmy do swoich pokoi wycieńczone pracą, spragnione odpoczynku. Weszłam do błękitnego pomieszczenia, sięgnęłam po pidżamy i ruszyłam do łazienki. Kiedy z niej wyszłam, czysta i wykąpana, zauważyłam, że Jack’a nie ma w pokoju. Wcześniej pomyślałam, że pewnie rozmawia jeszcze z North’em albo Zającem, ale zwykle o tej porze już wracał do pokoju. Lekko zaniepokojona udałam się na dół. Salon świecił pustkami. „Jest u siebie? Niemożliwe...” pomyślałam i odtworzyłam drzwi z granatową śnieżynką.

-Jack?- zapytałam i weszłam.

Bardzo się zdziwiłam, bo białowłosy od jakiegoś czasu zawsze sypia u mnie, a z swojego pokoju prawie, że nie korzysta.

-Co się stało, że dziś śpisz u siebie...?- zapytałam.

-Nic.- odburknął i ułożył się wygodniej na łóżku.

-Jack.... nie podoba mi się ten ton.- odparłam całkiem poważnie splatając ręce na piersi.

-A mi się nie podobało jak latałaś z Jasper’em!- białowłosy wstał- Jak mogłaś?!- krzyknął zbliżając się do mnie.

-A ty jak mogłeś zniknąć na tyle czasu z Luną?! No jak?! Nas nie było może piętnaście minut! A wy na pewno świetnie się bawiliście!

-Ale ja Cię nie zdradziłem!

-A ja tak?- zapytałam z wyrzutem.

-Widziałem, jak się na niego patrzysz!- Jack był coraz bliżej- Jak się do niego kleisz!!!

-Nieprawda!- broniłam się.

-W czym jest lepszy ode mnie?! Że ma skrzydła jak panienka?!

-Nie mów tak o nim!

-Bronisz go!?

-Tak! Bo nie jest niczemu winien! Zresztą ja też nie!

Jack złapał mnie za nadgarstki i mocno przygwoździł je, a zarazem mnie, do drzwi.

-Jak mogłaś mi to zrobić?!- wykrzyczał białowłosy.

-Nic ci nie zrobiłam- po moim policzku spłynęła samotna łza i straciłam wolę walki.- naprawdę.

Chłopak nie odpowiedział. Wpatrywał się we mnie uporczywie i wzmacniał uścisk na moich nadgarstkach. Jack głośno oddychał. Nie miałam z nim szans... Stałam się bezsilna.

-Jack, boli.

Nic.

-Jack... boli...- powiedziałam przez łzy.- Jack....- wręcz błagałam.

Nagle chłopak jakby się obudził i puścił mnie odsuwając się daleko. Przestraszona złapałam się prawą dłonią za lewy nadgarstek. Białowłosy patrzył na swoje dłonie z łzami w oczach. Przerażona wybiegłam z jego pokoju potykając się po drodze i popędziłam wzdłuż korytarza. Nadgarstki bardzo mnie bolały, a po  policzkach spływały strumienie łez. Biegłam najszybciej jak mogłam.

-Elsa!- usłyszałam za sobą krzyk. Należał do Jack’a.

Jednak nie zatrzymałam się. Dobiegłam do błękitnych drzwi i zamknęłam się w swoim pokoju.

Wiem, że jest chaotycznie i bardzo Was za to przepraszam.

Na stronie pojawiły się moje rysunki. Są na górze po prawej stronie w osobnej zakładce.

To chyba na tyle.

Co myślicie o pozostałych strażnikach?

O Lunie?

O Jasperze?

O Aro?

A wasze zdanie na temat ostatniej sceny?

Pozdrawiam ciepło i proszę, komentujcie i dajcie znać, że żyjecie....