Rozdział XXIV: "Nie mogę zostawić mojego królestwa"

 -Ja też Cię kocham Jack- powiedziałam czule- ale teraz musisz leżeć, bo jesteś w gorszym stanie niż ja- dodałam zatroskana wstając z łóżka.

No tak, potrzebowaliśmy trochę odpoczynku. W sumie to nielogiczne, bo w celi nie robiliśmy nic i jesteśmy tacy zmęczeni po niczym. Ale byliśmy wykończeni psychicznie. Zmęczeni odebranym człowieczeństwem, brakiem wygód do jakich byliśmy przyzwyczajeni i stałych posiłków. Podczas gdy białowłosy leżał w łóżku i odpoczywał po zrastaniu żeber, które przykryło jego twarz kilkunastoma kropelkami potu ja udałam się do łazienki, by doprowadzić się do porządku. Wyciągnęłam z szafki ręcznik, sukienkę, wstążkę i ruszyłam w stronę drewnianych drzwi. Do wanny nalałam ciepłej wody, która mocno parowała muskając miło moją skórę. Rozplotłam warkocza i starałam się jak najdelikatniej rozczesać słabe, łamliwe i nieprzyjemne w dotyku włosy. Zdjęłam tą koszmarną, wyblakłą, brudną suknię z postrzępionymi brzegami, obdartymi rękawami i natychmiast wrzuciłam do kosza nie chcąc nigdy więcej na nią patrzeć. Podniosłam powoli nogę i dotknęłam palcami u stóp wody. „W sam raz” pomyślałam. Na mojej twarzy malował się wielki uśmiech, bo po raz pierwszy od trzynastu dni mogłam wziąć normalną kąpiel i wyglądać jak człowiek. Po raz pierwszy od trzynastu dni mogłam ładnie wyglądać i po raz pierwszy od trzynastu dni nie miałam do dyspozycji tylko miski z chłodną wodą i mydła, a na kąpiel nie miałam już tylko pięciu minut. Po moim ciele przeszedł miły dreszczyk. Zanurzyłam całą nogę w przejrzystej wodzie  i ostrożnie cała weszłam do wanny, a moje nozdrza wypełnił zapach lawendowego olejku do kąpieli. To bardzo miłe uczucie, kiedy woda delikatnie oplatała całe twoje schorowane ciało i oddaje mu swoje ciepło. Usiadłam powoli i zanurzyłam w cieczy moje długie włosy, które swoim ciężarem zaczęły ciągnąć moją głowę do tyłu. Chwyciłam w dłoń gąbkę i nalałam na nią sporo żelu do mycia, a potem zaczęłam szorować najpierw ramiona, ręce, potem brzuch i poobijane nogi. Woda  pociemniała i przybrała szary kolor. Dokładnie wyszorowałam plecy i wyszłam na chwilę z wanny, by spuścić brudną wodę. Na ściankach został czarny osad, który zaraz potem także spłukałam. Już czułam się czyściej, ale to jeszcze nie było to. Nalałam znowu wody do wanny i ponownie zanurzyłam się w cieczy. Wyszorowałam dokładnie uszy i przestrzeń za nimi, a potem chwyciłam szczotkę i szorowałam paznokcie dopóki nie były one czyste. Następnym krokiem było umycie włosów, co też musiałam uczynić dwa razy ze względu na warstwę brudu, jaka w nich siedziała. Bardzo się cieszyłam, że nie miałam wszy. Jeszcze raz namydliłam całą powierzchnię ciała i spłukałam. Po raz pierwszy Jack nie marudził pod drzwiami podczas mojej długiej kąpieli. Wyszłam z wanny i rozczesałam włosy oraz nałożyłam na nią odżywkę regenerującą od naszego zielarza-lekarza. Z piętnaście minut myłam zęby, bo ciągle czułam, że są brudne. Potem dokładnie umyłam twarz. Kiedy spojrzałam w lustro bardzo się zdziwiłam. Nie było w nim tej samej osoby, która patrzyła w nie czterdzieści minut temu. Ta była inna. Miała starannie rozczesane włosy, czystą, lśniącą blaskiem twarz i duże oczy, które mieniły się na nowo błękitem. Ubrałam niebiesko białą sukienkę, uporządkowałam łazienkę i chwyciłam za klamkę. Byłam prawie pewna, że Jack śpi, więc starałam się nie hałasować, gdy wyszłam z łazienki. Na palcach podeszłam do dużej szafy, jaka stała równolegle do łóżka i włożyłam tam kosmetyki. Na razie musieliśmy trzymać je tutaj, bo łazienka nie była do końca wyremontowana.  

-Łał... Ślicznie wyglądasz...

Odwróciłam się szybko w stronę chłopaka. Podpierał głowę jedną ręką i uśmiechał się czarująco.

-Dziękuję- powoli podeszłam do białowłosego i usiadłam na krańcu łóżka- no, pokaż jak tam się goi.

Jack jak mały, posłuszny chłopiec, odsunął na bok kołdrę i podniósł do góry bluzę, a ja jak zatroskana mama oglądałam bolące miejsce.

-Już prawie nie ma śladu. – odparłam ucieszona.- to znaczy... że możesz już iść i się doprowadzić do porządku tak jak ja.

Jack ochoczo pokiwał głową- nigdy nie widziałam u niego takiego entuzjazmu na myśl o kąpieli.

-O, poczekaj- podbiegłam do chłopaka gdy już miał wejść do łazienki- zdejmij bluzę to od razu ją wyrzucę.

Białowłosy posłusznie wykonał polecenie, a moim oczom ukazał się jego umięśniony tors. Wbiłam wzrok w jego klatkę piersiową i nie mogłam się ruszyć. Jack widząc to oparł ręce na biodrach i przekręcił głowę z chytrym uśmieszkiem.

-A mówią, że to mężczyźni myślą tylko o jednym...- odparł.

-Co? Nie... Och Ty!- zaczęłam się bronić- To nie wypada! Ja, wcale, nie...- nie zdążyłam dokończyć, bo Jack chwycił mnie za nadgarstki i mocno przycisnął swoje wargi do moich. Pocałunek z każdą sekundą stawał się coraz bardziej namiętny. Wreszcie chłopak wziął mnie na ręce i nie przestając całować położył delikatnie na łóżku. Jack ukląkł na materacu i pojawił się nade mną obdarzając moją szyję czułymi pocałunkami. Zmysłowo dotykałam dłońmi jego pleców czerpiąc z każdego jego dotyku niewyobrażalną przyjemność. Prawa ręka chłopaka zjechała z mojej talii na udo i tam pięła się coraz wyżej.

-Jack, przepraszam, nie mogę- odsunęłam jego rękę i wstałam z łóżka podchodząc do okna.

Serce biło mi jak oszalałe i choć pragnęłam tej przyjemności to coś mnie przed nią powstrzymało. Po prostu nie byłam jeszcze na nią gotowa. Chłopak podszedł do mnie i objął od tyłu.

-Przepraszam...- powiedział- to moja wina, nie powinienem...- widać było jego skruchę.

-To ja przepraszam... Nie umiem Ci dać tego czego pragniesz...

-Ej, ej...- Jack delikatnie chwycił mój podbródek i odwrócił głowę w swoją stronę- pragnę przede wszystkim z Tobą być.  Wspierać Cię, pocieszać, rozśmieszać, płakać razem z Tobą. Nadejdzie odpowiedni czas na tą chwilę. Przecież mamy dla siebie wieczność- uśmiechnął się- jeszcze zdążymy...

-Dziękuję kochanie.

-To ja dziękuję, za to, że jesteś. – Jack pocałował mnie w czoło.

Staliśmy tak chwilę w milczeniu wtuleni w siebie patrząc na śnieżycę jaka szalała za oknem.

-Idź się myć, bo nie zdążysz przed kolacją- zdjęłam ze swoich ramion ręce białowłosego.

-No już, ale chcę całusa...- dałam Jack’owi buziaka w policzek- Eeee...-odparł niezadowolony jak dziecko, które zamiast batona dostało marchewkę- nie takiego!

-Pogadamy jak będziesz czysty.

Chłopak szybko udał się do łazienki i siedział tam dwadzieścia minut, ale nie dziwiłam mu się. Musiał się doprowadzić do porządku tak samo jak ja. Ale jego włosy wymagały znacznie mniej pielęgnacji niż moje. Jack wyszedł z łazienki bardzo szczęśliwy. Leżałam na łóżku z książką w ręce jakiej nie skończyłam przeczytać przed moim uwięzieniem. Chłopak szybko podbiegł do mnie , chwycił książkę i wyrwał mi ją z ręki. No cóż, jak czytam to zawsze się wyłączam, nic nie widzę poza czarnym drukiem na białych kartkach, jakich zapach zawsze uwielbiałam, szczególnie na samym początku, przed przeczytaniem.

-Ej!- krzyknęłam jak wyprowadzona z transu.

Dopiero teraz spojrzałam na chłopaka. Miał te same spodnie co zawsze, ale tym razem założył szarą koszulkę na krótki rękaw.

-Yhmhym...- wydałam pomruk zadowolenia nieco podnosząc kąciki moich zaciśniętych ust i kręcąc głową. – jakiś Ty piękny...- dodałam dotykając palcem czubka jego zimnego noska.- chodź na kolację.

Zeszliśmy po drewnianych schodach trzymając się za ręce. Kiedy dotarliśmy dostrzegłam, że duży stół został uroczyście przykryty białym obrusem, a na nim mieściło się mnóstwo pyszności. Pieczone kurczaki, faszerowane kaczki, owoce, sałatki, ryby i ciasta. Wszyscy uśmiechnęli się na widok naszych świecących się oczu pragnących spałaszować wszystko po kolei. Zasiedliśmy do stołu. Rozmawialiśmy, śmieliśmy się czasami do łez, panowała miła i lekka atmosfera.

-Pojedźmy do Europy! Albo nie! Na Antarktydę! Albo do Rio! Na Karaiby!- mówił podekscytowany Jack. Chciał mi wynagrodzić te dni cierpienia spędzone w mrocznej celi.

-Jack...- zaczęłam nieco przygnębiona- nie mogę zostawić mojego królestwa... muszę je odzyskać. Nie pozwolę cierpieć tym biednym ludziom, czym oni zawinili? Nie mogę ich tak zostawić...

-Rozumiem...- chłopak posmutniał.

-Ale jak tylko wszystko się ułoży to obiecuję, że wyjedziemy. Gdzie tylko zechcesz- odparłam z uśmiechem.

Znowu mam parę rzeczy... Czy ja ciągle muszę coś od Was chcieć?!

1. Jak zwykle czekam na wasze opinie co do rozdziału.

2. Chciałabym serdecznie pozdrowić Girl o Fire, która malowała płot u babci.

Ja w środę pieliłam w ogródku z warzywami ,który jest dość spory, no wiecie... było sucho, zagrabiałam i akurat zawiał wiatr. Było tylko "fu" i "jak zmienić rasę w dwie sekundy" XD.

Zrobiłam sobie po tym zdjęcie i później je wstawię, ale najpierw chcę żebyście zobaczyli mnie czystą.

3. Niedługo planuję zrobić sobie sesję zdjęciową, bo chcę wstawić na bloga moje zdjęcie żebyście wiedzieli jak wyglądam (zgaduję, że Was to ciekawi).

4. Jeszcze raz proszę o zagłosowanie w ankiecie co do wyglądu bloga. Na samej górze po prawej stronie. 

5. Pojawił się komentarz, że Was rozpieszczam. No cóż, skoro obiecałam, że jeśli

będzie określona ilość komentarzy to będzie także następny rozdział to staram się go wstawić jak najszybciej. 

Uwierzcie, znam ten ból, jak ktoś na przykład pisze, że za dwa-trzy dni będzie next, a ten pojawia się 

za dwa tygodnie. Skoro obiecałam to tak robię, choć muszę przyznać, że to nieco wyczerpujące codziennie pisać nowy rozdział, ale nigdy nie robię tego "od niechcenia". 

Cieszę się mogąc pisać coś, czego lektura sprawia komuś przyjemność. 

Dlatego bardzo się cieszę mogąc dla Was pisać i czytać Wasze komentarze. 

6. Wszyscy (zauważyłam, że to przychodzi z czasem) nazywają jakoś swoich czytelników.

Marzycielki, syrenki...

Tak pomyślałam, a może ja na Was będę mówić "perełki"?

Jesteście takie śliczne i tak bardzo Was kocham.

I teraz taki wzrok mówiący "serio?", brew uniesiona do góry i... "Perełki, jak byś miała nas nie kochać? Przecież kobietą jesteś..."

To chyba wszystko, nie będę Was już zadręczać.

6 komentarzy=następny rozdział 

To jak? "Do zobaczenia Perełki" może być?