Rozdział II: "Szok"

     Odtworzyłam okno na oścież, oparłam dłonie na parapecie i wychyliłam głowę. Księżyc dawał znać o swoim istnieniu kładąc mi swój srebrny blask na twarzy. Wiał ciepły, północny wiatr. Niektóre okna były rozjaśnione złotym blaskiem, inne- przerażającym mrokiem. Poza tym – cisza. Nagle coś śmignęło mi przed nosem. Energiczniej wyjrzałam przez okno i ujrzałam sanie lądujące na sąsiednim dachu. Siedział w nich wielki, stary facet z długą brodą, wróżka, ogromny królik, ludek, który wyglądał jakby był z piasku i jakiś chłopak z białymi włosami. Otworzyłam szerzej oczy, zaczęłam się im przyglądać i przysłuchiwać dość głośnej rozmowie.

-Arendelle?! Święta były tu ze cztery miesiące temu! Jack, co Ty do cholery zrobiłeś?!- odezwał się mężczyzna z brodą.

- Pomyliłeś portale?!- wykrzyknął wielki zając- no, tak to jest, jak się komuś nieodpowiedzialnemu powierza zadanie!

- Dajcie mu spokój.- odparła wróżka- Jack, wszystko dobrze?- zwróciła się do białowłosego kładąc mu dłoń na ramieniu.

Chłopak nic nie odpowiedział tylko wzbił się w powietrze. Nieco się cofnęłam i położyłam dłoń na komodzie. Nijaki Jack podfrunął do mojego okna (!) i zaczął mi się bacznie przyglądać. Chwyciłam biały wazon i odparłam starając się nadać mojemu głosowi jak najbardziej władczy ton:

- Dobrze Ci radzę, odejdź stąd.

Chłopak chyba nie zrozumiał, bo otworzył szerzej swoje już i tak wielkie oczy i powoli zbliżał się do mnie.

- Ty mnie widzisz? – zapytał, jakby była to nadzwyczajna rzecz.

- Dlaczego bym Cię miała nie widzieć? W ogóle kim jesteś, co tu robisz? Co, co to w ogóle jest?!

Od nawału informacji zakręciło mi się w głowie. Miałam mnóstwo pytań. Jakieś latające maszyny, gigantyczne króliki, chłopak, który latał. W ogóle co oni tu robią. Gdy miałam już cisnąć w białowłosego wazonem zjawiła się reszta jego „drużyny”.

- Co tu się dzieje? – odparł mężczyzna z długą, siwą brodą- och Jack, znowu narobiłeś nam problemów... Piasek, załatw to- powiedział do lewitującego ludka wskazując głową na mnie.

Ten wyczarował piaskową kulę, a ja stałam przestraszona na środku pokoju, z wazonem w ręce próbując załapać o co w tym chodzi. Gdy piaskowy ludek miał już uderzyć we mnie złotą kulą białowłosy stanął przede mną z wyciągniętymi na bok rękoma. Dopiero teraz zaułwarzyłam, że w jednej ręce trzyma długą laskę.

- Ja to załatwię.- powiedział.

-Serio? Mamy dać mu znowu coś zepsuć- odparł oburzony zając wymachując przy tym bumerangiem.

-Nie, dajmy mu jeszcze jedną szansę- powiedział mężczyzna z siwą brodą- my już idziemy. Jack, mamy nadzieję, że sobie poradzisz.

Nad głową piaskowego ludka pojawiła się minka wyrażająca smutek. Wszyscy wzrokiem pożegnali się z chłopakiem i odlecieli saniami. Stałam dalej przestraszona nie wiedząc co mam zrobić. Bałam się, że ten chłopak mi coś zrobi. Jednocześnie chciałam się dowiedzieć, co się w ogóle przed chwilą stało. Jeszcze trzecią opcją było rozbicie mu wazonu o głowę, zawleczenie jego ciała nad rzekę i utopienie go nieprzytomnego. Nie wiedziałam czy uciekać, czy zostać tu, gdzie jestem. W mojej głowie był jeden, wielki huragan.

-Hej...- zaczął niepewnie chłopak, po czym podszedł do mnie, wyjął wazon z mojej ręki i postawił go na komodzie- nie bój się, nic Ci nie zrobię... Przepraszam za to wszystko... Nie wiem, od czego zacząć. Może usiądź?

Zajęłam wygodne miejsce na łóżku i teraz zamiast strachu pojawiła się ciekawość.

- Kim jesteś?

- Nazywam się Jack Frost.

- Twoje imię kojarzy mi się z postacią z baśni, jakie opowiadała mi mama..

- Tak! Jestem tym oto Jackiem Frostem.

- Aaaa... Co masz mi zrobić? Z waszej rozmowy wywnioskowałam, że coś masz.

- Raczej miałem, nie zamierzam Ci tego robić.

- Czego?

- Czyścić Ci pamięci.

- Po co miałbyś to robić? W ogóle kim są Ci wszyscy? Skąd wy jesteście?...

Potok moich pytań przerwał Jack.

- Powoli, zaraz wszystko Ci wytłumaczę.

Chłopak uraczył mnie opowieścią o Świętym Mikołaju, Wróżce Zębuszce, Zającu Wielkanocnym i Piasku. Opowiedział mi o tym, że w zębach są wspomnienia, o tym, że Mikołaj jest ich „szefem”. O ich siedzibie i o zorzy polarnej.

- No dobrze, a ile macie lat?

- Mikołaj jakieś 700, Piasek z 500, Ząbek 450, zając też coś około 400, a ja tylko 150.

Odtworzyłam buzię z niedowierzania. 150 lat?! Jak to było możliwe. Kiedy wypytywałam się o szczegóły Jack odparł obojętnym tonem, że strażnicy marzeń żyją tak długo, a on i tak jest stosunkowo młody.

- Strażnicy się nie starzeją od mementu powołania ich przez księżyc.

- Przez księżyc...?

-Tak. No dobrze, późno już, muszę lecieć.

-Wrócisz? – zapytałam niepewnie, nawet nie wiem dlaczego.

-A chcesz?

-Jestem was ciekawa. Chciałabym, żebyś mi jeszcze coś opowiedział...

- Wrócę. – powiedział uśmiechając się i odlatując na północ.

Myślałam o tym wszystkim, co mnie dzisiaj spotkało. Taki zwykły dzień z tak niezwykłym zakończeniem. Takie przygody nie zdarzają się każdemu. Byłam ciekawa ich świata. Szczęścia, które dają dzieciom, nadzieję. Uśmiechałam się na myśl o spotkaniu z Jackiem. Był swojego rodzaju obrońcą. Ale na pewno nie zrobił tego tylko i wyłącznie z dobrego serca. Musiał mieć w tym jakiś interes. Pytanie: jaki?