Rozdział L: "Nie rzecz w tym, że ty zobaczysz mnie, tylko w tym, że ja zobaczę ciebie... „

          Z perspektywy Elsy

     -Królowo, czy wszystko dobrze? – zapytał z troską strażnik, który pojawił się na korytarzu.

Oderwałam od twarzy dłonie i spojrzałam załzawionym wzrokiem na mężczyznę. W gardle poczułam pieczenie, rosnącą gulę, która nie pozwalała na wyduszenie chodź by jednego słowa. Pokiwałam głową mocno zgryzając wargę i wstałam. Naciągnęłam płaszcz na ramiona i ruszyłam szybkim krokiem w stronę swojej komnaty zostawiając strażnika za sobą. Wpadłam do pomieszczania zatrzaskując za sobą białe drzwi. Stałam kilka sekund w bezruchu aż w końcu bezwładnie  upadłam na kolana i ponownie skryłam twarz w dłoniach przyciskając ich nasady do policzków.

Nie chciałam jeszcze raz tego przeżywać, zawodzić się, ranić, cierpieć, czuć się winną. Chciałam przestać o nim myśleć i gdy przeprowadziłam się do Arendelle - udawało mi się to. Ale gdy tylko go zobaczyłam... Jego oczy i zimne, sine usta, które kiedyś tak czule mnie całowały. Zatęskniłam za tym, moje serce rwało się w jego stronę. Spojrzałam niemo przed siebie, a po chwili położyłam się na plecach i takim samym wzrokiem mierzyłam sklepienie.

Niebo dziś w żałobie zanosi się płaczem,

Niegościnny świat w mroku pogrążył się,

Skąd wiadomo czy jeszcze będzie inaczej?

Czy nastanie znów świt czy nie?

Niepomyślny czas zdaje się nie mieć końca,

Już nam przyjdzie żyć w tej ulewie i mgle,

Skąd wiadomo czy jeszcze wzejdzie nam słońce?

Czy nastanie znów świt czy nie?

Bo tutaj ciągle leje,

Bo tutaj ciemność trwa,

Bo tutaj wciąż wiatr wieje,

Czy długo tak być ma?

Wyszeptałam cicho słowa piosenki mocno przyciskając pięść do serca przez materiał granatowej sukienki. Wstałam i podeszłam do okna. Przyłożyłam dłoń do szyby. Pojedyncze kropelki łączyły się w małe strumyki. Błękit nieba zakryły szare, płaczące chmury, a na dziedzińcu zaczęły tworzyć się małe kałuże.

Mówią: „przyjdzie czas że ta burza ustanie,

wtedy  wszystko to w końcu minie jak sen”

Co to będzie gdy tak się jednak nie stanie?

Jeśli spłynie znów cień...?*

Wolno podeszłam do drzwi i przekręciłam srebrny klucz. Osunęłam się po drewnie i patrzyłam przed siebie.

          Z perspektywy Jack’a

     Odeszła... Stałem tak jakiś czas w bezruchu ciągle czując dotyk jej dłoni na mojej ręce. Jedyne, czego teraz chciałem to dotknąć jej. Żeby przeszło mnie ciepło, którego nigdy wcześniej nie czułem. Znałem tylko lód, zimno wypełniające mnie. Jednak gdy byłem z nią... coś się ze mną działo – coś niewytłumaczalnego. Ale pragnąłem tego uczucia jak żadnego przedtem.

     Po kilku minutach dotarło do mnie co się stało. Zacząłem iść nerwowo po okręgu, oddychałem głęboko.

-Aaaaaaaaaaa!

Uderzyłem z całej siły pięścią w drzwi, którymi wyszła białowłosa. Nie wiedziałem co czułem: winę, smutek, złość czy bezsilność. A może wszystko razem?

     Położyłem się na podłodze w sali tronowej, żeby wszystko przemleć. Na środku pomieszczenia ciągnął się czerwony dywan zdobiony na brzegach złotymi nićmi. Ściany były w kremowym, miłym kolorze udekorowane delikatnymi, fioletowymi wzorami i kwiatami. Chciałem ja odzyskać, kochałem ją, całym sercem. Pamiętam jej oczy, te wystraszone i te radosne. Jej miękkie włosy i jej taniec, na który czasem pozwalała mi patrzeć. Jej ciepłe, miłe w dotyku usta, którymi łapczywie mnie całowała. Pragnęła mnie, a ja z trudem powstrzymywałem się od chęci posiadania jej. Pamiętam jej dłonie, które wplatała w moje włosy kiedy siadała na mnie i pozwalała się całować. Jej dotyk, który był tak czuły, że ściskało mnie w żołądku. Pamiętam wszystko.

    Ściany zaczął pokrywać szron, ale nie ten piękny – ten groźny, niemiły dla oczu, szorstki. Przeczesałem włosy palcami i rozłożyłem ręce na boki.

-Jack? Co ty tu robisz?

Do pomieszczenia weszła Anna uczesana w dwa warkocze i ubrana w biały sweter oraz niebieskie jeansy. Pierwsze co zrobiła to potarła ramiona rękoma i rozejrzała się po sali tronowej. Natychmiast się podniosłem. Rudowłosa podeszła do mnie powoli i chwilę popatrzyła w moje oczy. Dopiero teraz zauważyłem jak bardzo jest podobna do swojej siostry.

-Przyszedłeś do Elsy? – bardziej stwierdziła niż zapytała i spuściła na chwilę głowę, a z jej ust uleciał pióropusz pary.

-Tak, ale chyba nie jestem mile widzianym gościem- uśmiechnąłem się gorzko.

-Rozumiem... Chodź ze mną – powiedziała po chwili ciszy.

Dziewczyna odwróciła się i zaczęła zmierzać w stronę drzwi. Po chwilowym zastanowieniu poszedłem za nią. Wiodła mnie krętymi korytarzami aż w końcu nacisnęła klamkę białych drzwi i weszła do pustej kuchni. Kazała usiąść na krześle i zaczęła coś pichcić.

Otwierałem usta i zamykałem rezygnując z ułożonych w głowie pytań, które wydawały mi się za każdym razem bezsensowne. Zresztą – nic już nie miało sensu.

-Słuchaj... – Anna nawet nie obdarowała mnie pojrzeniem. Mieszała coś to w kubku to w garnku i wyjmowała kolejne składniki – nie masz co liczyć na to, że ci pomogę. Jedyne co zrobię to powiem strażom, żeby cię nie wyrzucili.

Spuściłem głowę. Ruda odwróciła się i oparła dłońmi o blat.

-Jack – podniosłem wzrok – ona cię kocha – powiedziała cicho i uśmiechnęła się mimo łez zbierających się w jej oczach – nie dawaj za wygraną.

Jeszcze szerzej rozciągnęła wargi i ponownie się odwróciła. Po chwili przede mną i rudą stały dwa kubki parującej czekolady i kilka ciastek na talerzyku. Anna usiadła naprzeciw mnie i ściskała oburącz naczynie wypełnione gorącą cieczą. Nic więcej nie powiedziała. Gdy wypiła zawartość kubka wstała, postawiła naczynie na blacie i wyszła bez słowa, zupełnie tak, jakby w ogóle jej nie było .

     Nie wiedziałem co mam myśleć. Słowa rudowłosej całkiem przeczyły temu, co dotąd widziałem. Sądziłem, że Elsa już dawno nic do mnie nie czuje, ma mnie za jakiegoś kretyna i wyjechała, bo miała mnie dość. Chodź by to co powiedziała w tym opuszczonym pokoju u North’a świadczyło o fakcie, że jej zdaniem już dawno powinienem zająć się sobą. Ale jednocześnie... widziałem w jej oczach coś, co nie pozwalało mi w to wierzyć. Kiedy budziła się każdej nocy, wypełniona strachem i nigdy nie chciała, żebym ją przytulił – cierpiałem. Bo za każdym razem gdy na nią patrzyłem wiedziałem, że potrzebuje wsparcia, którego nie mogłem jej w stu procentach ofiarować, ponieważ mi na to nie pozwalała. Ale wiedziałem, że nie mogłem jej zostawić.

    Siedziałem tak tępo patrząc w stół, a czekolada już dawno zdążyła wystygnąć. Nagle drzwi pomieszczenia otworzyły się, a do kuchni wkroczyła przy tuszy murzynka z koszykiem  warzyw na ręku. Kobieta ściągnęła brwi, ale po chwili uśmiechnęła się promiennie i zaczęła wypakowywać zakupy.

-Pewnie ty jesteś Jack... Ach, tak dawno cię nie widziałam. Weź trochę jedzenia z lodówki i znikaj, to może udam, że cię nie widziałam – kobieta odwróciła się znad blatu i puściła mi oczko. Siedziałem chwilę oniemiały, ale zaraz się trząsnąłem i wykonałem polecenia murzynki.

Snułem się korytarzami trzymając dłonie w kieszeniach. Próbowałem dopytać się służby, gdzie jest pokój Elsy, niechętnie udzielali odpowiedzi, ale gdy skleiłem już jakieś 10 wypowiedzeń, które były jak kawałki mapy, w jedno, udało mi się odnaleźć drzwi do komnaty białowłosej.

          Z perspektywy Elsy

     Nie wiedziałam czy minęło kilka minut czy godzin gdy tak siedziałam. Straciłam poczucie czasu, odpłynęłam. Do rzeczywistości przywołało mnie pukanie do drzwi.

-Elsa? – usłyszałam dobrze znany mi, męski głos.

Podkuliłam pod siebie nogi i ułożyłam na kolanach czoło.

-Proszę, wyjdź... Elso, porozmawiaj ze mną...

Z każdym jego słowem coraz bardziej leciały mi łzy. Nie chciałam tego.

-Elso...

Słyszałam jak osuwa się po drzwiach, jego głowa była na wysokości mojej, dzieliło nas kilka centymetrów, dokładne słyszałam każdy jego ruch.

-Kocham cię, słyszysz? Kocham cię! I nie ruszę się stąd, dopóki cię nie zobaczę, dopóki ze mną nie porozmawiasz.

Ale ja dalej płakałam, jakby ktoś rzucił na mnie zaklęcie. Nie wiedziałam co mam robić, jak postąpić. Jednak ciągle tam siedziałam. Chciałam być jak najbliżej niego z nadzieją, że mnie zostawi, choć w rzeczywistości nie tego pragnęłam.

     Faktycznie – siedział. Godzinę, dwie, trzy, cztery, pięć... Mógł tak siedzieć w nieskończoność nawet nie zasypiając. Nieśmiertelni nie mszą spać. Z każdą sekundą czułam coraz większą bezsilność. Nie wiedziałam już czego chcę, więc i ja nawet nie drgnęłam od tych paru godzin. Nie myślałam już o niczym, była tylko wielka pustka, w której szukałam ukojenia.

     Siedziałam tak pokonana faktem, że on mnie kocha, że wciąż o mnie myśli. Chciałam zostawić to za sobą, jakoś się od tego uwolnić, ale nie mogłam.

-Słyszę jak płaczesz – wyszeptał – Wiem, że mnie słuchasz. Każdego słowa. Wiem, że siedzisz tu, za drzwiami. Wiem, że nawet się nie ruszyłaś. – zrobił kilkusekundowa przerwę – Więc co ci szkodzi te drzwi otworzyć...? Co jest złego w tym, że cię zobaczę?

-Nie rzecz w tym, że ty zobaczysz mnie, tylko w tym, że ja zobaczę ciebie... – nie wiedziałam nawet kiedy te słowa wypłynęły z moich ust.

Słyszałam jak Jack gwałtownie wciąga powietrze. Chyba nie spodziewał się odpowiedzi, a już na pewno nie takiej. Odezwałam się po raz pierwszy od sześciu godzin.

-Dlaczego? – zapytał po chwili- Aż tak mnie znienawidziłaś, że nie chcesz na mnie patrzeć? – zapytał zdławionym głosem.

-Nie! – powiedziałam rozpaczliwie.

-Więc dlaczego?

Znów zamknęłam usta, zamilkłam. Ja sama nie całkiem znałam odpowiedź, więc jak miałam jej udzielić...?

      Kolejne godziny płynęły. Wstałam tylko po siwy koc w czarną kratkę, którym przykryłam nogi. Czekałam tylko aż Jack się odezwie, aż cokolwiek powie, tęskniłam za jego głosem. Mogłam go słuchać całymi dniami. To mnie uspokajało. Czułam się jak za dawnych lat.

-Powiedz coś.. – odezwał się po jakimś czasie zmęczonym głosem.

-Co mam mówić? – zapytałam zwracając głowę w bok.

-Siedzi para na randce i rozmawia – ściągnęłam brwi. O czym on gada? –

  „-Masz jakieś nałogi?

   -Nie...

   -A jakieś hobby?

   -Lubię rośliny.

   -Jakie?

   -Chmiel, tytoń, konopie...”

Cicho parsknęłam śmiechem, on także.

-Wyjdziesz kiedyś? – zapytał po chwili z nadzieją w głosie.

Spochmurniałam. Oparłam lekko głowę o drzwi, a po moich policzkach spłynęły łzy. Powstrzymywanie ich nie miało sensu, najmniejszego. Przynajmniej nikt ich nie widział, nie miałam przed kim ich ukrywać. Pozwalałam im swobodnie łączyć się w rwące strumienie i dążyć do wybranego celu.

-Proszę... nie płacz...

Ale od jego głosu jeszcze więcej łez zbierało mi się w oczach, jego prośba jeszcze bardziej to nasilała.

Spojrzałam na zegarek. Była jedenasta w nocy. Stwierdziłam, że muszę się położyć. Wstałam delikatnie i położyłam się do łóżka otulając miękką kołdrą uprzednio przebierając się w długą, niebieską koszulę nocną. Nawet nie spojrzałam w lustro, nie obchodziło mnie to, jak wyglądam.

-Dobranoc – powiedział ledwo słyszalnie.

    Ale nie było mi dane zagościć w krainie snów na długo. Obudziłam się o trzeciej nad ranem i przewracałam się z boku na bok. Leżałam tak wpatrując się w białą komodę na wysokich, zawijasowych nogach, która była oświetlana srebrnym światłem księżyca w pełni. Na meblu stał biały wazon. Uśmiechnęłam się, bo przecież to ten wazon miałam w ręce gdy poznałam Jack’a. Od tego czasu tyle się zmieniło... Najbardziej wryło mi się w pamięć nasze rozstanie. Pamiętam, jak mocno do siebie przywarliśmy. Myśleliśmy, że to dla naszego dobra, ale czy tak faktycznie było? Czy ten związek by mi zaszkodził? Raczej ofiarowałby wsparcie i pomoc, miłość i bliskość, jakiej potem stale potrzebowałam.

     Nagle wyhaczyłam miarowy oddech Jack’a – spał. Delikatnie wstałam i na boso podeszłam bliżej, żeby potwierdzić moją tezę. Oparłam dłoń na ścianie i wsłuchiwałam się w równomierny dźwięk. Faktycznie – zasnął. Złapałam koc, który wcześniej miałam na nogach i lekko uchyliłam jedną część drzwi, przez które przeszłam. Przykryłam chłopaka leżącego na podłodze i patrzyłam na niego przez chwilę. Jednak szybko się opamiętałam i wróciłam do pokoju. Przekręciłam srebrny klucz.

Obudziłam się o 8:30. Szybko się przebrałam, uczesałam i umyłam zęby. Znów wróciłam pod drzwi, ale uprzednio moją uwagę zwróciła karteczka pod nimi leżąca. Wzięłam ją do ręki. Była zapisana pochyłym pismem, które od razu rozpoznałam.

„Dziękuję za koc, ale nie musiałaś...

Proszę, wyjdź. Jeśli nie chcesz nawet Cię nie dotknę. Tylko wyjdź...

Jack”

Westchnęłam głęboko i oparłam się o drzwi zsuwając się po nich. Po chwili namysłu doszłam na kolanach do biurka i chwyciłam leżące na nim pióro. Wiedziałam, że chcę coś napisać, ale nie wiedziałam dokładnie co. Moja ręka zawisła nad papierem, który był ułożony na moim kolanie.

„A co jeśli nie...?” – napisałam w końcu i wysunęłam kartkę na zewnątrz przez szparę pod drzwiami. Czekałam kilka minut na odpowiedź, ale gdy ją dostałam – zamarło mi serce.

„To będę tu siedział całą wieczność...”

Jednocześnie chciałam i nie chciałam, żeby tak napisał. Uśmiechnęłam się przez łzy. Nie wiedziałam co się ze mną działo. Najlepszym rozwiązaniem było czekać. Czekać i nie myśleć o tym co się dzieje, uspokajać spanikowane serce.

Znów w ciszy minęło kilka godzin. I kolejnych, i kolejnych. Aż mijały całe dni.

-Królowo... –usłyszałam pewnego dnia głos lokaja – Królowa musi wyjść podpisać ważne dokumenty...

Wstałam gwałtownie przypominając sobie o tych umowach na przewóz kamieni szlachetnych. Chciałam już wyjść, ale ponownie usłyszałam głos służącego.

-A panicz co tu robi? – zwrócił się do Jack’a.

Moja ręka zawisła w powietrzu kilka centymetrów nad klamką.

-Ja też ją namawiam, żeby wyszła. Chętnie ją zobaczę – odezwał się białowłosy.

Opadłam zrezygnowana na podłogę. Po kilku sekundach usłyszałam oddalające się kroki lokaja. Byłam w pułapce...

    Siadanie przy drzwiach weszło w nawyk. Wstawałam, przebierałam się, siadałam, czekałam, szłam spać. Byłam pewna, że w podłodze wydeptałam już ścieżkę od łóżka do drzwi i od drzwi do łazienki. Nie widziałam już celu tej całej gry, nawet nie wiedziałam już co myślałam, dlatego starałam się tego nie robić. Po prostu siadałam i czekałam. Na cokolwiek. Na jakiś znak. Na jego głos. Nie wiedziałam czego chciałam, zatraciłam wszystko gdzieś po drodze.

    Aż pewnego dnia, znów go usłyszałam.

-Elso...? Nie tęsknisz za mną? Pamiętasz, jak się pierwszy raz spotkaliśmy? Pamiętasz, jak cię pierwszy raz pocałowałem? I jak dałem ci naszyjnik, który teraz na pewno masz na szyi? Pamiętasz jak nosiliśmy kosze z jedzeniem na biedne dzielnice? I jak bardzo się cieszyłem gdy zostałaś strażniczką? Uciekłaś wtedy, a ja długo cię szukałem. Pamiętasz, jak któregoś razu tańczyliśmy razem? Jak wokół mnie wirowałaś?

Na wszystkie pytania odpowiedź brzmiała „tak”. Z moich oczu lały się łzy, zasłaniały mi widoczność. Czułam, że go kocham, że go pragnę.

          Z perspektywy Jack’a

-Jak chodziliśmy na łąki, żeby leżeć ze sobą cały dzień? Pamiętasz jak się całowaliśmy? Jak kładłem ci ręce na tali? Jak nie mogliśmy się od siebie oderwać? Jak się we mnie wpijałaś? Jak pragnęłaś mnie tak bardzo jak ja ciebie? –wstałem i oparłem głowę na drzwiach – Jak wpadłaś pod lód? Jak się trzymaliśmy za ręce? Ile razy mówiłem, że cię kocham? Ile razy mówiłem, że cię nie opuszczę? Pamiętasz....?

Wtedy... w tym dniu... drzwi się otworzyły, a w nich stanęła Elsa. Białe, jasne światło zaznaczało kontury jej postaci. Wydawała się jak anioł spowity bielą. Ubrana w ciemną bluzkę, której niegłęboki dekolt sięgał aż do końcówek ramion i bordowe jeansy. Włosy miała związane w luźny, niedbały kok, z którego wychodziło kilka niesfornych, białych kosmyków opadających delikatnie na blade ramiona. Miała spokojny wyraz twarzy, załzawione oczy i nawet się nie odezwała – ruszyła w stronę wyjścia mocno zaciskając usta. Gdy zrobiła kilka kroków podbiegłem do niej i przyparłem ją swoim ciałem do ściany. Nie mogłem jej pozwolić, żeby znowu uciekła. Szybko oddychała unosząc z każdym wdechem klatkę piersiową. Wbiła wzrok gdzieś w ścianę za mną. Przybliżyłem swoje usta do jej ust i uważnie obserwowałem jej twarz. Wargi delikatnie się trzęsły, oczy osłonięte przez wachlarz ciemnych, posklejanych, mokrych rzęs, nabrały od łez jasnego, czystego blasku. Bałem się nieco, ale musiałem zaryzykować. Gwałtownie ją pocałowałem, ale ona hardo zacisnęła usta. Ściągnąłem brwi. Nie poddawałem się, walczyłem z nadzieją, że odwzajemni pocałunek, że mnie kocha. Siłą splotłem z nią dłonie.

Aż w końcu – poddała się.

Mocniej zacisnęła swoje dłonie na moich i delikatnie oddała pocałunek. Kilka łez spłynęło po jej policzkach. Cierpiała, wiedziałem, że robiła to z bólem.

Chciałem jej wszystko wynagrodzić tym pocałunkiem. Każdą szpilkę, którą wbiłem w jej niewinne serce. Każdą jej samotną chwilę, w której potrzebowała pomocy, a ja ją zawiodłem. Musiałem to naprawić. Elsa wplotła swoje smukłe palce w moje włosy – tak jak kiedyś. Pozwoliłem sobie się w tym zatracić, co rusz namiętniej łączyć z nią usta. Mocno do siebie przywarliśmy. Powoli przesuwałem ręce po jej talii. Błądziłem nimi bez celu. Przeniosłem prawą dłoń na jej mokry policzek i delikatnie gładziłem kciukiem jej zimną, miękką skórę. Doznałem nieopisanego ukojenia. Wypełniło mnie ciepło, którego tak mi brakowało.

Nie chciałem kończyć. Pragnąłem nadrobić te wszystkie miesiące bez niej. Nie chciałem jej puścić, bałem się, że rozpłynie się w powietrzu, że to tylko sen. Czułem, że lecą jej łzy, ale nie przestawałem. Kochałem ją, najmocniej na świecie.

W końcu jej pocałunki raz po raz stawały się coraz delikatniejsze aż w końcu białowłosa oderwała swoje usta od moich. Miała załzawione oczy, które patrzyły na mnie ze strachem.  Sam się przeraziłem.

Dziewczyna zrobiła krok w prawą stronę, ale zatarasowałem jej drogę ręką. Chwilę potem także druga znalazła się obok niej. Lekko się nad nią nachyliłem, a ona znów spuściła wzrok. Przygryzłem lekko wargę.

-Znów chcesz uciec? – zapytałem.

-Nie wiem – szepnęła drżącym głosem.

Staliśmy chwilę w milczeniu. Głuchą ciszę przerywały tylko nasze szybkie oddechy.

-Kochasz mnie Elso? Powiedz, kochasz mnie?

Białowłosa gwałtownie zwróciła głowę w moją stronę i spojrzała mi w oczy.

-Kocham cię Jack... Ale...

-Ale co? Powiedz mi. Powiedz, dlaczego mnie nie chcesz...!

-Chcę cię Jack!

-Więc czemu uciekasz?

Jedyną odpowiedzią były łzy spływające po jej policzkach.

-Dlaczego mi to robisz? Dlaczego robisz to sobie?! Przecież byłabyś ze mną szczęśliwa...

Ale ona zacisnęła tylko swoje bladoróżowe usta w wąską linię i milczała.

-No chyba, że nie... – uśmiechnąłem się gorzko i pokiwałem głową.

Opuściłem dłonie oparte dotąd na ścianie i stałem tak  patrząc w ciemne, dębowe drewno, jakim pokryta była podłoga. Elsa tkwiła chwilę w bezruchu, a potem odeszła w stronę kuchni.

I znów zostałem sam...

*Piosenka z pewnej bajki (nie będę wam lepiej mówiła z jakiej, bo na 1 rzut oka nie ma ona nic wspólnego z tą piosenką xd). Użyłam jej, bo uznałam, że wpasuje się w sytuację.

Hej Moje Perełki!

Oto i pierwszy post w tym roku! Mam nadzieję, że się wam spodobał. Pisałam go w ogromnym przypływie weny ^^

Pozdrawiam cieplutko i czekam na wasze odczucia.