Rozdział XLIX: "Elso, odwiedzaj nas czasem"

Z perspektywy Jack’a

     Odkąd tylko w bazie zaczął unosić się zapach ciasteczek, a na belach zostały zawieszone łańcuchy myślałem tylko o tym jak wspaniałe będą w tym roku Święta Bożego Narodzenia. Na Wigilię miało przyjść około 15 osób, więc zapowiadało się ciekawie. Oczywiście bez North’a, bo był to dla niego najbardziej zapracowany dzień w roku. Jednak Staruszek nie mógł się go doczekać tak samo jak my pomimo faktu, że nie miał możliwości spędzenia go w gronie najbliższych.

     Nie dziwię mu się. Radość dzieci jest czymś nieopisanym. Uśmiech, jaki wkrada się na ich usta, często ukazując ubytki w zębach, jest warty milion dolców i tysiąc słów. To najlepsze co może człowieka w życiu spotkać – szczęście dziecka. Nigdy nie pomyślałbym sobie, że ta praca jest taka wspaniała.

Z perspektywy Elsy

     W końcu zdecydowałam, że Wigilię spędzę w Arendelle. Z samego rana z Anną przystroiłyśmy ogromną choinkę w sali tronowej. W związku z tym, że liczyła ona sobie dobre 6 metrów musiałyśmy wieszać bombki na drabinach.

-Ale królowo! To służba zawsze stroiła choinkę! Królowej może coś się stać! I księżniczce tak samo!

-Oh! Dawid, nie przesadzaj! – krzyknęłam - lepiej byś mi pomógł i przyniósł tamte czerwone bombki – powiedziałam już z uśmiechem i wskazałam palcem na zielone pudełko leżące na podłodze.

      Ostatecznie tegoroczne, świąteczne drzewko było cudne. Całe iskrzyło się na żółto i czerwono, a ogromny, biały aniołek na samym szczycie sprawiał, że na jego widok od razu się uśmiechałam. Byłam zadowolona z faktu, że jednak zdecydowałam się zostać w Arendelle. Na wieczorną kolację zaprosiłyśmy wszystkich chętnych poddanych i wcale nie zamierzałyśmy stać tak jak niegdyś mama z tatą przy tronie i witać gości. Chciałyśmy ubrać się ładnie, ale bez przesady i usiąść z wszystkimi. Podzielić się opłatkiem z znajomymi i zjeść tyle uszek, ile tylko dało by radę. Nie zamierzałyśmy ściskać się gorsetami i non stop siedzieć prosto. Chciałyśmy się śmiać aż będą bolały nas brzuchy i jeść to, na co miałyśmy ochotę.

     Na Wigilii było cudownie. Spotkałam się z moją ukochaną April, o którą bardzo się martwiłam i Julią, która była niegdyś moją pokojówką. W rogu sali tronowej wznosiła się ogromna choinka, na którą, zgodnie z tradycją, każdy gość musiał powiesić choć jedną bombkę. Wznosiliśmy uroczyste toasty, a okazji do świętowania było wiele. Dostałam od Anny srebrną bransoletkę – taką, która pasowała do mojego wisiorka w kształcie gwiazdy, który kiedyś podarował mi Jack.

     Ja dałam mojej siostrze wysokie, czarne buty na obcasie oraz, korzystając z okazji, włożyłam na jej głowę diadem ze srebra i białych pereł, który nasze księżniczki nosiły od pokoleń. Niegdyś ja wkładałam go na uroczystości, ale teraz mam tiarę ze złota, szmaragdów i rubinów, którą miała kiedyś nosiła moja mama.

     Cztery długie stoły były zastawione najlepszym co mieliśmy do tej pory. Zazwyczaj były to dania z ryb i warzyw, które musiały do nas przybyć na statkach. Przez ostatni tydzień kucharki lepiły uszka (nieco im pomagałam), a rano musiały ugotować gar barszczu. Oczywiście dziękowałam im za to na kolanach i powiedziałam, że  wyczaruję im co tylko będę mogła.

    Nigdy wcześniej nie byłam taka szczęśliwa. Prawie sama przystroiłam cały pałac, w każdym zakamarku musiał choć wisieć łańcuch albo aniołek. W moim pokoju obowiązkowo musiała stać choinka, którą sama od góry do dołu przystroiłam. Wieczorem, przed ucztą, położyłam pod drzewkiem kilkanaście prezentów przeznaczonych dla moich przyjaciół. Miałam nadzieję, że North nie zapomni o Arendelle i napisałam mu karteczkę, by zabrał podarunki na północ.

     Po udanej Wigilii, gdy prawie wszyscy się już rozeszli stwierdziłam, że chyba i ja powinnam iść spać. Byłam zmęczona, ale jednocześnie bardzo radosna. Śmiałam się całą drogę pod nosem przypominając sobie żarty i zabawne sytuacje sprzed kilku godzin. Otworzyłam niebieskie drzwi do mojej komnaty i cały czas rechocząc się zamknęłam je i oparłam się o nie czołem. Odwróciłam się i spojrzałam mglistym wzrokiem na ładnie pościelone łóżko i choinkę. Zamrugałam kilka razy. Niemożliwe. Obok bożonarodzeniowego drzewka stali wszyscy moi przyjaciele z północy. Omiotłam ich spojrzeniem. Byłam bardzo zaskoczona.

-Witaj Elso – odezwała się Pauline.

Dziewczyna była ubrana w siwe spodnie i czarny sweterek, a na to srebrny wisiorek w kształcie księżyca.

-Ale...

-Ty nie przyjechałaś do nas, więc my przyjechaliśmy do Ciebie- odparł Jack wyprzedzając moje pytanie.

-A – Ale...- zająkałam się przez chwilkę, ale potem zamknęłam usta i uśmiechnęłam się delikatnie.

Crystal wyciągnęła w moją stronę ręce i zaczęła się do mnie zbliżać. Moje wargi rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Rozpostarłam ramiona i podbiegłam do czarnowłosej, a potem mocno ją uścisnęłam. Przywitałam się z wszystkimi po kolei, a potem przyniosłam opłatek, żebyśmy mogli się podzielić.

     Dostałam mnóstwo wspaniałych prezentów. Od Roszpunki otrzymałam piękną sadzonkę lapachy czerwonej i obiecała mi, że gdy posadzę ją wiosną to w ciągu tygodnia wyrośnie na trzymetrowe drzewo. Od Amelii dostałam szklaną kulę z domkiem w środku, od Luny miętową bluzkę, od Crystal piękną klamrę do włosów, od Liv torebkę, od Pauline pierścionek, od Iri cały koszyk olejków do kąpieli, od Anastazji bukiet kwiatów, od Wróżki, Zająca i Piaska zestaw kosmetyków, od Jack’a lakier do paznokci i piękną, srebrną szczotkę do włosów, a od Aro nowe siodło dla Hasai. Ode mnie wszyscy dostali ręcznie robioną ozdóbkę lub biżuterię, która bardzo ich ucieszyła. Zwłaszcza moje mieniące się na fioletowo lodowe kwiatki we włosy, które ślicznie wyglądały wciśnięte w warkocz Luny.

     Skończyło się na tym, że wszyscy siedzieliśmy na podłodze i śmialiśmy się. Tylko raz strażnicy zeszli na temat mojej wyprowadzki, ale gdy nic nie powiedziałam ucichli. Była Wigilia – zapewnie nie chcieli się kłócić. Jack zachowywał się normalnie, jakbym była jego starą, dobrą przyjaciółką. Zawsze chciałam, żeby tak było. Tęskniłam za nimi wszystkimi strasznie, moje serce biło jak szalone. Ale, pomimo to, było mi dobrze tu, gdzie byłam.

    Ani się obejrzałam zaczęło świtać i świadoma faktu, że nikomu zapewne nie chciało się wracać zaproponowałam nocleg u mnie.

     

     Ostatecznie wszyscy zostali w moim pałacu przez dwa kolejne dni. Razem jedliśmy śniadanie, tak jak u North;a i wygłupialiśmy się, a wieczorem, w pierwszy dzień świąt zabrałam wszystkich na zwiedzanie. Byłam w swoim żywiole. Cała aż jaśniałam od szczęścia.

     Święta szybko minęły. Ani się obejrzałam, a trzeba było się żegnać.

-Elso, odwiedzaj nas czasem – odparła z uśmiechem Iri zanim zmiażdżyła mnie w uścisku.

-Zgadzam się – uśmiechnęła się Amelia i także mnie przytuliła.

Nic nie odpowiadałam. Byłam pewna, że ich nie odwiedzę chyba, że zrobią zebranie.

Nie wiem dlaczego nie chciałam tam wracać, ale na samą myśl o tym moje serce łomotało głośniej niż kopyta koni uderzające o bruk.

-Pa? – z zamyślenia wyrwał mnie głos.

Przede mną stał Jack z lekko rozpostartymi ramionami. Przeraziłam się nieco.

-Pa – wyciągnęłam szybko rękę w jego stronę.

Chłopak lekko zdezorientowany uścisnął ją i wychodząc z pokoju rzucił szybkie „do zobaczenia”

    Mieszały się we mnie wszystkie możliwe uczucia. Radość, smutek, determinacja, przerażenie, szczęście. Byłam huraganem emocji i mogłam zmieść wszystko na swojej drodze. Łzawiły mi oczy, uśmiechałam się, byłam smutna, a moje serce trzepotało w piersi jak uwięziony w klatce ptak.

    

Z perspektywy Jack’a

   Od pewnego czasu miałem mętlik w głowie. Nie wiem w sumie dlaczego, przecież jasno zamknąłem wrota przeszłości na kłódkę i nie pozwalałem się im otworzyć. Masę czasu spędzałem w pokoju na górze i nieświadomie odpływałem myślami za te drzwi. Ale potem potrząsałem głową i napełniałem się poczuciem winy jak kieliszki trunkiem podczas przyjęcia – systematycznie.

      Systematyka. To było moje słowo. Wszystko robiłem systematycznie, jakby ktoś zaprogramował mnie na dane czynności i kazał wykonywać co jakiś odstęp czasu. Systematycznie kogoś raniłem. Systematycznie o kimś myślałem. Systematycznie chodziłem do tamtego pokoju i systematycznie odpływałem myślami. O tak – to było moje słowo.

     Często patrzyłem w lustro opierając się rękoma o umywalkę. Przymrużałem oczy i dokładnie oglądałem swoją siną twarz. Nie miałem już w sobie tego dawnego blasku, a moje oczy stały się szare jak jesienny krajobraz. Byłem zmęczony, choć nie wiedziałem czym. Czułem się jak wrak człowieka i , nie wiem jakim cudem, ale moja skóra jeszcze bardziej zbledła. Jednak nie była biała jak śnieg, ale szpeciły ją sine nici, które tworzyły dość gęstą sieć.

-Zmizerniałeś...

Dopiero wtedy dostrzegłem w lustrze Lunę opierającą się o framugę drzwi. Patrzyła na mnie z troską i bólem, które starała się ukryć. Ale ja widziałem jak przełyka ślinę i próbuje mówić opanowanym głosem, jak bierze głęboki wdech. Patrzyłem na jej odbicie i dostrzegłem , że zaczyna się do mnie zbliżać. Nagle poczułem dotyk jej delikatnej dłoni na moim nagim ramieniu. Gwałtownie odwróciłem głowę w jej stronę, ale zaraz potem przeniosłem wzrok z powrotem na lustro.

-Jack... Martwię się o ciebie – powiedziała cicho obserwując mnie w odbiciu.

Odwróciłem się w stronę Luny i przywołałem na usta lekki uśmiech. Objąłem dziewczynę w talii. Teraz jej delikatne dłonie spoczywały na mojej klatce piersiowej.

-Nie masz powodów – wyszeptałem przy jej twarzy i lekko musnąłem ustami jej policzek.

Ale ona wciąż patrzyła na mnie z troską. Jej oczy zaszły łzami.

-Hej, hej, hej....- wyszeptałem ujmując lekko podbródek Luny – nie płacz królewno... – powiedziałem miękko. 

Zacząłem delikatnie bawić się jej aksamitnymi blond włosami. Przybliżyłem się jeszcze bardziej do dziewczyny, żeby nasze ciała się stykały i ułożyłem głowę na jej ramieniu. W końcu zacząłem całować delikatnie jej nagi kark. Jej słone, ciepłe łzy moczyły mój policzek. W końcu oderwałem się od niej żeby spojrzeć w jej oczy. Miała twarz całą mokrą od łez, którą wykrzywił grymas cierpienia. Ona cała się trzęsła.

 Ściągnąłem brwi.

-Co się stało? – zapytałem lekko zdezorientowany.

Ale ona nie odpowiadała. Patrzyła tylko na mnie z cierpieniem. Wtedy uświadomiłem sobie na dobre jak bardzo raniłem ją każdego dnia. Ile sprawiałem jej bólu i cierpienia. Ile razy wbiłem jej nóż w serce.

     I wtedy, na zimnych kafelkach w łazience, kiedy patrzyłem na jej zapłakaną twarz, w pamięci mignęła mi scena z przeszłości. Kiedy rozstawałem się z Elsą i oboje płakaliśmy wtuleni w siebie, ze świadomością, że to nasze ostatnie chwile, że to nasz ostatni czuły dotyk i ostatni pocałunek.

Ścisnęło mnie w gardle. Zdałem sobie sprawę dlaczego ją wybrałem. Dlaczego z nią byłem. Te same jasne włosy... Ta sama delikatna twarz... Ten sam czuły dotyk... To samo zimno... Te same błękitne oczy... Wybrałem ją na jej podobieństwo. Chciałem mieć choć jej część przy sobie, podświadomie ją zatrzymać. Chociażby mieć do dyspozycji podobną do niej osobę, by móc ją codziennie całować. By nie pogrążyć się tak mocno w udręce, by oszukać serce wzrokiem.

     Wybrałem Lunę na podobieństwo Elsy...

      Teraz to zrozumiałem i byłem tego pewien; chciałem się oszukać, żeby nie cierpieć. Chciałem iść na łatwiznę...

Z perspektywy Liv

     Siedziałam w moim wzorowo poukładanym pokoju przy drewnianym biurku, na którym stała paląca się lampka. Z rogu mebla wyrastało kilka słabych, małych roślinek kwitnących na biało, które były zasługą Roszpunki. Raz na jakiś czas dało się słyszeć deszcz nacinający w okna albo świszczący w murach podmuch wiatru. Miałam skupiony, ale spokojny wyraz twarzy i nakładałam na paznokcie

lakier. W powietrzu wyczuwałam jakieś dziwne napięcie, jakąś ciężką atmosferę, którą można by kroić nożem. Może mi się tylko wydawało...? Wstałam dumna ze swojego dzieła i stwierdziłam, że pójdę do kuchni po szklankę mleka. Chwyciłam okrągłą klamkę i przekręciłam ją, a potem, patrząc ciągle na swoje paznokcie, zamknęłam delikatnie drzwi i postawiłam kilka kroków. Nagle poczułam, że odbijam się od czegoś miękkiego i z ledwością udało mi się nie upaść na ziemię. Podniosłam wzrok i ujrzałam chłopaka o brązowych, kilkucentymetrowych włosach tkwiących w nieładzie, szarych oczach, dość mocnych rysach szczęki, który był ubrany w siwą, cienką bluzę z kapturem i czarne jeansy.

Spojrzałam na swoje paznokcie i zauważyłam, że na dwóch ostatnich palcach lakier jest całkiem rozmazany i ma odciski.

-Ty kretynie! – wydarłam się na niego pokazując przodem swoją dłoń – Wiesz, ile nad tym siedziałam?!

Chłopak wydał się zszokowany.

-Eee.. Em.. Przepraszam... – powiedział lekko zdezorientowany – Ale to ty na mnie wpadłaś i to ty nie patrzyłaś pod nogi – powiedział nieśmiało lekko się uśmiechając.

-Ja?! To – to ty... Ygh!

Odwróciłam się na pięcie i mrucząc pod nosem różne epitety dotyczące tego chłopaka szłam spięta do kuchni. Weszłam do pomieszczenia, chwyciłam butelkę z mlekiem i nalałam sobie zawartości naczynia do szklanki.

-Debil...

Zakręciłam butelkę i wzięłam łyk.

Z perspektywy Elsy

Sylwester minął mi spokojnie. Razem z Anną poszłyśmy na rynek, żeby oglądać fajerwerki. Założyłyśmy śliczne, czarne, koronkowe kreacje i wysokie buty. Mocno się pomalowałyśmy i pokręciłyśmy włosy – chciałyśmy wyglądać bosko.

-Elso...?

-Hm? – mruknęłam dalej wpatrując się w niebo.

-Wiesz.... Cieszę się, że przyjechałaś. Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłam... Dziękuję, że tak się mną zajmujesz i jesteś dla mnie taka kochana. Czasem mam wrażenie, że na za dużo mi pozwalasz.

-Anno... – powiedziałam trochę ciężko i przez chwilę na nią spojrzałam, a potem znów przeniosłam wzrok na czyste, atramentowe niebo usłane diamentami- Wiem, za czym ja tęskniłam kilka lat temu. I wiem też, że nie jesteś dzieckiem. Ja też w twoim wieku już nim nie byłam. Nie mogę ci pozwalać na wszystko, i mam nadzieję, że to rozumiesz, ale chcę dać ci choć część wolności jaka ci się należy. Widzisz, gdyby nie Jack... siedziałabym nadal samotna w tym wielkim pokoju, zmęczona rolą jaką miałam odgrywać. Mam nadzieję, że Kriss jest podobny do Jack’a...

-Ale teraz nie jesteście razem? – nie wiem czy było to pytanie czy twierdzenie.

-Nie.. – szepnęłam, a z moich ust wydostał się pióropusz pary, który wzniósł się ku górze – Los płata różne figle – uśmiechnęłam się lekko, a moje oczy zaszły łzami – Widocznie tak miało być- zrobiłam kilkusekundową przerwę- Ale póki co... zrobię wszystko, by rodzice byli z nas dumni...  – po moim policzku spłynęła jedna łza, a potem opadła na bluzkę.

     Siedziałam spokojnie w mojej komnacie przy białym biurku wykonanym w barokowym stylu skrobiąc coś piórem na pergaminie. Dmuchnęłam w górę próbując odgonić niesforny, biały kosmyk przysłaniający mi widok. Był czwarty stycznia i nic nie zapowiadało, że ten dzień będzie jakiś niezwykły. Wstałam lekko zdenerwowana i poszłam szybko do łazienki. Przykucnęłam obok białej szafki i pociągnęłam za złoty uchwyt. Wyjęłam błękitne pudełko i zaczęłam szukać w nim spinki, którą po chwili przymocowałam kosmyk do reszty włosów. Wróciłam do pracy i założyłam nogę na nogę. Ktoś zapukał do drzwi.

-Proszę – powiedziałam łagodnie nie odrywając wzroku od pergaminu. Dopiero gdy słyszałam trzask zamykanych drzwi wolno przeniosłam spojrzenie na mężczyznę.

-Dzień dobry Wasza Wysokość.

-Dzień dobry Filipie. Co cię tu sprowadza?

-Ktoś do Waszej Wysokości przyszedł.

-Oh... – westchnęłam – Pewnie znowu ktoś proszący o pracę.

Wstałam i zaczęłam zakładać buty na wysokim obcasie. Pognałam do łazienki i szybko rozpuściłam włosy związane dotąd w ścisły warkocz. Otworzyłam szafę i narzuciłam na plecy biały płaszcz zapinany pod szyją szmaragdową broszką.

-I jak? – zapytałam.

-Wasza Wysokość jak zwykle wygląda olśniewająco – starszy mężczyzna ukłonił się lekko i uśmiechnął.

Gdy wyszłam z mojej komnaty lokaj gdzieś zniknął. Szłam szybkim tempem w stronę sali tronowej kiwając tylko głowami do tych, którzy mi się kłaniali. Przed wielkimi, białymi wrotami wyprostowałam się, wzięłam wdech i dałam znak, by strażnicy odtworzyli drzwi.

-Elsa?

Uszło ze mnie całe życie. Zacisnęłam mocno szczękę i szłam prosto przed siebie z kamienna twarzą nawet nie obdarzając ]chłopaka spojrzeniem.

-Elsa, przyszedłem do ciebie, bo chciałem z tobą porozmawiać. Wiesz...

Chłopak chciał skończyć, ale gdy zobaczył moją reakcję – zrezygnował. Weszłam po kilku schodkach i zasiadłam na tronie kładąc ręce na podparciach w ten sposób, że dłonie swobodnie zwisały z ich krawędzi. Przez kilka sekund patrzyłam prosto przed siebie, a potem kiwnęłam do straży głową, żeby opuściła pomieszczenie. Dopiero wtedy przeniosłam wzrok na Jack’a.

-Słucham – odparłam spokojnie.

-Chciałem z tobą porozmawiać...

-Proszę – weszłam mu w słowo.

-Ale... na osobności.

-Jesteśmy sami – powiedziałam lekceważąco.

-Eh...

Białowłosy spuścił głowę i zbierał siły, a potem przeniósł na mnie wzrok. Zawsze tak robił.

-Ja i Luna... – chłopak zrobił kilkusekundową przerwę – rozstaliśmy się.

Zatkało mnie, ale nawet nie drgnęłam.

-I co w związku z tym? – mój głos nieco zadrżał.

Skarciłam się w myślach.

-Elso... nie wiem jak mam ci to wytłumaczyć... Coś się ze mną dzieje. Nie wiem co – białowłosy przełknął głośno ślinę – ale... ale ja cię kocham...

Podniosłam się gwałtownie.

-Nie chcę tego słuchać – odparłam władczym tonem mrugając usilnie, żeby łzy, które zebrały się w oczach nie spłynęły po policzkach.

Zaczęłam zmierzać do wyjścia.

-Elsa! Zaczekaj!

-Zostaw mnie. – rzuciłam przez ramię otulając się ramionami.

-Proszę...!

Nie kontrolowałam już łez.

-Nie! Odejdź! – krzyknęłam błagalnie.

Było już dobrze, a on jak zwykle wszystko zepsuł. Miałam już nadzieję, że wszystko się ułożyło, że przeszłość nie będzie mnie już nękać, ale najwyraźniej się pomyliłam. Musiałam uciec.

Jack złapał mnie mocno za nadgarstek.

-Wysłuchaj mnie! – krzyknął.

Zamarłam. Łzy przestały spływać po policzkach. Odwróciłam się w jego kierunku. Chłopak oddychał głęboko, patrzył w podłogę, a potem przeniósł na mnie swój wzrok.

-To ja jestem tu królową – powiedziałam chłodno i wyprostowałam się – i to ty masz słuchać mnie! – wyrwałam nadgarstek z uścisku i pognałam do wyjścia. Wrota się za mną zamknęły, a ja zsunęłam się po nich plecami jak małe dziecko i ukryłam twarz w dłoniach.

-Co ja najlepszego narobiłam...- szepnęłam cicho. 

Hej Moje Perełki!

Mam nadzieję, że Święta Wam miło minęły, a ja swoim rozdziałem Was nie zawiodłam. 

Tym dość mocnym akcentem kończymy zapewne rok ^^ 

W styczniu powinien pojawić się kolejny rozdział. Dziękuję za komentarze i za to, że ostatni post miał ponad 700 wyświetleń :*:*:*:*:*

Jesteście wszyscy naprawdę kochani!

Pozdrawiam i życzę wystrzałowego sylwestra!!!