Rozdział XLVIII:” Wiem, ale plany się zmieniły”

Z perspektywy Elsy

     Cisza... Piszcząca wręcz w uszach lodowa cisza. Wszędzie tylko śnieżne pustkowie nad którym wznosiło się błękitne niebo. Siedziałam tak patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Łzy spływały swobodnie zamarzając na zaczerwienionych policzkach. Nie mogłam  opanować dreszczy, które co róż mnie przechodziły. Wszystkiego było za dużo, natłok myśli przygniatał mnie swoim ciężarem i wprawiał w coraz większą bezsilność.

     Nie wiedziałam jak mam to opanować. Miałam w głowie milion myśli i nie potrafiłam skupić się na żadnej z nich.

      Wstałam powoli, zgryzając wargi i przetarłam łzy szybkim ruchem dłoni. Wróciłam do bazy i weszłam na górę zdejmując po drodze żakiet. Wpadłam do swojego pokoju i szybko zamknęłam drzwi na klucz. Zatrzymałam się na chwilę i pośpiesznie omiotłam pomieszczanie wzrokiem. Podeszłam zdeterminowana do szafy i otworzyłam jej podwójne drzwiczki gwałtownym ruchem. Stałam tak przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiając, ale nad niczym nie myślałam.  Wyjęłam walizkę z górnej półki i położyłam ją na łóżko. Rozsunęłam suwak i zaczęłam wkładać do niej ubrania. Wyczyściłam wszystkie szafki i przystałam na chwilę, by upewnić się, że spakowałam wszystko. Pralnia. Wyszłam z pokoju i przeszłam kilkanaście metrów aż moim oczom ukazały się drewniane drzwi z numerkiem 19. Weszłam przez nie i wyjęłam z kosza na prasowanie wszystkie moje rzeczy. Z kilkanastoma ubraniami na rękach ruszyłam w drogę powrotną zamykając drzwi od pralni po omacku. Wrzuciłam ubrania do walizki nie zwracając zbytnio uwagi na to, czy się pogniotą. Poszłam jeszcze do łazienki, żeby zabrać kosmetyki, szlafrok i ręczniki. Spakowałam do osobnej walizki buty i kapcie. Zasunęłam suwaki obu walizek, położyłam ręce na biodrach i rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co mogłabym zabrać. Panowała cisza, ale szalone bicie mojego serca i przyśpieszony oddech robiły nie lada hałas. Starałam się wyrównać oddech. Chciałam od tego uciec...

     Chwyciłam mniejszą i większą walizkę. Na drugiej z nich ustawiłam swoją białą torebkę. Otworzyłam drzwi i zaczęłam zmierzać w kierunku garażu North’a ciągnąc bagaże za sobą. Modliłam się, żeby po drodze nikogo nie spotkać, a już na pewno nie Jack’a.

-Elsa!

Natychmiast uniosłam wzrok, który dotychczas miał na uwadze schody. Ujrzałam Pauline z włosami związanymi w niedbały kok. Strażniczka była ubrana w rozciągnięty, szary sweter, który naciągała na swoje dłonie czubkami palców i czarne, sprane jeansy. Jednak ja nadal uważałam, że ona jest najpiękniejsza pod słońcem.

-A ty gdzie??? – zapytała z oczami wielkości śliwek.

-Wyjeżdżam – spuściłam wzrok i ruszyłam dalej.

-Ale jak to?! Przecież mówiłaś, że wyjeżdżasz dopiero po wigilii, zostały jeszcze dwa tygodnie!

-Tak, mówiłam – odpowiedziałam opanowanym głosem dalej taszcząc bagaż na dół – Ale plany się zmieniły.

-Ale Elsa!

-Nic na to nie poradzisz, proszę, nie utrudniaj mi tego....

Wyminęłam dziewczynę i po chwili obejrzałam się za siebie- już jej nie było. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam modlić się, żeby ktoś inny nie stanął mi na drodze. Na szczęście dotarłam do garażu już bez większych przeszkód.

- Hasai, wyjeżdżamy – szepnęłam głaszcząc szyję smoczycy.

„Rozumiem”

Uśmiechnęłam się pod nosem. Chociaż ona mnie rozumiała.

„Nie prawda, jest jeszcze jedna osoba, która Cię rozumie” – usłyszałam w głowie głos.

Spojrzałam zaskoczona na smoczycę. Czasem się zapominałam, ona słyszała wszystkie moje myśli.

     Zapakowałam walizki na grzbiet Hasai i zabezpieczyłam je tak, żeby się nie oderwały. Nagle, gdy zapinałam pasek od siodła usłyszałam stłumione głosy, jakąś zaciętą dyskusję, która nieuchronnie zbliżała się w moją stronę. Ściągnęłam brwi i przez chwilę wsłuchiwałam się w głosy. Jednak nie byłam w stanie nic wywnioskować. Nagle zza zakrętu wyłoniła się grupa osób, na czele której stał North odziany w czerwony płaszcz. Szedł zdeterminowany w moją stronę w taki sposób, że miałam podstawy do obaw o pobicie.

-A ty co? – zapytał święty.

-Wyjeżdżam – odparłam napinając się i patrząc odważnie na strażników.

Szukałam w tłumie Jack’a, ale go nie znalazłam. Odetchnęłam z ulgą.

-Miałaś wyjechać po świętach.

-Wiem, ale plany się zmieniły – położyłam nacisk na pierwsze słowo.

-A co z obowiązkami? Koszmary?

-Będę wszystko robić tak, jak przedtem. Nie martw się North. A koszmary?

Zasiadłam na grzbiecie Hasai.

-Co to za różnica czy mam je tu czy w Arendelle? – zapytałam zacięcie, ale nie usłyszałam odpowiedzi – Właśnie – omiotłam spojrzeniem strażników i wzbiłam się w powietrze.

Nawet nie wiedziałam kiedy – zaczęły lecieć mi łzy. Otarłam je wierzchem dłoni, ale moje policzki już po kilku sekundach były znów mokre.

„Będzie dobrze...” – usłyszałam głos.

Z perspektywy Liv

      Wszyscy obserwowaliśmy oddalającą się sylwetkę białego smoka, na którym leciała Elsa. Wyjechała. Nikt nie odezwał się ani słowem. Staliśmy tak parę minut jak sparaliżowani, oszołomieni myślą o nagłej zmianie planu Elsy. Co było jego przyczyną? Pokłóciła się z kimś? A może po prostu miała wszystkiego dosyć?

-Chodźcie do jadalni... pogadamy na spokojnie... – powiedziała Crystal

Posłuchaliśmy mojej siostry i udaliśmy się za nią. Usiedliśmy przy stole, a Amelia zaparzyła dzbanek kawy i herbaty. Każdy ściskał oburącz kubek i patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem, jakby szybując w bezkresnej ciemności.

-Jak myślicie..- zaczęła powoli Pauline- dlaczego ona tak szybko zmieniła decyzję? – przeniosła na nas wzrok.

-Nie mam pojęcia...- Luna pokręciła wolno głową.

-Kłóciła się z kimś?- zapytałam, ale wszyscy tylko zaprzeczyli.

-Ona...- zaczęła Crystal- Ostatnio bardzo się zamartwiała. O wszystkich. Jeszcze te koszmary. Myślę, że ona potrzebuje po prostu chwili wytchnienia. Może jak zajmie się sprawami państwa to nie będzie o tym wszystkim myśleć?- zapytała z nadzieją.

-Dziwnie mi będzie bez niej...- Anastazja uśmiechnęła się delikatnie- Tak... pusto...

Wszyscy głowili się dlaczego Elsa wyjechała tak wcześnie, ale nikt nie znał powodów nagłej zmiany planu białowłosej.

     Cisza była dla nas najlepszym porozumieniem. W końcu ktoś może pomyśleć, że Elsa tylko wyjechała. Ale dla nas ona była czymś więcej niż tylko koleżanką, kolejną strażniczką. Jesteśmy jak wielka rodzina, i dopiero wtedy zdałam sobie z tego sprawę. Nie wiedzieliśmy czy białowłosa nas jeszcze odwiedzi, czy da znak życia.

     Moją uwagę zwróciły kroki zbliżające się w naszą stronę.

-Hej – Jack wszedł do pomieszczenia i chwycił w rękę czerwone jabłko, które zaraz potem nadgryzł – A co wy tacy smutni? – chłopak ściągnął brwi.

-Elsa wyjechała- odezwała się Pauline.

-Ale... Ale jak to?

-Po prostu- wzruszyła ramionami.

Jack nic nie powiedział. Zacisnął tylko mocno usta i pokiwał głową, a potem wyszedł z jadalni.

Z perspektywy Elsy

     Wróciłam do pałacu. Anna bardzo się ucieszyła i pomogła mi się rozpakować.

-A właściwie... to czemu przeprowadziłaś się dzisiaj? Miałaś tu wrócić dopiero po Bożym Narodzeniu.

-Wiem, ale zmieniłam decyzję- włożyłam kilka poskładanych bluzek do białej szafy.

-Dlaczego? – zapytała ciekawsko ruda.

-Po prostu.

-Nic się nie dzieje po prostu. Pokaż rękę.

-Eh... co znowu chcesz? – zapytałam zmęczona już tym wywiadem.

-No daj mi rękę.

Podałam Ance dłoń, a ona ujęła ją delikatnie za czubki palców.

-Widzisz? – zapytała siostra i pokazała mi moją drżącą dłoń.

-Oh, daj spokój!

Wyrwałam rękę z uścisku.

-Powiesz mi co się stało czy nie?- Anna usiadła na łóżku i splotła ręce na piersi.

-Nie, to moja sprawa.

Nastała chwila ciszy, którą postanowiłam przerwać.

-A jak tam Kriss? – zapytałam.

-Och, dobrze. Teraz ciężko pracuje, no wiesz... musi z czegoś żyć. Bardzo podoba mu się dom, pomogłam mu go urządzić.

-Ale nic w tym domu się nie działo...? – zapytałam z uśmiechem unosząc jedną brew.

-W jakim sen... O, ty! Jak mogłaś tak w ogóle pomyśleć!!! – pisnęła.

Z perspektywy Irissy

     Byłam tutaj dopiero kilka dni i nie przywiązałam się do Elsy tak jak wszyscy inni. Jednak podzielałam ich smutek i wspierałam ich na tyle, na ile mogłam. Piekłam ciastka i robiłam wszystkim owocowe herbaty. Często wszyscy zbierali się w salonie. Na wpół uśmiechnięci, na wpół smutni, z dziwnym wyrazem twarzy nie wyrażającym żadnych emocji.

     Szykowałam właśnie eliksir szczęścia, żeby jakoś dolać go do herbaty gdy do pokoju z hukiem wszedł Aro.

-Boże! Nie strasz! Wejście smoka czy co?!

-No już, już. Nerwowa jakaś jesteś.

-Po co przyszedłeś?- zwróciłam się już spokojnie i ukradkiem spojrzałam na blond czuprynę.

-Mam dla ciebie ciastko!

Odwróciłam się z uśmiechem.

-Chcesz, żebym przytyła?- zapytałam kładąc rękę na biodrze z karcącą miną.

 -O matko...- chłopak przejechał dłonią twarz – Nie! Po prostu chciałem cię ucieszyć!

-Aha, na pewno! Jakbyś chciał mnie ucieszyć to nie wiem... Kupiłbyś mi tonę lawendy albo nowe buty!

-Czyli ciastko cię nie cieszy?- zapytał po chwili ciszy.

-Nie! – odwróciłam się i zaczęłam mieszać różową zawartość kociołka.

-Aha, no dobra.

Usłyszałam chrupnięcie i kątem oka zobaczyłam, że Aro zaczął jeść ciastko. Odwróciłam się na pięcie.

-Nawet się nie podzielisz!!!

-Ale jak...? – powiedział chłopak z pełną buzią.

-Ygh! Faceci!!!

Z perspektywy Crystal

     Siedzieliśmy przy stole i rozmawialiśmy jak to przy śniadaniu.

-Boże... zjadłabym pomidora... – zajęczała Amelia.

Roszpunka wykonała prawie niedostrzegalny ruch ręką i na ziemi pojawił się krzak pomidora w brązowej doniczce.

-O! Dzięki! – zapiszczała anielica.

-Dziewczyny... – zaczęła Luna – a wy w ogóle to jakie macie moce? – zwróciła się do mnie i Liv.

-Eeee...

-No bo jesteście tu już od miesiąca i nadal nikt nic nie wie. To jakaś tajemnica?- zapytała, a ja czułam na sobie wzrok wszystkich zebranych.

-Nie wiecie? – ściągnęłam brwi.

Zaczęłam intensywnie nad tym myśleć i w końcu stwierdziłam, że nie było okazji pokazać im naszych umiejętności. Jedyne co o nas wiedzą to fakt, że jesteśmy niezwykle szybkie i walczymy z potworami. Aż dziwne, że North nie pisnął nikomu słowa o naszych zdolnościach.

     Moja siostra uniosła dłoń do góry i poruszyła palcami, między którymi przepłynął prąd, a ja zaczęłam robić palcem okręgi w powietrzu dzięki czemu na mojej dłoni już po chwili tańczyło małe tornado.

-Łaaaał.... ale macie świetne moce...! – odezwała się Pauline.

-Dzięki – powiedziałyśmy z siostrą jednocześnie.

Z perspektywy Elsy:

    

     Otworzyłam powoli powieki, podniosłam się na łokciach i omiotłam tęczówkami pomieszczenie. Było jasno i cicho. Arendelle. Moja pierwsza od dawna w całości przespana noc – był dzień. Padłam z ulgą na poduszkę, a na moje usta wkradł się delikatny uśmiech. Wtuliłam się w aksamitnie miękką pościel w odcieniu pudrowego różu w białe kwiaty. Poleżałam tak jeszcze chwilę, ale zaraz potem podniosłam się i usiadłam na krawędzi łóżka. Założyłam na siebie biały szlafrok i zaciekawiona wyszłam na balkon. Wszystko pokryte było szronem. Podeszłam do barierki i oparłam na niej ręce. Jak to możliwe? Czy to ja...? Spiczaste diamenty lśniły na barierkach, a niebo pokrywały szare, jednolite chmury, które nie pozwalały na ujrzenie choć skrawka błękitnego nieba. Białe gałęzie drzew pięły się ku górze, a bruk w całości pokrył się szronem. Wszystko, bez wyjątku pokryte było nieskazitelną, nienaruszoną bielą. Gwałtownie wypuściłam z siebie powietrze, co sprawiło, że naprzeciw mnie zawisnął przez chwilę pióropusz pary. Podniosłam wyżej ramiona, choć nie było mi zimno i mocno objęłam się rękoma. Rozglądałam się dookoła, ale nie mogłam zrozumieć jak w Arendelle pojawiło się coś takiego. Szron czasem działa sam, ale nie w takiej skali i nie tak silnie. Pokręciłam z wolna głową i gwałtownie odwróciłam się na pięcie, by z powrotem ruszyć do domu. Weszłam do swojej komnaty, zamknęłam okno balkonowe i przebrałam się szybko w pierwszą lepszą sukienkę. Związałam włosy w niedbały kok i ruszyłam do jadalni. Miałam nadzieję na gorącą czekoladę.

     Kolejnego ranka mrozu już nie było.

     Dni mijały szybko. Mieszkańcy bardzo ucieszyli się z mojego powrotu, koszmary zniknęły, a ja miałam masę papierkowej roboty związanej z sprawami wewnętrznymi i polityką zagraniczną. Musieliśmy bowiem odnowić nasze szlaki handlowe i wznowić import surowców. Byłam tak zajęta, że nawet nie miałam czasu myśleć o strażnikach. I bardzo się z tego cieszyłam. Jack nie zaprzątał mi już głowy, a każdego dnia w mały flakonik na komodzie wstawiałam biały kwiat dla Jasper’a. Często razem z Anną słuchałyśmy naszych poddanych. Moja siostra wywoływała u mnie wiele pozytywnych emocji. Kochałam ją najmocniej na świecie. Nawet za te głupie żarty i piski niczym mała dziewczynka.

     Nie mogłam przyzwyczaić się do służby i noszenia gorsetów, które prawie nie pozwalały mi na oddech. Nie lubiłam tego, że ktoś nalewa mi kawę do kubka albo szykuje każdy posiłek. Co prawda wszystko było przepyszne, ale czasem miałam ochotę na własnoręczną jajecznicę z pajdą chleba. Nie znosiłam też faktu, że gdy tylko miałam wyjść z swojej komnaty musiałam się przebierać. Było to strasznie niewygodne i psuło każdą myśl, bo gdy sobie o tym przypominałam rezygnowałam z niektórych  planów.

     Ani się obejrzałam, a został tydzień do Wigilii. Usiadłam wygodnie na łóżku podkładając lewą stopę pod prawą nogę i przełożyłam przez ramię mokry warkocz. Co miałam robić? Ułożyłam szczękę na rękach zwiniętych w pięści i opartych na kolanach. Odkąd przeprowadziłam się do Arendelle stałam się bardzo spokojna, pogodna i pełna pozytywnych myśli oraz nowych pomysłów. Jack... przygryzłam mocno wargę. Nie chciałam go widzieć. Ale z drugiej strony tęskniłam za Pauline, North’em, Wróżką, Crystal, Liv, Amelią i nawet za Luną. W niektórych momentach bardzo mi ich brakowało. Jednak było mi w Arendelle tak dobrze, że nie byłam pewna czy chcę je opuszczać i wracać tam, gdzie stało się tyle złych rzeczy. Nawet jeśli był to tylko jeden wieczór. Biłam się z myślami i wymyślałam coraz to nowe argumenty, które popierały którąś z tez.

     Nie chciałam widzieć Jack’a. Już nigdy...  

Hej Moje Perełki!

Wiem, wiem, zawiodłam, ale naprawdę – staram się, dwoję i troję, ale nie mam czasu na pisanie. Zaniedbałam też inne blogi, bo czasem przez tydzień w ogóle nie zaglądam do internetu.

Przepraszam Was i mam nadzieję, że ze mną zostaniecie pomimo faktu, że jestem taka głupia i Was zaniedbuję.

Mam nadzieję, że rozdział się podoba. Pojawił się w końcu banner i myślę, że zostanie on na dłużej.

Pozdrawiam cieplutko, kolejny rozdział powinien pojawić się w czasie świąt.