Rozdział XLVII: "No mówiłam no!"

Z perspektywy Elsy

     Odrzuciłam na bok ciężką kołdrę i pomimo wyczerpania uśmiechałam delikatnie się widząc pierwsze promienie słońca zakradające się do pokoju.

     Każdej nocy męczyły mnie koszmary. Stało się to jak ciężar, który musiałam dźwigać i o którym myślałam każdego  wieczora. Dziękowałam Bogu za nadchodzące poranki pełne światła przynoszącego ulgę. Modliłam się, żeby dni mijały jak najwolniej, bo wieczór budził we mnie grozę. Gdy zapadał mrok, z każdą minutą, bałam się tego, co mogło stać się w nocy. I moje obawy zawsze się spełniały. Każdej nocy przynajmniej raz mój krzyk rozbrzmiewał w domu. I przynajmniej raz widziałam zatroskaną twarz Jack’a nachylonego nade mną.

      Zeszłam na śniadanie, które za względu na fakt, że była sobota – jedliśmy razem.

     Zasiadłam przy szorstkim stole przykrytym obrusem w biało – czerwoną kratkę i rozejrzałam się dookoła. Wszyscy bardzo ładnie wyglądali. Jack z Luną właśnie cmoknęli się w usta, a Crystal i Pauline rozmawiały o lakierach do paznokci. Mimowolnie dotknęłam swojej spuchniętej twarzy, która kiedyś świeciła zdrowym blaskiem. Potem przesunęłam bladą dłoń na suche włosy związane w byle jakiego koka. Żałowałam, że nie miałam nawet siły, żeby o siebie dbać.  Ale na razie było dla mnie najważniejsze to, żebym nie cuchnęła i nie była brudna.

     Zaraz po śniadaniu poszłam na najwyższą halę poćwiczyć balet. Ostatnio znowu zaczęłam tańczyć. Nie traciłam dzięki temu nadziei, która swoją drogą była chyba jedyną rzeczą, która mi została.

     Działo się ze mną coś dziwnego. Coś bardzo dziwnego. Pomimo braku sił i osłabienia na moje usta często zakradał się słaby uśmiech. Jakby wypełniało mnie światło. Dużo się zmieniło od śmierci Florence. Arendelle „wyzdrowiało”, Anna mieszka tam już na stałe, a ja miałam się niedługo tam wyprowadzić. Tęskniłam za siostrą i za porami roku, które jasno zawsze dawały o sobie znać, a nie tylko w kalendarzu – jak u North’a. Pomimo tego, że byłam strażniczką zimy ten wieczny śnieg pomału mnie dobijał. Wszystko pokrywała tylko lodowa pustynia, gdzie nie można było chodzić wydeptanymi ścieżkami i oglądać ciekawych kompozycji barw cieszących oczy. Chciałam posłuchać w końcu śpiewu ptaków, a nie – świstu wiatru, który tak bardzo uwielbiał Jack.

Z perspektywy Crystal

     Wstałam szybko od stołu pośpiesznie dopijając kawę i wstawiając kubek do zlewu z brudnymi naczyniami.

-Dziękuję! – rzuciłam przez ramię do tych, którzy jeszcze siedzieli przy stole.

Popędziłam na górę do swojego pokoju, żeby się przebrać i uczesać. Wpadłam do pomieszczenia i szybko przebrałam się w siwe dresy, białą bokserkę i szary crop top na ramiączka. Związałam swoje czarne, bujne loki w kitkę, a ciemna grzywka opadła mi zgrabnie na czoło.

     Wyszłam z pokoju i zaczęłam zmierzać na schody wiodące na halę. Swoją drogą sporą dozą ćwiczeń było wspinanie się po nich każdego dnia. I w tych właśnie momentach zazdrościłam Jack’owi i Lunie, którzy mogli latać. Oddychałam głośno stawiając kolejne kroki aż w końcu usłyszałam czyjś szloch. Natychmiast podniosłam głowę spuszczoną dotychczas w stronę nóg i dostrzegłam Lunę skuloną kilkanaście stopni dalej. Jej blond proste, aksamitne włosy związane w agatkę opadały na jej ramię, a nogi podciągnięte pod brodę wraz z dłońmi precyzyjnie zasłaniały twarz.

-Hej...- powiedziałam cicho kładąc dziewczynie dłoń na ramieniu.

Blondynka natychmiast podniosła głowę i po kilku sekundach wybuchła płaczem wracając do poprzedniej pozycji.

-Ej...- zaczęłam delikatnie siadając na schodku obok niej – co się stało? – zapytałam z troską – Tylko spokojnie. – dodałam po chwili nieco ożywionym głosem.

Luna podniosła głowę i otarła łzy rękawem niebieskiej bluzki, ale na marne, bo kilka kolejnych łez spłynęło po zaczerwienionych policzkach błyszcząc w białym świetle polarnych promieni, które wpadały przez duże okna naprzeciw nas.

-On... – ciało dziewczyny drżało mocno, a grube, czarne rzęsy posklejały się od łez- On cięgle z nią siedzi...

-Kto?- zapytałam, ale moje pytanie zostało zignorowane.

-Poświęca jej dużo czasu. Widzę jak na nią patrzy. Widzę, jak się o nią troszczy.

-Kto?- zapytałam ponownie.

-Jack...- dziewczyna załkała i zasłoniła twarz dłońmi.

-Oh...- westchnęłam i przeniosłam wzrok na okno.

Z tego co wiedziałam to nigdy im się najlepiej nie układało. Nigdy nie widziałam, żeby Jack był zapatrzony w Lunę jak w obrazek. A teraz jeszcze dużo czasu spędzał z Elsą. Co prawda nie siedział z nią cały dzień, ale wystarczy, żeby był z nią wieczorami, spędzał z nią dwie godziny w ciągu dnia, a na pięć godzin całkowicie znikał. Zazwyczaj wracał późno, gdy Luna już spała. A gdy ta budziła się rano białowłosy był już przy Elsie. I tak było ciągle.

-Przecież on jej nie kocha, wiesz to. – pocieszałam blondynkę.

- Ale On... – dziewczyna na nowo wybuchła płaczem – widzę jak na nią patrzy... oczy mu się błyszczą...

Oh, ja mi jej było szkoda. Ona tak go kochała, a on stale ją ranił.

Ale z drugiej strony Jack bardzo się starał. Troszczył się o Lunę i dawał jej wszystko co chciała. On też był nieszczęśliwy. Wiele razy widziałam go jak wyczerpany siedział na schodach i trzymał się za kark albo gapił się w ono siedząc na parapecie z kapturem na głowie.

-Nie wiem co mam ci powiedzieć Luna. Ale mogę jedno : On cię nie zdradzi. Uwierz mi. Jack taki nie jest. On cię kocha, nigdy by cię nie skrzywdził. A z Elsą siedzi, bo ona ma ciężki czas. Jack ma po prostu dobre serce.

Po tych słowach mocno przytuliłam dziewczynę wkładając w uścisk całe swoje współczucie, jakie w tym momencie do niej czułam. Było mi jej szkoda, naprawdę.

-Idź już... – dziewczyna odsunęła się ode mnie i uśmiechnęła przez łzy – czeka cię trening. Dziękuję.

Uśmiechnęłam się szczerze i wstałam ze stopnia.

-Trzymaj się – puściłam blondynce oczko i ruszyłam w dalszą wspinaczkę.

     Gdy pchnęłam drewniane, podwójne wrota hali do moich uszu dopłynął słodki dźwięk melodii z Dziadka do Orzechów, a moim oczom ukazał się obraz Elsy tańczącej w błękitnym stroju. Gdy dziewczyna mnie dostrzegła uśmiechnęła się delikatnie i podeszła do gramofonu, a potem zdjęła igłę z płyty.

-Przepraszam – odparła zmęczona- zasiedziałam się.

-Nic nie szkodzi.

-Mogę jeszcze porobić ćwiczenia? – zapytała białowłosa i spojrzała na mnie wyczekująco. Zastanawiałam się chwilę, bo muzyka nieco mi przeszkadzała. Widząc moje obawy dziewczyna odparła:

-Nie martw się. Bez muzyki.

Uśmiechnęłam się z ulgą, skinęłam głową i ruszyłam w przeciwny kąt sali, gdzie znajdował się worek treningowy i parę innych sprzętów do ćwiczeń sztuk walki.

     Po kilkunastu minutach treningu obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam Elsę robiącą właśnie szpagat. Uśmiechnęłam się pod nosem, bo dwa światy spotkały się w jednym pomieszczeniu. Ona taka delikatna, piękna, a ja silna i z bojowym okrzykiem.

     Po pewnym czasie postanowiłyśmy z Elsą, że chwilę odpoczniemy. Usiadłyśmy na środku hali i wyrównywałyśmy oddechy.

-Elso...?- zaczęłam niepewnie – Lepiej trochę z tymi koszmarami?

-Eh...- westchnęła cicho dziewczyna – niestety nie – zaprzeczyła ruchem głowy.

-To straszne. Bardzo Ci współczuję... Dobrze chociaż, że masz Jack’a.

Specjalnie zeszłam na temat białowłosego. Chciałam wiedzieć dokładnie, jaki Elsa ma do niego stosunek.

-Tak, on jest kochany – dziewczyna usiadła w pozycji kwiatu lotosu i wpatrywała się w okno.

Patrzyłam tak na nią, skąpaną w promieniach polarnego słońca. Jej białe rozpuszczone włosy idealnie komponowały się ze śliwkowymi wargami i turkusem oczu. Stwierdziłam, że  jest piękna.

-Martwisz się o Lunę, prawda?- zapytała znienacka dziewczyna i przeniosła na mnie powoli swój wzrok.

-Tak. Skąd wiedziałaś? – zapytałam ciekawie.

Dziewczyna położyła się na plecach i wpatrywała się w drewniany, oddalony o kilkanaście metrów sufit.

-Wszyscy się o nią martwią. Ja też. A Jack stale mi o niej opowiada. Wiem, że to wszystko przeze mnie- oczy białowłosej się zeszkliły, ale dziewczyna odgoniła je głębokim wdechem – Ale niedługo wyjeżdżam. Tak dla wszystkich będzie lepiej – jednak łamiącego się głosu nie mogła ukryć – Jack będzie miał w końcu więcej czasu dla Luny, a ona będzie szczęśliwa. Przestanę w końcu mieszać się w ich życie. Pozatym moje krzyki w nocy też muszą być dla was męczące.

Było mi jej żal. Nie mogła znaleźć sobie miejsca. Jakby była dla tego okrutnego świata za dobra. Za delikatna...

Z perspektywy Elsy

     Znów znalazłam się na drodze, którą pokonywałam już chyba z tysiąc razy. Zakręt w lewo, w prawo, jeszcze raz w lewo i wąski korytarz, w którego rogu stał stary, duży wazon z pajęczynami w środku.

     Podeszłam do jasnobrązowych, chropowatych drzwi. Byłam pewna, że gdy je otworzę ujrzę to, co zwykle. Nadjedzone przez mole, zakurzone firany, komodę, brudny dywan, krzesło w kącie i wielkie okno balkonowe, przez które było widać padający śnieg.

     Ten pokój stał się czymś w rodzaju mojego azylu, w którym spędzałam dużo czasu. Patrzyłam się w okno z otępieniem i sennością, dzięki którym szybciej mijał mi czas. Zupełnie jakby płatki śniegu wirujące w powietrzu wprawiały mnie w hipnozę.

     Jednak gdy chwyciłam srebrną klamkę moim oczom ukazał się jeden dodatkowy element: Ktoś siedział na podłodze i patrzył w okno. Postać, której głowa była zasłonięta kapturem szarej bluzy, drgnęła, gdy usłyszała delikatne skrzypnięcie drzwi, a ja stałam oniemiała w progu.

-Jack? - zapytałam niepewnie.

Postać wstała, zdjęła kaptur z głowy i odwróciła się wolno w moją stronę, a już po chwili moim oczom ukazała się dobrze znana mi twarz okalana przez srebrzyste, zwichrzone włosy. Błękitne tęczówki spoczęły na mojej osobie, a ja stałam jak sparaliżowana wciąż kurczowo trzymając chropowatą framugę drzwi.

-Elsa? – chłopak zdziwił się i ściągnął brwi.

-Co tu robisz? – wyrwało mi się.

-Mógłbym zapytać o to samo – odparł chłopak uśmiechając się ze zdziwieniem.

-Oh – westchnęłam i zamknęłam drzwi, a potem usiadłam ciężko na krześle – przychodzę tu dość często. Zaczęłam niedawno chodzić po tych wszystkich pustych pokojach w bazie. No i można się łatwo domyślić, że natrafiłam też na ten. Wyjątkowo mi się spodobał – delikatnie się uśmiechnęłam – jest taki piękny i tajemniczy – omiotłam spojrzeniem całe pomieszczenie, a moje oczy wypełnił zachwyt- uwielbiam tu przesiadywać.

Jack podrapał się po głowie wprawiając swoje srebrne włosy w jeszcze większy nieład.

-Ja też tu lubię siedzieć – uśmiechnął się.

Nastąpiła chwila ciszy. Nie wiedziałam co mam powiedzieć ani zrobić. Siedziałam przykuta do krzesła z złączonymi nogami i dłońmi ułożonymi na kolanach wodząc wzrokiem od ściany do ściany. Wdychałam powoli ciężkie od nagromadzonego kurzu powietrze.

-W sumie moglibyśmy przychodzić tu oboje – na dźwięk głosu Jack’a przerywającego ciszę natychmiast podniosłam głowę.

-To chyba nie jest dobry pomysł. – zaczęłam niepewnie - Pomyślą, że coś między nami jest... i tak nasłuchałam się o nas wystarczająco dużo plotek. Powinieneś zająć się Luną. A ja powinnam już iść. – powiedziałam szybko i poderwałam się z miejsca.

Zwróciłam się w stronę wyjścia i postawiłam parę kroków, ale poczułam delikatny uścisk na nadgarstku. Moje serce przyśpieszyło.

-Dobrze, ale teraz zostań tu ze mną. Tylko dziś. Proszę.

Jack puścił mój nadgarstek, a jego palce musnęły delikatnie wierzch mojej dłoni. Jego dotyk był tak niezwykły, że miałam ochotę chwycić teraz chłopaka za rękę i przylgnąć mocno do jego torsu. I właśnie świadomość tej żądzy kazała mi stąd uciekać. Nie mogłam na niego patrzeć. Zbyt szybko biło mi wtedy serce. Za bardzo przyśpieszał wtedy oddech. Czułam zbyt duży ucisk w żołądku i zbyt ciepło robiło mi się w piersi.

-Nie mogę, Jack – spojrzałam na niego udręczonym, błagalnym wzrokiem.

-Rozumiem – powiedział chłopak próbując się bezskutecznie uśmiechnąć, po czym odwrócił się i ponownie usiadł przed oknem.

Stałam tak chwilę w bezruchu, wpatrując się nie wiem czy w Jack’a czy w okno, z pięścią przyciśniętą do piersi, a potem powoli skierowałam się do wyjścia i po obejrzeniu się przez ramię zamknęłam delikatnie drzwi.

     Schodziłam spokojnie na dół, nadal z pięścią przyciśniętą do piersi. Oddychałam głęboko próbując się uspokoić.

     Najpierw przeprowadziłam się na lodowe pustkowie, a teraz w jedynym pokoju, w którym mogłam zaznać spokoju, przesiadywał Jack. Chciałam w końcu móc gdzieś się przejść, a nie siedzieć i dusić się wśród elfów z dzwoniącymi czapeczkami albo yeti’ch mamroczących ciągle coś do siebie w nieznanym języku. Miałam serdecznie dość tych kolorowych światełek. Wszystkiego zdawało się być za dużo, tak jakby każdy drobny element przytłaczał mnie swoją obecnością.

      Ubrałam się w gruby, zamszowy żakiet zapinany na trójkątne guziki i obszyty białym futerkiem, a potem ruszyłam na spacer nie zwracając uwagi na śnieżycę, która szalała na zewnątrz. Wiatr szarpał na boki moje długie, białe włosy, a widoczność została ograniczona do kilku metrów. Nie mogłam spokojnie pomyśleć (tak, jak zamierzałam), tylko musiałam skupiać się tym, by iść prosto i nie zostać zdmuchniętą przez wiatr. Śnieg wchodził mi do oczu i w końcu, z bezsilności i bólu padłam na kolana tam, gdzie stałam i zaczęłam płakać, a łzy zamarzały spadając z policzków i opadały na ziemię jak małe diamenty.  Miałam wszystkiego dosyć. Tych całych koszmarów, wyniszczającej mnie walki i Jack’a, który wpędzał mnie w coraz większe poczucie winy. Za każdym razem, gdy na jego widok przyśpieszało mi serce, karciłam się w myślach, bo powinnam teraz opłakiwać Jasper’a. Od jego śmierci minął dopiero miesiąc...

      Śnieżyca ustała...

Z perspektywy Irissy

     Szybko zadomowiłam się u North’a i bardzo polubiłam tą niezwykłą atmosferę, która panowała w jego domu. Zapach ciastek, który roznosił się ranem sprawiał, że nawet tym, którzy wstali lewą nogą, na usta wpływał uśmiech. Weekendowe śniadania i kolacje, gdzie trwała zawsze akcja „Kto szybciej dopadnie ciasto?” oraz niezwykli ludzie także podawali mi sporą dawkę śmiechu.

     Robiłam właśnie eliksir na gojenie się ran. Wrzucałam kolejne składniki do małego, czarnego kociołka stojącego na czterech, małych nóżkach.

- Aurantiaco, Ament, Casia, Plantago psyllium, lawenda...- mruczałam do siebie wodząc palcem po chropowatej stronie dużej księgi od eliksirów. Zatrzymałam opuszek na nazwie „Carum carvi” i rozejrzałam się ze skupieniem po stoliku, na którym przyrządzałam eliksir. Przeklęłam w myślach. Znów brakowało mi składników. Miałam dosyć ciągłego teleportowania się i chociaż North obiecał mi (o co ostro się kłóciłam), że zrobi mi ogród to powiedział również, że uczyni to po świętach, bo teraz nie ma czasu. Byłam więc skazana na wizytę u Anastazji. Westchnęłam zła, wytarłam ręce o spodnie i już po chwili rzuciłam przed siebie kulę szepcząc do niej uprzednio „Dom Anastazji”. Przeszłam przez mieniący się kolorami portal, a do moich nozdrzy doszedł świeży, wilgotny zapach lasu i ziół. Moim oczom ukazała się skromna chatka, do której drzwi po chwili zapukałam.

-Hej – odparłam mimowolnie się uśmiechając, gdy zobaczyłam przyjazną twarz blondynki.

Dziewczyna była ubrana w spódnicę i kremowy sweterek zapinany na białe guziki.

-Znowu ci brakuje roślin na eliksir? – bardziej stwierdziła niż zapytała strażniczka kładąc prawą rękę na biodrze.

-Mhm... – mruknęłam zła, na co Anastazja tylko się roześmiała.

-Wchodź, wypijemy herbatę, a potem pomogę nazbierać ci tyle, ile tylko zechcesz.- uśmiechnęła się promiennie.

     Portal odtworzył się w strefie snów, a ja od ilości świeżych ziół, które niosłam na rękach nic nie widziałam. Potknęłam się oczywiście o róg kanapy i wyhamowałam na jej oparciu.

-Boże święty, daj, pomogę ci – usłyszałam jakiś męski głos i chwilę później poczułam jak ktoś bierze ode mnie część roślin.

Gdy pozbyłam się połowy ciężaru ujrzałam blond czuprynę i ledwo wystającą spod sterty świeżych ziół twarz Aro.

-Dzięki – posłałam mu wdzięczne spojrzenie i razem ruszyliśmy na górę.

Gdy weszliśmy do pokoju (który przydzielono mi dodatkowo, żebym mogła w nim suszyć rośliny i sporządzać eliksiry) odłożyliśmy zioła na półkę, a ja zaczęłam wśród nich szukać tej rośliny, której brakowało mi do sporządzenia mikstury. Urwałam w końcu kawałek łodyżki zakończonej bordowymi kwiatami po czym odwróciłam się, by utrzeć je w moździerzu. Blondyn rozglądał się po pokoju, wąchał suszące się zioła i przeglądał księgę. Dodałam utarte kwiaty Carum carvi do kociołka ustawionego na zielonym ogniu i poszłam po kolejny składnik.

-A co to będzie na eliksir? – zapytał ciekawie Aro.

Odwróciłam się w stronę blondyna z ciemnozieloną łodyżką w ręce, żeby mu odpowiedzieć i zobaczyłam go nachylonego nad kociołkiem.

-Nie! – zdążyłam krzyknąć, ale było już za późno.

Chłopak stał z twarzą czarną od dymu, który buchnął mu prosto w twarz z kociołka. Kaszlnął sucho, co zabrzmiało jak ostatnie tchnienia umierającego ptaka i zmierzył mnie rozbawionym wzrokiem.

-No mówiłam no! – starałam się zabrzmieć poważnie, ale niezbyt mi to wychodziło, bo moje usta co róż wyginały się w uśmiechu.

-Tia... w ostatniej chwili.

-Oj, cicho!

Wzięłam w dłonie białą ścierkę.

-Masz. - Podałam ją blondynowi, a potem zajęłam się dalszym dodawaniem składników.

-To co to za eliksir? – zapytał  chłopak, gdy wycierał twarz.

-Na gojenie się ran. Jak będziesz spędzał ze mną więcej czasu to się przyda – puściłam do niego oczko i nadmuchałam różowego balona z gumy do żucia.

-To będą celowe zamachy?- zapytał przerażony.

-Może...

Hej Moje Perełki!

Wiem, ze długo mnie nie było, ale znów jestem chora, siedzę już od tamtego czwartku w domu. Nie miałam przez kilka dni nawet ruszyć ręką, więc proszę – wybaczcie mi! Rozdział jest dłuższy niż zwykle, mam nadzieję,  że się wam spodoba.

Ankieta na temat odpowiadania na komentarze rozstrzygnięta, już w tym rozdziale zacznę na nie odpowiadać.

Dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia!