Rozdział LI "Ty nic nie wiesz!"

     Szłam przez wąskie korytarze zamku, których ściany były pomalowane na odcienie fioletu, bordo i błękitu. Czarne, wysokie buty stukały o dokładnie wypolerowaną białą posadzkę, w której mogłam się przejrzeć. Na razie miałam jeden cel – podpisać ważne dokumenty. I starałam się myśleć tylko i wyłącznie o tym.

     Ale nie mogłam.

     Bo głowę zaprzątał mi pocałunek pełen czułości, której tak bardzo mi brakowało. Nie mogłam się powstrzymać i chętnie wpadłabym ponownie w objęcia białowłosego. Chciałam, żeby znów przeszył mnie dreszcz namiętności sprawiający, że nie będę mogła przestać. Miałam ochotę ponownie zanurzyć się w oceanie uczuć, którego fale będą mocno uderzały w moje delikatne ciało. Chciałam znów zatopić dłoń w jego lodowatych włosach i poczuć jego zimną rękę na moim biodrze. Pragnęłam całą sobą, żeby znów mnie całował i przycisnął mnie swoim umięśnionym ciałem.

Oddychałam ciężko. Moje serce tego chciało. Chciało namiętności z niewiadomych powodów. Ale głowa mówiła mi co innego.

Żeby przestać.

Żeby nad sobą panować....

     Dotarłam do błękitnych wrót mojego gabinetu i spojrzałam na biurko zasypane stertą dokumentów do podpisania. Westchnęłam głęboko i usiadłam wygodnie na ciemnym, bordowym fotelu. W powietrzu unosił się zapach starego papirusu, który, zwinięty i przewiązany wstążkami, był upchany na półkach zajmujących całą prawą ścianę. Chwyciłam do ręki pióro i, uważnie czytając każdą umowę, podpisywałam się w prawym dolnym rogu. Zdołałam odwrócić swoją uwagę od Jack’a, który na pewno był gdzieś w zamku. Bałam się, że do mnie przyjdzie i znów nie będę mogła nad sobą zapanować. Już i bez jego widoku po moim ciele rozlewało się ciepło, które domagało się, żeby ktoś mnie dotykał. Było mi ciężko na żołądku, oddechy stawały się coraz trudniejsze, jakby w moich płucach leżał ogromny głaz.

     W pokoju było cicho, ale uczucia, które domagały się zaspokojenia pulsowały tak głośno, że czułam się jakby przebiegało obok mnie stado koni. Kiedy podpisałam ostatni dokument odetchnęłam z ulgą i od razu podniosłam się z krzesła, ale zastygłam w bezruchu po wykonaniu pierwszego kroku. „Przecież on tam będzie”- pomyślałam i opadłam niechętnie na fotel zastanawiając się co mam zrobić. Może dać mu jasno do zrozumienia, że ma mnie zostawić? Ale czy ja na pewno tego chcę...? Miałam ochotę zatopić się w jego objęciach i pozwolić się całować, ale nie mogłam. Jasper powiedział, żebym była szczęśliwa, kogoś sobie znalazła... Ale na pewno nie kilkanaście tygodni po jego śmierci! Nie mogę go zdradzić, nie wybaczę sobie tego.

Z perspektywy Liv

     Po incydencie z tym chłopakiem wróciłam do pokoju, zmyłam lakier na paznokciach serdecznego oraz małego palca i zaczęłam je malować od nowa.

     Ciekawe skąd ten chłopak w ogóle się tu wziął, nigdy wcześniej go nie widziałam. Może jest tu tylko przelotnie i więcej go nie zobaczę, a może mi będzie uprzykrzał życie każdego dnia. W każdym razie nie zrobił na mnie zbyt dobrego wrażenia...

    

      Otworzyłam powoli oczy na siłę przyzwyczajając źrenice do panującego w całym pomieszczeniu światła. Odrzuciłam miękką kołdrę na bok i usiadłam na krawędzi łóżka. Spojrzałam niemo na swoje paznokcie i uśmiechnęłam się widząc efekt swojej wczorajszej pracy. Zwlokłam się z łóżka w lepszym już humorze i zeszłam w za dużym, kremowym swetrze narzuconym na pidżamy do jadalni. Włosy miałam byle jak związane gumką i odgarniałam je tylko co jakiś czas do tyłu nie zwracając uwagi na to, jak się ułożą. Odsunęłam niedbale jasne krzesło i usiadłam przy stole nalewając sobie kawy do kubka. Podparłam blady policzek pięścią zawiniętą w rękaw swetra i próbowałam się rozbudzić. Nikt nie zwracał na mnie uwagi, większość z nas przychodziła tak na śniadanie.

- No, no, no... nasza złośnica się nie wyspała?

Usłyszałam żartobliwy, męski głos. Odwróciłam gwałtownie głowę w lewą stronę i od razu się rozbudziłam. Znowu ten brunet. Spojrzałam na niego z uwagą. Jego twarz nie wyrażała złośliwości, z jaką ludzie często sobie dogryzają. Jej wyraz był łagodny, miły i ciepły.

-Nie powinno cię to interesować...- mruknęłam pod nosem zła na siebie, że nie ubrałam się bardziej adekwatnie.

Chłopak zaśmiał się pod nosem.

-Nie denerwuj się. Złość piękności szkodzi...

-Nie ma już czemu zaszkodzić – znów mruknęłam sama do siebie.

Brunet wstał i oparł się o krzesło.

-Nie wydaje mi się. – puścił do mnie oczko i udał się w kierunku salonu.

To było... miłe. Nawet bardzo. Westchnęłam ciężko. To jakieś nienormalne...

Z perspektywy Pauline

     Po Świętach Bożego narodzenia wszystko się zmieniło... Najpierw zniknęła Elsa, a potem Jack. I doskonale pamiętam dzień, gdy oznajmił nam wszystkim, że jedzie do Arendelle. Postanowiliśmy się nie wtrącać, siedzieć cicho i tylko obserwować.

     Luna nikomu nie chciała powiedzieć w jakich okolicznościach rozstała się z białowłosym. To był dla nas szok: Jak to? Jack jest z Luną, a jedzie do Elsy? Ale dopiero potem blondynka wyjaśniła nam, że się rozstali. Czy powodem tego rozstania była Elsa? Nikomu nie chcieli powiedzieć. Jack nigdy nie wywlekał spraw osobistych na wierzch. Wychodził albo zamykał się w pokoju, ale nigdy nikomu się nie zwierzał ani nie okazywał emocji. Po prostu wstawał i szedł, a potem udawał, że wszystko było dobrze.

      Jack i Luna zachowali to dla siebie. Myślę, że odstawili pudełko z tym doświadczeniem na najwyższą, najdalszą półkę...

      W każdym razie: słuch po Elsie i białowłosym zaginął. Spodziewaliśmy się, że nazajutrz Jack wróci z królową na północ. Ale mijały dni... a potem tydzień... dwa... i zaczęliśmy żyć z wolna tak, jakby w ogóle ich nie było. Dni stały się szare, jednolite, zlewające się w jedną, wielką, szarą plamę. I wszyscy ucichli. Po prostu.

Każdy zamykał się w swoim pokoju i myślał. Tak, to był czas rozmyśleń. Słychać było tylko tykanie zegara przecinające jak nóż napiętą atmosferę. I nic nie wskazywało na to, że coś się zmieni....

Z perspektywy Elsy

     Postanowiłam jednak wrócić do komnaty. Szłam wolno z każdym krokiem bardziej bojąc się kogo spotkam pod drzwiami. Serce podchodziło mi do gardła. Oddech szaleńczo przyśpieszył. Dłonie splotłam, żeby tak mocno się nie trzęsły. Po plecach przeszedł zimny dreszcz. Ostatni zakręt, głęboki wdech... Dasz radę Elso... Zrobiłam kilka kroków i... nikogo nie było. Pusty korytarz. Ściągnęłam brwi. Odszedł...? Miał już tego dosyć...? Nie zważając na tysiące pytań, jakie pojawiły się w mojej głowie wślizgnęłam się do swojego pokoju. To koniec...? Wolnym krokiem wyszłam na balkon. Oparłam blade dłonie na przyprószonej śniegiem barierce i rozejrzałam się po okolicy.

     Cisza... Ani żywej duszy.

     Nagle usłyszałam świst wiatru. Odwróciłam się gwałtownie w jego stronę i ujrzałam Jack’a.

-Co ty tu robisz? – nie mogłam zadać głupszego pytania, ale zorientowałam się o tym dopiero wtedy, gdy słowa wypłynęły z moich ust.

-Chyba zapomniałaś, że ja też wychodzę na powietrze gdy mi ciężko.

Wzięłam głęboki wdech i ponownie sie odwróciłam. Obserwowałam uważnie szare niebo, z którego zaczął pruszyć śnieg.

-Elso...? Jestem już tym zmęczony. Ty na pewno też. To trudne... I wydaję mi się, że wiem, dlaczego nie chcesz ze mną być.

-Ty nic nie wiesz! – oczy mi się zeszkliły, a głos załamał.

-Wiem więcej niż ty. Tobie się tylko wydaje, że mniej. Ale proszę. – białowłosy grzebał chwilę w kieszeni bluzy, a po chwili wyjął z niej kartkę papieru złożoną na kilka części. Trzymając w dłoni owy przedmiot wyciągnął przed siebie rękę, żeby mi go dać.

-Co to? – zapytałam zdezorientowana.

-Weź, to się dowiesz...

Złapałam delikatnie kartkę papieru i zaczęłam ją rozkładać patrząc co chwila na chłopaka. Moim oczom ukazało się pochyłe, ładne pismo, które doskonale znałam.

-Jasper...- wyszeptałam.

Jack, wiem, że ona Cię kocha. Zaopiekuj się nią. Chcę, żeby była szczęśliwa...

Zakryłam usta dłonią. W moich oczach zebrały się łzy, patrzyłam gdzieś niewidzącym wzrokiem. Więc on... wiedział? Upadłam na kolana. Przecież kiedy byłam z Jasper’em w ogóle nie myślałam o Jack’u. Skąd on mógł wiedzieć, co do niego czułam? Oh, jestem okrutna! Jasper żył ze świadomością, że tak naprawdę jego ukochana darzy uczuciem innego. I wiedział to szybciej niż ja, bo zdałam sobie z tego sprawę dopiero po jego śmierci.

Upuściłam kartkę i zaczęłam rzewnie płakać. Jestem kimś tak okrutnym, a Jasper dalej mnie kochał. Nie zasługiwałam na niego. On był dla mnie taki dobry... Jak mogłam tak żyć? Nieświadomie go raniąc. Nieświadomie pragnąc kogoś innego. Oh! Jestem kimś, kto nie zasługuje na niczyją miłość! Nie powinnam w ogóle istnieć! Niszczę wszystko, co jest dla mnie ważne! Jestem jak tykająca bomba. Stworzona do destrukcji. Stale tylko myślę o sobie. Jasper, Jasper... Błagam, wróć! Byłeś dla mnie taki dobry... Przepraszam, że tak cię raniłam!

-Wybacz mi... – wydukałam szlochając.

Łzy zasłaniały mi widoczność, spadały kropla po kropli na śnieg tworząc na nim nieregularne plamy. Cała się trzęsłam od napływu emocji. W głowie szumiało mi tyle myśli, tyle pytań, na które w ciągu ułamka sekundy odpowiadałam.

Nagle poczułam, że Jack bierze mnie na ręce.

-Już dobrze, już po wszystkim... – szeptał mi do ucha.

Opadałam powoli z sił, ułożyłam głowę na jego ramieniu i zasnęłam...

     Obudziłam się przykryta do połowy białą kołdrą. Obok siebie dostrzegłam fragment oszronionej, granatowej bluzy. Szybko uniosłam głowę. Jack leżał nieco wyżej niż ja i trzymał rękę nad moją głową. Chwilę mu się przypatrywałam.

-Kocham cię Jack...- mój głos się załamał.

Przymknęłam powieki, spod których wypłynął strumień ciepłych łez i wtuliłam się mocno w białowłosego.

-Wiem Elso... Ja ciebie też... – chłopak gładził mnie po plecach.

Czułam ukojenie, jakby ból i cierpienie ulatywały razem z łzami. Ulga zaczęła mnie wypełniać, jak gdyby skończyła się właśnie wielka bitwa o moje szczęście, w której sama byłam sobie wrogiem.

Nie wiem ile tak leżałam. Zasypiałam co jakiś czas, a potem budziłam się i na nowo płakałam.

Aż w końcu. Obudziłam się w nocy. Srebrne światło księżyca wpadało do sypialni przez duże okna. I  brakło mi już łez. Byłam szczęśliwa. Uśmiechnęłam się delikatnie. Czułam się wolna, jak ptak szybujący w przestworzach. Spojrzałam na twarz Jack’a. Spodziewałam się, że będzie miał zamknięte oczy i będzie pogrążony w głębokim śnie, ale on mierzył mnie łagodnie swoimi błękitnymi tęczówkami i uśmiechał się lekko. Jego oczy były jak niebo pełne gwiazd. Lśniły w nich małe diamenty, a brzegi wypełniał granat niekiedy wylewający się nieco w stronę źrenicy. Lekko zbliżyłam się do chłopaka i złączyłam z nim usta. Białowłosy mocno objął mnie w talii i przycisnął do siebie. Poczułam ciepło.

-Elso. Kochaj się ze mną... – twarz chłopaka znajdowała się kilka centymetrów od mojej.

-Jack... ja mam 17 lat...

-I co? Brzydzisz się z takim starcem jak ja?

Zaśmiałam się chwilę, ale potem znów przybrałam poważną minę wykrzywianą co jakiś czas przez grymas uśmiechu.

-Nie o to chodzi... Jestem za młoda...

-Mi nie przeszkadza... – chłopak już chciał pocałować mnie w szyję, ale położyłam dłoń na jego policzku.

-Wiem, ale ja nie jestem gotowa. Mamy jeszcze całą wieczność...- spojrzałam na niego błagalnie.

-Zgoda- Jack mocno przycisnął mnie do siebie, a ja wtuliłam się w niego jeszcze bardziej.

Lubiłam, gdy byliśmy tak blisko. Czułam się wtedy wyjątkowo bezpiecznie.

Nastąpiła kojąca cisza. Byłam pewna, że go kocham. I nie chciałam przeżyć kolejnych 100 lat z kimś innym, niż on...

     Obudziłam się niemalże pewna, że miałam piękny sen. A potem okazało się, że mój sen leży obok mnie. Jego klatka piersiowa miarowo się podnosiła. Wstałam delikatnie, żeby go nie obudzić. Na pewno był bardzo zmęczony. Poszłam do łazienki i spięłam ładnie włosy. Założyłam błękitną sukienkę na grube ramiączka i pomalowałam usta jasną szminką. W tym czasie Jack zdążył się obudzić. Uniósł powoli powieki i spojrzał na miejsce, gdzie wcześniej leżałam. Natychmiast rozszerzył oczy, podniósł się i zaczął nerwowo rozglądać się po pokoju, aż w końcu napotkał na mnie. Stałam oparta o framugę drzwi prowadzących do łazienki i uśmiechałam się pod nosem.

-O boże... – przeczesał dłonią włosy – już myślałem, że znowu uciekłaś. – padł ciężko na materac.

Zaśmiałam się zasłaniając usta dłonią. Nie wiem nawet dlaczego to zrobiłam. Zdałam sobie sprawę, jak psychika chłopaka ucierpiała przeze mnie. I zrobiło mi się przykro, choć postanowiłam tego nie pokazać. Podeszłam do łóżka i oparłam dłonie na materacu. Cmoknęłam chłopaka w policzek.

-Nigdy więcej- powiedziałam podnosząc się.

-Elso...- Jack nagle spoważniał.

Podszedł do mnie i ujął moje dłonie.

-Chodź, na balkon. A ja zaraz przyjdę, dobrze?- zapytał pochylając głowę nieco w dół.

-No dobrze... – przytaknęłam nie wiedząc o co chodzi.

Białowłosy wyszedł z pokoju, a ja, tak jak stałam, zakładając na nogi tylko białe buty, wyszłam na pokryty śniegiem ogromny balkon. Arktyczne powietrze wypełniło moje płuca. Przystałam obserwując okolicę. Z małych kominów ulatywał szary dym. W małych okienkach domków jednorodzinnych paliło się jasne, ciepłe światło. Nagie gałęzie wysokich drzew przykryła warstwa puchu. Co jakiś czas ktoś na chwilę wystawił nos na zewnątrz, ale natychmiast go chował. Było lodowato. Czarny kruk zakrakał na horyzoncie zwracając na siebie uwagę, ale nic więcej. Żadnego śmiechu, żadnych rozmów. Tylko głucha, pusta, zimowa cisza...

Nagle usłyszałam trzask zamykanych drzwi, odwróciłam głowę w stronę źródła dźwięku. Na balkon wyszedł Jack z srebrną tacą w ręku. Na biało-sinym stoliku na cieniutkich, krętych nogach przysypanym śniegiem chłopak postawił dzbanek z herbatą i dwie filiżanki z niemiłosiernie parującym napojem. Chwilę potem obok stolika pojawiły się dwa krzesła w barokowym stylu. Zajęłam miejsce, Jack usiadł naprzeciwko. Złapałam za drobne, zawijane ucho malowanej ręcznie filiżanki i upiłam łyk ciepłej cieszy. Popatrzyłam chwilę w dal i przymknęłam oczy. Czułam spokój. Pierwszy raz w życiu byłam naprawdę szczęśliwa.

    Cała ta sytuacja musiała naprawdę dziwnie wyglądać. – 20 na dworze, a królowa i strażnik siedzą bez żadnych płaszczy na balkonie, przy stoliku, popijając spokojnie herbatę.

-Elso, przez całą noc myślałem. Zastanawiałem się, jak teraz będzie. Rozważałem wszystkie możliwości. Tyle przeszliśmy... Stałem się słaby, jak starzec. Ja... nie mam siły tam wracać. Znów narażać się na to wszystko. Chciałbym zaszyć się gdzieś w spokoju i codziennie budzić się z błogim spokojem, a nie – obawą, co się dzisiaj stanie. Chciałbym chodzić na długie spacery i wygrzewać się gdzieś na kocu w blasku słońca. Brak mi sił... –Jack zrobił kilkusekundową przerwę -Kocham tylko ciebie – chłopak głęboko spojrzał mi w oczy – i chcę żyć tylko z Tobą. Tylko... – zapadła cisza. Serce biło mi coraz szybciej. Nie miałam pojęcia co przyszło mu na myśl, co chce zrobić. Aż reszcie z ust białowłosego wypłynęły słowa poprzedzone głębokim wdechem – Elso... wyjedźmy stąd...

Hej Moje Perełki!

Spodziewałyście się takiego obrotu spraw? Zaskoczone?

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał ^^

Mam teraz ferie, więc dwa kolejne rozdziały pojawią się maks tydzień po tygodniu (tak myślę, a jeśli nie, dam wam znać w okienku "Postęp", tam są wszystkie informacje na bieżąco z mojej pracy)

Chciałam wam serdecznie podziękować za tak rekordową ilość komentarzy pod ostatnim postem. Wszystkie były piękne i gdy je czytałam - zbierały mi się łzy w oczach. Pomyślałam sobie, że nie mogę Was zawieść, ale cały pokład weny wykorzystałam chyba na poprzedni rozdział. Muszę kumulować od nowa xd  Mam nadzieję, że ten rozdział nie jest taki masakryczny, za jakiego go uważam i obiecuję, że dam z siebie wszystko.

Mam wspaniałe czytelniczki ♥

Pozdrawiam bardzo, bardzo ciepło!