Rozdział LIII: "Moja Droga, Kochana Anno"

Z perspektywy Irissy

     Moje życie to ciągła praca. Na szczęście ta praca jest też przyjemnością, bo uwielbiałam gdy moje płuca wypełniała dusząca woń ziół. Kochałam zapach lawendy i polnych kwiatów, które często służyły mi jako składnik olejków do kąpieli. Teraz, kiedy szklarnia była prawie gotowa, nie musiałam ciągle zawracać Anastazji głowy. Z Roszpunką rozmawiałyśmy tylko i wyłącznie o tym projekcie. Co rusz  znajdywałam nowe rośliny, które powinny się tam znaleźć i wyruszałam po sadzonki. Aro często mi pomagał, przez co wycieczki stawały się jeszcze milsze. Blondyn potrafił zasypywać mnie ciekawostkami na temat zwierząt, a ja słuchałam tych zadziwiających faktów z szeroko otwartymi oczami. Nie byłam w stanie pojąć jak tak ogromna ilość informacji może się pomieścić w jego głowie.

W każdym razie chłopak często mi towarzyszył, zarówno gdy gdzieś wyjeżdżałam, jak i wtedy, gdy siedziałam w bazie i po prostu robiłam eliksiry.

     -Hej, co robisz?- do pokoju wszedł Aro i zamknął za sobą delikatnie drzwi.

-Hej. Podaj mi tamto długie z białymi kwiatami- rozkazałam zerkając na chłopaka.

-To? – zapytał wskazując wiszącą na ścianie do góry nogami roślinę.

Uniosłam wzrok na ułamek sekundy i kiwnęłam ledwo widocznie głową.

-Co robisz? – zapytał kładąc na stolik przy którym stałam suszoną roślinę.

-Eliksir. – odpowiedziała mi cisza, więc postanowiłam sprecyzować- Na zamianę w dowolne zwierzę. Baza do tego eliksiru to mikstura na wykrywanie miłości.

-Na wykrywanie miłości? – zdziwił się chłopak – jak to działa?

-Emm... Zawartość kociołka zabarwia się na różowo gdy w pobliżu znajduje się zakochana osoba.

-Mmmm- blondyn uśmiechnął się zawadiacko.

-Tak:, „mmm”, ale jak zrobi się różowy to już jako baza się nie nadaje. I dlatego zazwyczaj młodzi robią takie rzeczy.

Mieszałam drewnianą łyżką w małym kociołku obserwując kurz szybujący w pomieszczeniu, który obnażały promienie słoneczne wkradające się przez okna. Zerknęłam kontem oka na zakurzoną, starą księgę przesiąkniętą zapachem ziół i kwiatów. Odwróciłam się i zaczęłam szukać na półkach, na których prócz fiolek leżał też kurz i szczątki roślin, odpowiedniego płynu. W końcu złapałam małą buteleczkę o podstawie kwadratu z fioletowym płynem i dolałam go do kociołka. Zawartość buchnęła kłębem fioletowej pary.

-Jak ogród? – zapytał blondyn.

-Dobrze, prawie skończony. Luna wpadła na pomysł, żeby postawić tam ławki. Rozumiesz? Będzie przepięknie, a śnieg będzie pruszył na zewnątrz – uśmiechnęłam się ciepło unosząc ramiona okryte szarawym swetrem.

-Faktycznie będzie cudnie, ludzie będą się tam umawiać na randki- chłopak puścił mi oczko.

-Mhm, zatrudnijmy jeszcze skrzypka i załóżmy mini restaurację...

Zaśmieliśmy się cicho.

Ściągnęłam brwi. Aro widząc moją minę ciekawie podszedł do stołu.  Płyn w kociołku zaczął jakoś dziwnie bulgotać, a po chwili stopniowo przybrał różowy kolor. Moje policzki poczerwieniały od złości.

-Coś ty narobił?!- wbiłam w blondyna ostry wzrok.

-Ja?- zapytał zaskoczony.

-Tak, ty! Ślepy jesteś?! Baza zmieniła kolor, do niczego się nie nadaje!!!

-A – ale...

-Zamknij się i wyjdź, bo przez twoje amory muszę zacząć od początku!!!

Aro jeszcze otworzył buzię, żeby coś powiedzieć, ale szybko zrezygnował i złączył usta. Stał tak chwilę jakby coś analizując i po chwili wyszedł.

-Świetnie... – mruknęłam do siebie.

Z perspektywy Anny

      Wstałam, jak zwykle, założyłam sukienkę i rozczesałam włosy, które sięgały mi już do pasa. Wyszłam w stronę jadalni i zasiadłam przy stole, a wokół mnie zaczęła krzątać się służba i przynosić mi śniadanie. W pomieszczeniu panowała lekka, miła atmosfera. Jedynie szare niebo za oknem chciało ją na siłę obciążyć. Na śniadanie była jajecznica ze szczypiorkiem oraz ciepła herbatka, a potem kawałek szarlotki. Zjadłam wszystko bardzo powoli i zastanawiałam się co się dzieje z Elsą. Od czasu gdy Jack przyjechał do pałacu wolałam nie wtrącać się w ich prywatne sprawy. Czasami widziałam jak Jack siedzi pod drzwiami Elsy albo ktoś przynosi mu jedzenie. Ale rzadko kiedy widziałam moją siostrę. Jakby zniknęła, a Jack gadał do ściany.

Wstałam od stołu dziękując za posiłek i wróciłam do swojego pokoju po drodze przyglądając się obrazom zawieszonym na ścianach

Westchnęłam ciężko przyglądając się biżuterii na moim wskazującym palcu. Pomyślałam o pierścionku zaręczynowym i do głowy od razu wpadł mi mój chłopak. Z Krisem nam się układało. I, o zgrozo, były momenty, w których cieszyłam się, że moich rodziców już nie ma. Na pewno nie pozwolili by mi się spotykać z moim chłopakiem, a przecież jego status społeczny wcale nie umniejsza jego osobowości. Jest niezwykle mądry, zabawny i nadzwyczaj zaradny. Jest.... idealny. Nawet jego kartoflowaty nos mi nie przeszkadza. Przewyższa mnie o głowę, i z chęcią staję na palcach, żeby pocałować go w usta. Kris jest niezwykły. Kocham go całą sobą.

     Spojrzałam przed siebie, wszędzie było ciemno pomimo odsłoniętych okien.

Och, nie mogłam doczekać się lata. Nasze królestwo jest wtedy takie piękne. Szczególnie lubiłam chodzić na targ i kupować milion kwiatów, żeby potem w pokoju od ich zapachu kręciło mi się w głowie. Tak czy siak uwielbiałam tą porę roku. Wszyscy chodzili na spacery, zakochani trzymali się za ręce i chodzili na plażę, a teraz? Teraz każdy owija się grubym szalikiem i jak najszybciej przemyka do sklepu przez ulicę, żeby nos mu zbytnio nie zmarzł.

     Doszłam do drzwi mojej komnaty i pchnęłam je mocno, żeby choć trochę się uchyliły. Zbyt silna nie byłam. Podeszłam wolno do łóżka i ciężko na nim usiadłam, a potem rozejrzałam się wokół. Zobaczyłam dwie kartki, ułożone jedna na drugiej, na mojej szafce nocnej. Najwyraźniej gdy wstawałam ich nie zauważyłam. Zaciekawiona wzięłam kartki do rąk i zaczęłam czytać zawartość tej na wierzchu.

Moja Droga, Kochana Anno

Wiem, że to będzie dla ciebie wielkie zaskoczenie, ale ja i Jack wyjechaliśmy. Nie powiem ci gdzie, bo chyba na razie sami nie wiemy. Wiem, że nie miałaś czasu się mną nacieszyć. Najpierw wybrali mnie na strażniczkę, potem Florence, teraz to. Chciałam cię za to przeprosić, bo nawet nie miałam okazji powiedzieć ci, jak bardzo cię kocham.

Łzy zaczęły zasłaniać mi widoczność

Jednak chcę, żebyś wiedziała, że zawsze chciałam dla ciebie jak najlepiej. Może nie byłam perfekcyjną siostrą, teraz zauważyłam, że byłam bardzo samolubna i nie poświęcałam ci wystarczająco dużo czasu. Teraz czuję się winna, ale nie chciałam tu zostawać. Ugrząznąć tu na całą wieczność. Chcę, żebyś to ty była królową. Jesteś młoda, ale czasem podejmujesz bardziej dojrzałe decyzje niż ja. Nie chcę cię obciążać, ale mam nadzieję, że nie będziesz miała mi tego za złe i zajmiesz się Arendelle jak należy. Pamiętaj, to ty tu rządzisz i nie mają prawa zmusić cie do małżeństwa ani podejmować za ciebie decyzji. Nie daj sobą rządzić, pokaż, kto włada krajem. Kriss będzie Cię wspierał.  Obiecuję, że jeszcze wiele razy mnie zobaczysz, ale nikt nie może wiedzieć, że ci to obiecałam. Rozumiesz? Nie martw się o mnie, niedługo się zobaczymy. Kocham Cię Anno, kocham Cię całym sercem i nigdy o tobie nie zapomnę.

PS. Druga kartka to list oficjalny, który możesz wszystkim pokazywać, ale tego nie pokazuj nikomu.

Elsa

Łzy spływały strumieniem po policzkach. Drżącą dłonią złapałam drugą kartkę i zaczęłam czytać jej treść.

Droga Anno

Chciałam Cię przeprosić, że nie pożegnałam się z Tobą osobiście. Ja i Jack wyjechaliśmy. Niestety nie mogę Ci zdradzić miejsca naszego pobytu. Nie wiem, czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczymy. Wiem, że rzadko to ode mnie słyszałaś, ale kocham cię, kocham cie całym sercem i nigdy o Tobie nie zapomnę. Nie było mi łatwo pisać ten list, będę tęsknić. Chciałabym, żebyś to Ty objęła tron i wszelkie związane z władaniem królestwem obowiązki.

Kocham Cię, Anno.

Żegnaj.

PS. Powiedz North’owi, że będziemy dalej wykonywać swoje obowiązki.

Elsa

Zakryłam usta dłonią i wydałam z ust cichy szloch. Pogrążyłam się w płaczu. Ona wyjechała, moja siostra wyjechała...

Z perspektywy Irissy

     Byłam tak zła na tego debila, że postanowiłam iść na spacer do prawie gotowej już szklarni. Strażnicy natury (czyt. Aro) pomogli mi sprowadzić na północ odpowiednie gatunki owadów i ptaków, bez których niektóre rośliny nie były by w stanie funkcjonować.  W szklarni było więc słychać delikatny trzepot motylich skrzydeł i śpiew ptaków. Było przepięknie, zielono, a za szkłem pruszyły grube płaty śniegu. Wzięłam głęboki wdech. Ten debil jest w kimś zakochany. Ciekawe w kim... nieważne! Zepsuł mi bazę pod ważny eliksir i aż mnie nosi jak pomyślę, ze to przez tego idiotę. Zachciało mu się amorów! Mówiłam mu że jak eliksir się zabarwi to będzie do niczego, mógł wtedy wyjść! Ygh!!!

No już, Iri, uspokój się, będzie dobrze. Idź i zacznij od nowa, nie myśl o nim...

Chodziłam jeszcze jakieś 15 minut po ogrodzie po czym wróciłam do bazy. Modliłam się, żeby nie spotkać po drodze tego kochasia. Na szczęście doszłam do pokoju bez większych przeszkód i zaczęłam od nowa. Wylałam te paskudztwo z kociołka w kolorze landrynkowego różu i wlałam tam trochę wody. Dodawałam po kolei składniki, aż w końcu tak bardzo się w tym pogrążyłam, że przestałam sobie zajmować myśli tym kretynem. Znowu sięgnęłam po fiolkę z fioletowym płynem i dolałam go do kociołka, a eliksir pufnął lilową parą. Uśmiechnęłam się z satysfakcją i splotłam ręce na piersi. Mikstura pomału mieszała się w kociołku aż zaczęła niebezpiecznie bulgotać. Uśmiech zszedł mi z twarzy, patrzyłam zaskoczona na zawartość naczynia, która zaczęła przybierać różowy kolor. Gdybym była postacią z kreskówki, moja szczeka już dawno opadłaby na podłogę.

-Że co...?- wyszeptałam cicho i poczułam pieczenie na twarzy.

Jak to..? Przecież, przecież ja nie jestem zakochana... Nie zdążyłam się nad tym dobrze zastanowić, bo usłyszałam huk otwieranych drzwi. Do pokoju wkroczył Aro.

-Nie przejmuj się, przyszedłem tylko powiedzieć, że wszyscy jadą do Arendelle, chcesz jechać z nami?

-A co się stało? – zapytałam z mieszaniną emocji, od których miałam wrażenie, że zaraz wybuchnę.

-Nie wiem, Anna prosiła, żeby przyjechać. Pewnie coś z Elsą.

Z perspektywy Aro

-Dobrze, tylko poczekaj na mnie moment, szybko zmienię bluzkę, bo ta jest do niczego.

Blondynka wybiegła z pokoju do pomieszczenia obok, a ja na nią czekałem. Podszedłem do kociołka, który stał na stole i zobaczyłem w nim różowawą substancję. Myślałem, że Iri zaczęła już robić nową bazę, ale widocznie tak się zdenerwowała, że nawet nie wylała tej zepsutej.

Usłyszałem trzask zamykanych drzwi i wyszedłem z pomieszczenia. Niedaleko stała blondynka przebrana już w czarną bluzkę. Razem zbiegliśmy po schodach i udaliśmy się do garażu Northa. Byłem zaskoczony, że wszyscy pomieściliśmy się w jego saniach, ale z gorączkowego rozmyślania wyrwało mnie nagłe szarpnięcie, jakie towarzyszyło startowi takowego „pojazdu”.  Lecieliśmy dość krótko, bo Święty użył kuli, dzięki której szybko znaleźliśmy się na dziedzińcu w Arendelle. Weszliśmy do pałacu jak burza i ruszyliśmy w stronę sali tronowej, gdzie czekała na nas Anna. Przeszliśmy przez białe wrota, z North’em na czele, każdy podenerwowany zaistniałą sytuacją. W pomieszczeniu panowała cisza, jedynie odgłos kroków kilkunastu par nóg niósł się echem po ścianach.

-Elsa i Jack wyjechali – gdy byliśmy kilka metrów przed Anną po sali tronowej rozległ się jej dziewczęcy głos.

Wszyscy stanęli jak wryci. Byłem pewny, że każdy zadał sobie pytanie „jak to..?”. Ruda pokazała nam list, który napisała do niej Elsa tak, żeby każdy mógł zapoznać się z jego treścią.

-W końcu jeśli nadal będą zajmować się zimą, to mi nic do tego – North zakłopotany podrapał się po głowie- No, wracamy moi kochani.

Prawie każdy po kolei uścisnął Ankę i ruszyliśmy w podróż powrotną. Wszyscy poprosiliśmy Świętego, żebyśmy jechali normalną trasą, wtedy podróż potrwa kilka godzin, a nam nie śpieszyło się do domu.

-Więc wyjechali...- zaczęła Luna.

-Ciekawe, gdzie zamieszkają – odezwała się Crystal.

-Znając Jack’a będą się przeprowadzać co miesiąc – zaśmiałem się, a razem ze mną inni.

-W sumie... Dobrze, że będą szczęśliwi – zaczęła Pauline- tyle złego przeżyli, należy im się coś od życia. A skoro wyjechali razem to chyba w końcu znowu są w związku.

-Masz rację – odezwała się Liv – ważne, że im się jakoś ułożyło i zaczęli wszystko od nowa. Prawda? – dziewczyna odwróciła się w stronę Troy’a i uśmiechnęła się przez ramię.

Brunet kiwnął głową. Chyba coś pomiędzy nimi było, ale nie miałem czasu się nad tym zastanawiać. Gdy wszyscy rozgadali się już na dobre zastanawiałem się jak przeprosić siedzącą obok Iri, która właśnie rozmawiała żywo o czymś z Liv. Układałem sobie w głowie mnóstwo dialogów, ale wszystkie wydawały się tak samo głupie i puste. W końcu stwierdziłem, ze jak ma być to będzie.

-Iri.. – zacząłem spokojnie, teraz już nie ma odwrotu – Chciałbym z Tobą porozmawiać... – zerknąłem ukradkiem na Liv, a ona chyba zrozumiała i zaczęła zagadywać do siedzącej obok Luny i Zająca.

-Chciałem cię przeprosić za to, że zepsułem ci bazę pod eliksir, wiem, że dużo się nad tym napracowałaś i...

-Nie ma sprawy.

Zrobiłem wielkie oczy.

-A-ale jak to, przecież...

-Mówię, że nic się nie stało, nie potrzebnie na ciebie krzyknęłam, to ja powinnam przepraszać.

Nie wiedziałem co powiedzieć. Wszystko to była ewidentnie moja wina, czarno na białym, a ona chce mnie przepraszać??? Najpierw na mnie nakrzyczała, a teraz „nie ma sprawy”? Wiem, że pracowała nad tym kilka godzin i wprost nie mogłem uwierzyć, że tak po prostu mi to darowała. Doskonale wiedziałem, że to prze ze mnie eliksir się zabarwił, bo zdawałem sobie sprawę z faktu, że byłem zakochany. No, ale przebaczyła, powinienem się cieszyć, a nie zastanawiać dlaczego to zrobiła.

-Słuchaj, nie poszłabyś ze mną za tydzień...

-Gdzie?

-Na otwarcie ogrodu. Słyszałem, że organizacją tego ma zająć się Roszpunka, w takim razie będziesz wolna...

Dziewczyna chwilę patrzyła przed siebie, a jej twarz wykrzywił grymas zastanowienia, ale w końcu przeniosła wzrok na mnie.

-Bardzo chętnie – uśmiechnęła się.

Hej Moje Perełki!

Strasznie was przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, ale jak już pewnie większość z was wie z okienka „postęp” byłam chora i nie miałam nawet siły podnieść się z łóżka. Chciałam Was tez przeprosić za to, że ten rozdział jest taki chaotyczny, ale dałam z siebie wszystko i nie byłam w stanie wykrzesać z siebie więcej. Jestem z tego strasznie niezadowolona i głupio mi, że musicie czytać takie okropieństwo, ale nie umiem już tego bardziej poprawić.

Trzymajcie się i do następnego!