Rozdział XLV: „Lecz teraz każdy już jest wyrwany spod matni, wolny wśród ludzi-snów”

    „Dziś szósty grudnia” – pomyślałam i przygryzłam z uśmiechem wargę. Szybko zwiesiłam nogi z krawędzi łóżka i założyłam na stopy grube, ciepłe kapcie z bombelkami po bokach skaczącymi z każdym moim krokiem. Zgarnęłam z szafki torebkę na prezenty, nałożyłam na białe pidżamy w niebieską kratkę szary sweter do połowy ud, który pośpiesznie zapięłam zbiegając na dół. Zatrzymałam się u progu schodów i rozejrzałam się wolno trzymając prawą rękę na kolumnie służącej za początek balustrady. Kuchnia połączona z salonem świeciła pustkami, a ozdoby świąteczne swobodnie zwisały na drewnianych belach. Czerwone sofy błyszczały w świetle kolorach lampek, którymi obwieszona była duża, ciemnozielona choinka. W powietrzu roznosił się zapach ciasteczek, który wciągnęłam nosem z lekko przymkniętymi powiekami. Zwróciłam głowę w prawą stronę. Nad kominkiem, w którym trzaskał wesoło ogień, wisiał rząd czerwonych, wielkich skarpet, na których było wyszyte po jednym imieniu każdego mieszkańca bazy. Uśmiechnęłam się szeroko i podeszłam w podskokach do kominka, od którego natychmiast poczułam ciepło. Powkładałam pojedyncze prezenty do kilku skarpet po czym szukałam chwilę w skupieniu mojego imienia na czerwonej części garderoby wodząc palcem od lewej do prawej strony nachylając się nieco. Nagle uśmiechnęłam się i chwyciłam skarpetę wypchaną po brzegi prezentami, na której widniał wyszyty, zielony napis „Elsa”. Rozejrzałam się w poszukiwaniu miejsca, w którym mogłabym usiąść. Cofnęłam się parę kroków i usiadłam radośnie na brązowej kanapie, przed którą znajdowała się przeźroczysta ława. Oczywiście nie mogło zabraknąć na niej okrągłych, brązowych ciasteczek z małymi kawałkami mlecznej czekolady. Włożyłam rękę do skarpety i jakby poszukując czegoś niezwykłego przymknęłam lekko oko patrząc gdzieś w dal. Chwyciłam jakąś małą paczuszkę i wyjęłam ją z entuzjazmem. Odwiązałam niebieską kokardkę i odwinęłam zielony, błyszczący papier w małe, złote gwiazdki. Uchyliłam wieczko i z ciekawością zajrzałam do kwadratowego pudełeczka wyłożonego czarną gąbką. Po środku widniała para kolczyków o długości ok 2,5 cm. Biżuteria zaczynała się od małych kwadracików i przechodziła w wiszące, perłowe łezki poprzez łańcuszek cieniutkich ogniw.

-Witam rannego ptaszka – usłyszałam radosny głos.

Zanim zdążyłam zlokalizować jego źródło poprzez ruch głowy Jack przeskoczył brązowe oparcie mebla i rozsiadł się obok mnie.

-Hej- odparłam uśmiechnięta.

-Co dostałaś? – zapytał białowłosy schylając się i sięgając po ciasteczko.

-Na razie zobaczyłam tylko kolczyki – roześmiałam się.

-Mmmm, dobry wybór- powiedział chłopak z pełną buzią- to prezent ode mnie- uśmiechnął się zawadiacko.

-Naprawdę!- rozszerzyłam oczy do granic możliwości- Dziękuję!- obdarzyłam chłopaka wdzięcznym uśmiechem.

Zabrałam się za resztę prezentów. Dostałam tradycyjnie kilka słodkich lasek i cukierków. Otrzymałam też prześliczną bransoletkę, wisiorek, spinki do włosów i zakolanówki, o których marzyłam od dobrych kilku miesięcy.

     Jack’owi dałam tradycyjnie perfumy, a dziewczynom biżuterię lub własnoręczne figurki. W dość krótkim czasie obok wokół mnie zebrała się cała grupka strażników rozpakowujących małe upominki, które, pomimo swojej wielkości, dawały mnóstwo radości. Oczy każdego błyszczały od szczęścia. Nikt nie przejmował się swoim strojem czy niesforną fryzurą. Ja nawet nie widziałam się w lustrze. Atmosfera była niesamowita i gdy na podłodze i ławie leżała wilka sterta papierków i wstążek wszyscy rozsiedliśmy się wygodnie i zaczęliśmy prowadzić bardzo żywą rozmowę, od której po pewnym czasie bolał mnie brzuch od śmiechu.

     W końcu jednak trzeba było iść i w jakikolwiek sposób się ogarnąć, bo obiecałam sobie, że pojadę do Anny i zabiorę ją do domu.

***

     Zapukałam niepewnie do dużych, dwuczęściowych, lilowych drzwi ozdobionych granatowymi zawijasami. Otworzyła mi Anna uczesana w dwa warkoczyki i przyodziana w siwą spódnicę oraz kubraczek.

-Elsa! – siostra rzuciła się na mnie, a ja odwzajemniłam uścisk.

Usiadłyśmy przy małym stoliczku na dwóch białych krzesełkach w pokoju Anny. Wypijając powoli herbatę opowiadałam rudej ostatnie wydarzenia. Nagle wielka gula ustała mi w gardle i nawet jeśli udało mi się wykrzesać z gardła jakikolwiek głos to on od razu się łamał. Łzy zebrały się pod powiekami, a ja tylko modliłam się w duchu, żeby nie spłynęły strumieniem po policzkach.

-J-Jasper zginął- powiedziałam krótko mrugając usilnie, żeby żadna łza nie zmoczyła mojego policzka.

Moja siostra od razu wstała i obdarzyła mnie czułym uściskiem, który jednak nie poprawił mojego stanu.

-Ale w każdym razie – trzeba zacząć się pakować, bo wracasz do domu- uśmiechnęłam się pewna tego, że ruda będzie skakała z radości.

Jednak gdy zobaczyłam jej zmieszaną minę naszły mnie wątpliwości. Ściągnęłam brwi zastanawiając się co się stało? Przecież jeszcze kilka tygodni temu Anka oddałaby wszystko żeby wrócić do Arendelle.

-Wiesz... – zaczęła ruda z spuszczoną głową – Poznałam chłopaka...

Moje oczy powiększyły się dwukrotnie, a twarz natychmiast zbledła.

-On... on ma na imię Kristoff... i tu mieszka, jest dobrym kolegą Julka... Kriss jest taki kochany... Nie chcę go zostawiać...

Nastąpiła chwila ciszy, ale w mojej głowie miałam tak ogromny natłok myśli, że nawet godzina minęłaby jak pięć minut.

-Widzę, że sporo się działo- powiedziałam wbijając w Ankę karcący wzrok i zacisnęłam wargi w wąską linię, a dłonie splotłam pod piersiami- Ładnie to tak mi nie dawać znać?- uniosłam brwi.

-Kiedy Ciebie nigdy nie ma! A nie pozwalałaś mi jechać ani na północ, ani do Arendelle! – rzuciła podnosząc głos – jak miałam ci powiedzieć, skoro mnie nie odwiedzałaś...?- zapytała już łagodnie , ze spuszczoną głową.

Najpierw moja twarz wykrzywiła się w grymasie zaskoczenia, ale potem zdałam sobie sprawę, że Anna ma rację.  Byłam zajęta tylko Jasper’em i użalaniem się nad sobą.

-Przepraszam...- zdołałam wykrzesać z siebie tylko tyle i zaczęłam gorączkowo szukać rozwiązania sytuacji- Ale przecież Kriss może zamieszkać w Arendelle... Jakbym się uparła to mogłabym ściągnąć też całą jego rodzinę...

-On nie ma rodziny- ucięła ruda.

-No więc załatwi mi się jakieś mieszkanie... Będzie dobrze.

Anna podniosła powoli głowę i z nadzieją spojrzała mi w oczy.

-Naprawdę?- zapytała jak małe dziecko, które nie może uwierzyć, że jedzie do Disneylandu.

-Mhm- przytaknęłam i odetchnęłam w duchu, że wszystko skończyło się dobrze – A teraz czas się pakować.

       Wstałam i podeszłam razem z rudą do szafy. Szybko napełniłyśmy trzy wielkie walizki i wyszłyśmy na dziedziniec uprzednio dziękując królowej i królowi Korony za możliwość pobytu Anny w ich królestwie. Patrząc na ekwipunek jaki miałam ze sobą zabrać stwierdziłam, że będę musiała zrobić z Hasai dwa kursy, a potem dać smoczycy konkretny posiłek. Za pierwszym razem wzięłam Annę i dwie walizki, a za drugim Kristoffa i jeden bagaż. Oczywiście zdążyłam przeprowadzić mały wywiad upewniający z blondynem.

     W Arendelle najpierw wskazałam Kriss’owi jego mieszkanie. Składało się ono z czterech, średniej wielkości pomieszczeń, ale blondyn wydawał się nimi zachwycony.

     Potem zajęłam się Anną. Uszykowałam jej pokój w innej komnacie niż ta, w której sypiała przed śmiercią taty. Bardzo się starałam. Zostały przywiezione białe, ręcznie wykonane meble z wysp południowych. Sama zadbałam o małe, cieszące oko detale. Powkładałam kilka zdjęć w dębowe ramki i poprosiłam o uszycie najdelikatniejszych i najlepszych firan w całym Arendelle. Wszystko było zapięte na ostatni guzik.

Z perspektywy Anny

     -Zapraszam – starsza siostra odtworzyła przede mną pudrowo – fioletowe drzwi ozdobione zielonymi zawijasami.

Przede mną roztoczył się tak niesamowity widok, że aż zaparło mi dech w piersiach! Po lewej stronie znajdowało się ogromne, białe łóżko z jasnofioletowym baldachimem przykryte kremową pościelą. Obok mebla stała mała szafka nocna na wysokich, zawijanych nogach i z srebrnymi uchwytami, na której stała lampka nocna. Z jej klosza zwisały przeźroczysto – fioletowe diamenciki, które na pewno pięknie będą odbijały światło. Podeszłam wolno do przedmiotu i odwróciłam się szybko w stronę białowłosej.

-To twoje dzieło, prawda?- zapytałam z uśmiechem wskazując na kryształki.

Widziałam takie w pokoju Elsy w domu North’a.

-No... może...- odparła z uśmiechem siostra.

Ściany pomieszczenia zdobiła pudrowo – fioletowa barwa, a białe i kremowe elementy sprawiały, że pokój nie wyglądał jak jedna, wielka landrynka.

     Do pokoju była przyłączona również łazienka, do której prowadziły białe drzwi niedaleko łóżka. Pomieszczenie było prawie całe w białych barwach. Jedyne elementy innego koloru to dwa  puchate dywany spoczywające na podłodze, kubeczek na szczoteczki do zębów, ręczniki i pudełko do mydła. Nigdy w życiu chyba nie byłam tak zachwycona  łazienką!

-Ojeju, ale ślicznie... I to wszystko dla mnie... Jakaś ty kochana!- rzuciłam się na Elsę i zmiażdżyłam ją w siostrzanym uścisku.

***

     Z perspektywy Elsy

     Cieszyłam się, że Annie podobał się pokój. Odnowa pałacu to było moje najmniejsze zmartwienie, bo z moją mocą zajęło to dwa dni. Rycerze wynieśli wszystko, co stworzyła Florence, a nawet meble, których niegdyś używali moi rodzice. Po prostu chciałam całkowicie zapomnieć o przeszłości. Po pewnym czasie od mieszkańców Arendelle dowiedziałam się, że portrety mojej rodziny i cenne dzieła sztuki zostały wyniesione do katakumb pod zamkiem, w których w zasadzie nigdy nie byłam. Jako dziecko nie było wolno mi tam wchodzić, a gdy przestałam być dzieckiem to zamek przejęła Florence. I tym sposobem nie miałam czasu na zakazane „wycieczki”. Po tym jak w zamku zostały tylko puste ściany napawające mnie grozą zaczęłam je pokrywać warstwą farby, co szło mi szybko – wystarczyło tylko machnąć ręką. Pokój Anny był chyba jedynym tak kolorowym miejscem w zamku. Chciałam napawać mieszkańców szczęściem, ale nie do tego stopnia, że ściany będą wyglądały jak kolorowe lizaki. Powierzchnie urządziłam w odcieniach szarości, błękitu i ecru. Uroku dodawała nowa, drewniana podłoga. Na koniec udekorowałam ściany korytarzy portretami moich rodziców. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Poza jednym pomieszczeniem. Zostało ono nie tknięte po tym jak wyniesiono stamtąd meble. Sala tronowa...

     Zostawiłam Annę samą w zamku i obiecałam, że będę ją codziennie odwiedzać. Bałam się zostawić ją samą, ale musiało minąć trochę czasu zanim miałam wyprowadzić się do Arendelle i rządzić na dobre państwem. Pomimo tego, że był to mój dom w głowie ciągle krążyły mi uciążliwe myśli, że tu zginął mój ojciec i Jasper- dwóch mężczyzn najważniejszych w moim życiu. To tu panowała Florence. To tu odbierała ofiarom młodość i wycinała im serca. Na samą myśl o tym przechodziły mnie ciarki.

***

     Siedziałam na szerokim parapecie obserwując śnieg opadający grubymi płatami na ziemię. Nie było to teraz dla mnie nic fascynującego, bo śnieg padał tu całym rokiem. W końcu to biegun północny. Patrzyłam ran na jakiś czas na ogromny globus iskrzący się milionem światełek. Elfy dzwoniące swoimi czapeczkami chrzątały się nosząc paczki i ozdoby świąteczne. Dotknęłam małym palcem szyby, a jej część natychmiast pokryła się delikatnym szronem. Nagle naszła mnie chęć odwiedzenia tajemniczego pokoju, w którym znajdował się równie tajemniczy album. Szybko pokonałam trasę, którą znałam już na pamięć i znalazłam się w pokoju. Usiadłam naprzeciwko dużego okna balkonowego obserwując gęsto padający śnieg.

Rozkwitam, oddycham wolnością
wzbudzoną z codziennej mgły
z ciemnego szronu historii
o lodowych figurach,

i choć koniec już nastał
inwazji ostrej jak lód
pocięta jestem nim sama
dusza boryka przez oczy,

Straciliśmy ja ona ty
lecz teraz każdy już jest
wyrwany spod matni*
wolny wśród ludzi-snów,

Boli mnie bardzo ta rana
rozrywa ją spojrzenie jutra
zasklepia teraźniejszość,
bo nadzieja przysnęła

Tą stratę można zapełnić
ale czymś innym już, niż
twoje ramiona - niekruszące się ciasto
niepachnące miętową maścią**

Wyrecytowałam cichutko. Napisałam ten wiersz jeszcze przed pogrzebem Jasper’a. I powtarzałam go tak często, że mówiłam go bez żadnego zająknięcia, nie skupiając się nawet na tym, by dobrze go powiedzieć.

***

     Szłam piaskową dróżką, wokół mnie znajdowały się kwieciste łąki skąpane w letnim świetle słońca. Delikatny, ciepły wiatr bujał na boki Makami, Chabrami i Rumiankami, których zapach wypełniał mój mały nosek.

     Biegłam co sił w nogach co chwilę odwracając się, by zobaczyć goniącego mnie Jasper’a. Na moje malinowe wargi co róż wkradał się szczery uśmiech. Blond włosy związane czerwoną wstążką w stylu lat 80-tych powiewały delikatnie na wietrze. Z radością chłonęłam wszystko co mnie otaczało, każdy szczęśliwy moment.

W końcu brunet mnie dopadł, a ja roześmiałam się szczerze i obróciłam w jego uścisku. Spojrzałam głęboko w jego magiczne oczy i pocałowałam go krótko, ale czule. Prawa ręka Jasper’a powoli zjechała na moje biodro, a potem nieco niżej aż chwycił w dłoń gruby materiał sukienki tak, że wypełniał jego całą garść i delikatnie przesuwał po moim udzie. Westchnęłam cicho i przygryzłam wargę.

     Znaleźliśmy się nagle w ciemnym pokoju. W słabym świetle kilku świec widziałam twarz Jasper’a stojącego blisko mnie. W jego oczach tańczyły iskry pożądania, których nigdy nie widziałam. W jego zwichrzone włosy wplecione było kilka płatków śniegu. Chłopak miał na sobie rozpiętą, granatową koszulę, która ukazywała jego nagi, wyrzeźbiony tors. Nie był jakoś niezwykle wysportowany albo wątły. Był idealny. Nadal patrzył na mnie i powoli, nie odrywając ode mnie wzroku zamknął moją talię w uścisku swoich rąk .Czułam jego bicie serca i  zapach perfum. Był tak seksowny, uwodzicielski i niegrzeczny, że jedyne czego w tej chwili pragnęłam to jego. Nie ważne co miał ze mną zrobić. Jego ciepły oddech na karku przyprawiał mnie o lekkie dreszcze podniecenia. Jego dłonie wędrowały bez celu po moich plecach. Jasper ostrożnie zbliżył swoje wargi do moich i połączył je w czułym pocałunku. Ułożyłam zimne dłonie na jego rozpalonej klatce piersiowej. Brunet zjechał powoli do mojej szyi prawie  nie odrywając ust od mojego ciała. Obdarował mnie ciepłym, czułym pocałunkiem, który wzmacniał się z każdą sekundą, a ja coraz bardziej odchylałam głowę do tyłu z rozkoszy. Miałam wrażenie, że płonę. Jasper drażnił ciepłymi pocałunkami płatki moich uszu i czule muskał rozpalone wargi. Jego język delikatnie drażnił moje podniebienie. Nigdy w życiu francuski pocałunek nie sprawiał mi tyle przyjemności. Przechodziły mnie lekkie dreszcze. Jeżyły się włoski na karku.

Odebrało mi rozum. Pragnęłam tylko Jasper’a. Chłopak powoli szedł przed siebie w stronę łóżka nie odrywając swoich warg od moich ust. Brunet ułożył mnie delikatnie na łóżku, a ja wzdychałam głęboko czując jego opuszki palców na wewnętrznej stronie moich ud. Przymknęłam powieki mogąc całkowicie się rozkoszować. Opuszki palców Jasper’a spoczęły na mojej szyi, a ja znów poczułam drażnienie na podniebieniu. Zanim się spostrzegłam leżałam na satynowej narzucie w samej koronkowej bieliźnie, ale pomimo tego nie było mi zimno. Cała płonęłam rozpalona dotykiem bruneta.

-Jesteś taka piękna..- powiedział Jasper rozmarzonym głosem całując mój brzuch i zerkając na mnie co jakiś czas.

Brunet przeniósł swoje wargi na moje częściowo odsłonięte piersi. Oddychałam głęboko co chwila wydając ciche pojękiwania. Jasper podniósł się lekko i spojrzał mi w oczy, a potem gwałtownie mnie pocałował przygryzając moje wargi. Oddałam pocałunek z taką samą przyjemnością ściągając z bruneta koszulę. Przeniosłam swoje smukłe dłonie na jego nagie, ciepłe plecy i gdy jeszcze gwałtowniej mnie pocałował wbiłam w jego skórę paznokcie, a potem przejechałam nimi po całej długości pleców Jasper’a. W odpowiedzi przygryzł jeszcze mocniej moją wargę, a ja pragnęłam tylko jego dotyku. Chłopak przygwoździł moje nadgarstki do łóżka, a ja przekręciłam głowę w prawą stronę odsłaniając większą część szyi muskanej co róż wargami.

     Nagle świece zgasły, a Jasper patrzył mi tylko groźnie w oczy. Ale w jego tajemniczych tęczówkach nie widziałam już pożądania. Patrzył na mnie stalowym wzrokiem zaciskając wargi w wąską linię.

„przecież on nie żyje...” pomyślałam i zaczęłam się szarpać. Ale on był za silny, nie mogłam wyrwać nadgarstków z jego uścisku.

-Mm, mm... – chłopak pokręcił głową z lekkim, mrocznym uśmiechem na ustach – byłaś bardzo niegrzeczna.... – jego oczy rozszerzyły się do granic możliwości, a usta rozciągnęły się w szaleńczym uśmiechu.

Moja klatka piersiowa niespokojnie drżała przy każdym oddechu. Zaczęłam coraz mocniej szarpać się i krzyczeć, a nadgarstki piekły coraz bardziej. Gorące łzy zaczęły spływać po policzkach.  Serce szaleńczo przyśpieszyło. Bałam się.... Przeraźliwie się bałam....

     Obudziłam się z krzykiem. Spod zaciśniętych mocno powiek lał się potok gorących łez, który parzył mi skórę. Walczyłam, czułam dłonie zaciśnięte na moich nadgarstkach. Szarpałam się coraz mocniej.

-Elsa!!! Obudź się!!! Słyszysz?!

Odtworzyłam szeroko oczy wypełnione strachem. Oddychałam głęboko, a w piersi czułam głośne łomotanie serca. Uświadomiłam sobie, że moje nadgarstki trzyma Jack, który gdy zobaczył, że się ocknęłam natychmiast  je puścił.

-Elsa? Elsa?- mówił dalej.

Rozglądałam się szybko po pomieszczeniu i dopiero po dłuższym czasie uświadomiłam sobie, że to mój pokój oświetlany jedynie słabym światłem lampki nocnej. Czułam jak pot spływa po moich skroniach. Moje ciało przeszedł zimny dreszcz.

-Elsa, to tylko zły sen – białowłosy spojrzał mi głęboko w oczy – Tylko zły sen...- powtórzył, a ja wybuchłam płaczem, bo wiedziałam, że to co powiedział było prawdą.

-Ciiii.... – powiedział i pogładził mnie po ramieniu.

Nagle chłopak jakby ocknął się, wstał szybko z łóżka i przekręcił klucz w drzwiach otwierając je. Do pokoju wpadli wszyscy strażnicy z przerażonymi minami.

-Jak z nią?- zapytała zatroskana Ząbek.

-Już jest dobrze- powiedział Jack zerkając na mnie i ocierając dłonią czoło.

Obserwowałam całą tą sytuację skulona, przyciśnięta do ściany i roztrzęsiona. Nie doszło do mnie jeszcze w pełni co się ze mną dzieje.

     Jack znów usiadł na skraju mojego łóżka i po krótkiej chwili wszyscy stwierdzili, że trzeba dać mi odpocząć.  Luna wychodziła jako ostatnia.

-Jack, chodź- poganiła go przez ramię trzymając dłonią framugę drzwi.

-Przecież jej nie zostawię – powiedział podenerwowany białowłosy.

Twarz blondynki wykrzywił grymas zaskoczenia, ale po paru sekundach ocknęła się i zamknęła za sobą delikatnie drzwi.

-A teraz spróbuj zasnąć... Będę całą noc przy tobie...

*matnia – sytuacja bez wyjścia.

** wiersz autorstwa Vanfanell Viceroy, która prowadzi bloga Porwać dla żartów niebo, na którym jest więcej takich pięknych utworów ^^

Wiem, że strasznie długo czekałyście, ale w końcu jest. Przyznam się bez bicia, że mam okropne poczucie winy. Dlaczego? Dlatego, że zaczerpnęłam pomysł na sen z innego bloga. I miał być to tylko pomysł. A wyszło na to, że wydarzenia w tym śnie są bardzo podobne. Dlatego w ramach małego wynagrodzenia chciałam podać adres tego bloga i przeprosić jego autorkę po tysiąckroć!!! Przepraszam! Jack & Elsa - Love which was written in the stars

Naprawdę mi głupio i okropnie się czuję...

Mam nadzieję, że rozdział sam w sobie się spodobał i nie znienawidzicie mnie za to co zrobiłam...

Pozdrawiam cieplutko i jeszcze raz przepraszam!